ท้องฟ้าข้างนอกดูมืดครึ้มเมื่อผมมองผ่านกระจกกรองแสงในสนามบินสุวรรณภูมิ เมฆสีเทาคล้ำเริ่มรวมตัวเป็นผืนเดียวและตั้งเค้าจะโปรยฝน

นี่อาจเป็นการเห็นฝนในบ้านเกิดครั้งสุดท้ายก่อนที่ผมจะจากมันไปหลายปี

สนามบินตอนบ่ายค่อนข้างโล่งไร้ผู้คน ผมยืนต่อแถวรอส่งกระเป๋าเดินทางสู่ใต้ท้องเครื่องรวมกับผู้โดยสารคนอื่น หยิบเอกสารต่างๆ ขึ้นมาเช็กอีกครั้ง แม่เดินเอาปากกาด้ามเล็กมาให้ผมพกติดตัวไว้เผื่อใช้ นี่เป็นสิ่งที่แม่หยิบยื่นให้ผมทุกครั้งก่อนที่เราจะจากกัน แม่ทำอย่างนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลแล้ว (ตอนนั้นเป็นดินสอเปลี่ยนไส้) ผมรับปากกาของแม่มาสอดเข้ากระเป๋าเสื้อ และหลังจากกระเป๋าเดินทางสองใบใหญ่ถูกส่งเข้าสายพาน เจ้าหน้าที่ของสายการบินก็บอกให้ผมเข้าไปเตรียมตัวที่เกตได้แล้ว

ผมยืนอยู่ที่หน้าด่านผู้โดยสารขาออก หลังฉากกั้นเป็นพื้นที่เฉพาะสำหรับนักเดินทาง สมาชิกทุกคนในครอบครัวยืนอยู่พร้อมหน้าพ่อ แม่ พี่ชาย ป้า และอา ยืนยิ้มให้ผมโดยไร้คำพูดจา ช่วงเวลาที่ควรจะกล่าวอะไรสักอย่าง มักจะเป็นช่วงเวลาที่เงียบงันเสมอ พ่อทำทีเป็นถามไถ่เรื่องตั๋วเครื่องบินและเอกสารเข้าเมืองเพื่อเช็กความเรียบร้อย แต่ผมรู้ว่าในใจพ่ออยากบอกอะไรมากกว่านั้น ผมไม่เคยเห็นสีหน้าพ่อเศร้าขนาดนี้มาก่อน ตัวผมก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่บอกให้ท่านขับรถกลับบ้านดีๆ ส่วนแม่ก็เข้าสวมกอด เป็นอ้อมกอดที่แน่นที่สุดตั้งแต่ผมเกิดมา และแม่ก็กระซิบข้างหูผมว่า

“อีสัส เปิดมาบทแรก มึงจะดราม่าทำไมคะลูก”

โอเค ไม่ปรุงแต่งก็ได้

ก็เห็นในหนังหรือโฆษณา เวลามีฉากตัวละครบอกลาไปเรียนต่อมักนำเสนอแต่แนวนี้ พอถึงคราวตัวเองก็อยากมีเหตุการณ์สวยๆ แบบเขาบ้าง แต่เอาเข้าจริงก็ไม่มีอะไรเหมือนข้างบนหรอกครับ ท้องฟ้าข้างนอกแดดเปรี้ยงร้อนระอุ สนามบินสุวรรณภูมิตอนนั้นเป็นช่วงพีค คนเยอะสัสๆ ข้างผมมีแม่ลูกชาวไต้หวันยืนเถียงกันเรื่องเกตที่ต้องไปขึ้น ม้านั่งแถวนั้นมีลุงชาวตะวันออกกลางนอนเหยียดยาวอยู่บนเก้าอี้ ส่วนบ้านผมก็บอกลากันพอเป็นพิธี ไม่ได้ยืดเยื้อพิรี้พิไร แถมแม่ก็จะรีบกลับบ้าน เพราะเดี๋ยวห้าโมงเย็นแถวอโศกรถมันติด แกไม่อยากขับรถขึ้นทางด่วนดาวคะนอง พ่อก็บอกให้รีบไปรอที่เกตได้แล้วมัวแต่เอ้อระเหยอยู่นั่น