สุดท้าย บาดเจ็บ ก็นี่แหละเหตุผลที่ไม่ควรทำอะไรที่ไม่ถนัด ทุกคนในบ้านแทบจะเอาใจช่วยให้เราผ่านมันไปให้ได้ ตั้งแต่แม่ที่บอกพี่ (ตอนนี้กลับไปอยู่คอนโดแล้ว) พี่ก็เอาไม้แบดเอาลูกแบดมาให้ ล่าสุดก็ยังเอาไม้แบดที่เบากว่าอ่อนกว่ามาเปลี่ยนให้อีก ถึงจะไม่ค่อยพูดอะไรแต่พี่ก็เป็นแบบนี้เสมอไม่อาจมองข้ามความอ่อนด้อยของฉัน และคอยดูแลอยู่เงิียบ ๆ เสมอ แม่เองก็เอ่ยปากจะเป็นคู่ซ้อมให้ ถึงจะแค่หน้าบ้านก็เถอะ แม่ก็กระตุ้นให้ฉันซ้อมบ่อย ๆ ตอนเย็นวันหยุด 

ย้อนกลับไป จริง ๆ ฉันยอมแพ้แล้วและไม่คิดว่าจะซ้อม กะจะลงเล่นเพื่อสุขภาพ แต่พอต้องไปซ้อมกับคนอื่น ก็เกิดกลัวขึ้นมา เอาใหม่ ๆ จริง ๆ แล้วไม่กะจะซ้อมกับคนอื่นด้วยซ้ำ แต่คู่ของเราถึงขั้นเอ่ยปากถามว่า พี่ไปซ้อมมั้ย ก็อึก ๆ อัก ๆ เตรียมจะปฏิเสธ "ไม่ไปก็ได้ ไม่บังคับเลย ชิล แต่ผมคู่พี่นะ เล่นสนุก ๆ ไม่ต้องจริงจังก็ได้พี่" แน่นอนนี่ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าบังคับแต่เราก็พอจะมองออกว่าน้องอยากเล่นให้ดี และสิ่งที่เราทำได้ไม่ดีที่สุดคือ ปฏิเสธคำขอของคนอื่น ยิ่งเมื่อไหร่ที่มองเห็นใจแล้วยิิ่งทำไม่ได้ ก่อนหน้านี้ก็ได้ยินมาบ้างว่าคู่ของเราซ้อมหนักขนาดไหน ซ้อมวิ่งเป็นตัว L อะไรไม่รู้แหละ อย่างน้อยเราน่าจะไปยืนมาร์กจุดให้เค้ารู้ว่าเราฝีมือประมาณนี้ จะยืนตรงนี้ ให้พอรู้มือ 

แต่ก็ต้องซ้อมก่อนซ้อมใช่มั้ยล่ะ เสาร์อาทิตย์ก่อนซ้อมจริงในวันพุธ เราหาเวลามาซ้อมหน้าบ้านกับแม่ แน่นอนแม่ตีเก่งกว่าหลายขุม และเราดันเผลอใส่ความพยายามแบบที่ปกติคงไม่ทำจนเท้าเจ็บ คืนนั้นวันอาทิตย์ วันพุธยังไงก็ต้องไป จะไปหายทันได้ไง ก็ยัด NSAIDs ไป 1 เม็ด ประคบเจลแพ็ก คิดในใจว่าจะหาเรื่องใส่ตัวทำไมวะเนี่ย อยู่ดี ๆ ก็ดีอยู่แล้ว จะบ้า น่าหงุดหงิดชะมัด วันพุธก็ยังไม่ดีขึ้น 

ถึงจะเป็นพวกดันทุรัง แต่เรื่องชัยชนะอะไรนั่นไม่มีความหมายหรอก แค่ทำให้ได้ตามปกติแบบคนอื่นก็พอ กับทุกเรื่อง เหมือนช่วงนี้ที่ใช้ชีวิตแบบอะไรพังก็ยังกอบกู้เศษซากที่เหลืออยู่ และดำเนินต่อไป ลากทุกอย่างมาได้ขนาดนี้ก็เก่งมากแล้วล่ะ โอ๋ตัวเองบ้างจะเป็นไรไป