ว่ากันว่ามีนาคมเป็นเดือนแห่งการเริ่มต้นและการจากลา เด็กๆ จบการศึกษา ฤดูกาลเปลี่ยนผ่าน หน้าร้อนได้คืบคลานมาถึงอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว แค่เท้าแตะสนามบินดอนเมืองก็รู้สึกถึงฤดูกาลใหม่ Chapter ใหม่ เป็นจุดสิ้นสุดของบางสิ่งบางอย่างเพื่อไปสู่หนทางใหม่ ๆ ทั้งกังวลและตื่นเต้นว่าเรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นยังไงกันนะ

นี่ก็เกือบจะครบ 1 ปีพอดี ที่เราใช้วัยเลขสามที่นี่ และส่งท้าย Chapter เก่าด้วยการเดินทางไปเซี่ยงไฮ้ แอบโดนใจอยู่นิดหน่อยเพราะคิดว่ายังไงปีนี้ต้องไปจีน ทว่าไม่เคยมีภาพเซี่ยงไฮ้ในหัวแม้แต่น้อย ถ้าเป็นก๊วนแก๊งจะรู้กันดีที่ไหนมีเขาที่นั่นม่ีเรา แต่ไม่ได้ัรังเกียจรังงอนอะไรกับการไปเมืองที่เป็นเมืองมาก ๆ ถือเป็นสิ่งที่ไม่คุ้นเคยแต่ก็คุ้มค่าน่าลอง 

การเตรียมตัวแบบที่ไม่เตรียมเพราะไม่ทัน โชคยังดีที่ถูกกรอบด้วยทัวร์ประมาณนึง คลำๆเอาก็น่าจะรอดแหละน่า ยังไงก็ยังชอบการวางแพลนไว้หลวมๆ แล้วก็ด้นเอาหน้างาน ประกอบร่างสิ่งที่คิดกับความเป็นไปได้ แน่นอนว่ามากับคนอื่นแถมเวลาน้อยจะมาเดินทางลำบาก ๆ ก็คงไม่ใช่ แต่การนั่ง Metro ก็ยังเป็นหมุดหมายที่จะพลาดเสียไม่ได้ เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะคุณสมบัติที่สำคัญของการเป็นนักเขียนที่ดีคือต้องเป็น observer แบบที่มูราคามิว่าแค่สังเกตแต่ไม่ต้องรีบร้อนตัดสิน คนที่นี่ใช้ชีวิตปกติกันยังไง แค่วิธีการตากผ้าก็ต่างแล้ว การเข้าแถวรอขึ้นรถไฟแต่ละประเทศก็ต่างกัน วิธีการพูดเตือนที่กระโชกโฮกฮากตอนพวกเราไปผิดชานชาลา เท่ากับการพูดปกติ ในร้านสะดวกซื้อเค้าขายอะไร ต้นไม้ดอกไม้เมืองหนาวที่ดูเหมือนของปลอมพวกนั้นคือของจริงนะ ป้ายโฆษณาในเมโทรเหมือนที่เคยเห็นตอนหาเรฟในพินเทอเรส แบบที่ตะโกนออกมาว่า จีนโว้ย หรือแม้แต่ข่าวชาวบ้านที่เปิดดูยามเช้าก็ดูน่าสงสัยใคร่รู้ไปซะหมด

การเดินทางกับคนที่ทำงานด้วยกัน ก็ทำให้เห็นด้านเห็นมุมที่เคยคิดว่าเห็นมามากแล้วก็ยังมีให้เห็นมากขึ้นอีก บางแก๊งก็สายช็อป บางแก๊งก็รวมพลทรชนตับ บางแก๊งก็สายถ่าย ส่วนพวกเราก็แค่ชอบเสพโมเมนต์ ณ ขณะนั้น ตกกลางคืนก็ไม่เคยได้อยู่ห้อง เพราะมีการเสวนาย่อม ๆ เกิดขึ้นผ่านไพ่ ทว่าเรารู้ดีว่าไม่ใช่แค่เรื่องการดูดวง INFP เป็น Healer โดยกำเนิด และมักจะได้ฟังเรื่องราวของผู้คนมากมาย ไม่ว่าจะต้องการหรือไม่ต้องการก็ตาม

ทริปนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก แต่เดินมากอยู่ ก็ยังชอบเดินถ้าได้เดินเที่ยววันละ 20,000 - 30,000 ก้าวจะสะใจมาก ระหว่างทางก็ได้ดูนั่นนี่ไปด้วย บางทีร้านดังอาจจะไม่อร่อย ร้านอร่อยอาจจะไม่มีคน ก็สุ่มร้านเอา ได้ลองเบอร์เกอร์ร้านที่คิดว่าจะเข้าไปนั่งพักขาดูแมป ดันอร่อยเฉย กับร้านบะหมี่มันปูที่รสชาติอธิบายยาก และร้านต้มปลาผักกาดดองที่มีไอหนุ่มตี๋เบ้าหน้าฟ้าประทานเต็มร้าน เข้าไปแบบงง ๆ มารู้อีกทีนี่มันร้านดังที่มาเปิดที่ไทยนี่ (TAI ER) แล้วไปถามเค้าเรื่องชาที่เสิร์ฟเพราะมันหอมโดนใจ เค้าก็แถมมาให้จุก ๆ 3 ปุก 

ตลอดทั้งทริปรู้สึกขาดของจะลงแดงเพราะไม่ได้เติมมัทฉะ ได้กินชาก็ท้ายวันทุกที สุ่มชาร้านสะดวกซื้อก็ดันเจอคาเฟอีน 0% กระทั่งเย็นนั้นที่เขี้ยวกำลังจะงอกก็ได้ไป Hey Tea สักที ก็กดมัทฉะไป 1 เป็น Triple Matcha มีมัทฉะ 3 layer ไล่ระดับความเข้ม แถมเป็น Thick Matcha เข้มสะใจแน่นอน แต่มันเขียนว่า Hot อะเค มันคงเปลี่ยนเป็นเย็นได้แหละก็กดมั่ว ๆ สรุปก็ยังได้เป็นร้อน จังหวะแรกสัมผัสแก้วคือ ไม่อยากกินร้อนว้อย (ทั้งที่อากาศหนาวจะตายห่า ก็เราเป็นคนไทยอะ) ความหงุดหงิดของคนขาดของ ก็บ่นกับคนอื่นไปเรื่อย แต่พอดูดเข้าไปจื๊ดแรก สบถออกมาทันทีว่า อร่อยชิบหาย โลกสดใสขึ้นทันตา โอเคยอมแล้ว ขอเป็นทาสรัก Hey Tea ตลอดไป จะซ้ำเมนูนี้จนกว่าจะกลับ

และสุดท้ายถ่ายรูปมาน้อยมาก เพราะรู้สึกเหนื่อย และฟิล์มที่ถ่ายมาไม่รู้ว่าจะได้ดูชาตินี้หรือชาติหน้า รูปทริปก่อน (1 ปีที่แล้ว) ยังค้างเติ่ง แต่ถือเป็นปกติมาก ๆ ของเรา เคยทิ้งไว้นานประมาณนี้พอมาดูรูปแล้วรู้สึกนี่สินะการค้นเจอสิ่งที่เกือบจะลืมไปแล้ว เคยมีคนถามว่าชอบถ่ายรูปแบบไหน ก็น่าจะ Candid ชอบความเป็นธรรมชาติมาก ๆ อาศัยการคาดเดาล่วงหน้าว่าจะเกิดอะไรขึ้นแล้วรอทุกอย่างเกิดขึ้นตามธรรมชาติ ถ้าคนนั้นเดินมาถึงตรงนี้เราจะได้มุมที่ถูกใจ หรือการรอให้เค้าหันมาอย่างเป็นธรรมชาติแล้วลั่นชัตเตอร์ ก็อาจจะได้ช็อตมหัศจรรย์ แต่ Konica C35 ของเรานั้นแก่เกินแกง ทำงานได้ไม่เต็มระบบ  รางถ่านก็ไม่แน่นต้องใช้มือดันอยู่ตลอด เป็น Rangefinder ที่ภาพแทบจะไม่ซ้อนกันอีกต่อไป ต้องมาลุ้นว่าจะได้ภาพแบบไหน

มีไม่กี่อย่างที่จะ Recall เอาความทรงจำระหว่างทริปกลับมาได้ หนึ่งในนั้นก็ภาพถ่าย แต่มีสิ่งที่เตรียมไว้บันทึกความทรงจำอีกสองสามอย่างนั่นคือ Playlist แต่ละทริปเราจะจัดเรียงเพลงไว้อย่างดี มีเพลง Theme อย่างทริปนี้จะเป็น Yellow - Treasure ถ้าได้ยินเพลงพวกนี้อีกเมื่อไหร่ความทรงจำของเซี่ยงไฮ้จะกลับมา กับอีกอย่างคือ น้ำหอม ช่วงนี้ชอบใช้ Light Blue สลับ Light Blue Forever กลิ่นสดชื่น Citrus กลิ่นพวกนี้จะทำให้เราย้อนนึกถึงช่วงเวลานี้ได้อีกครั้งอย่างแน่นอน

นี่อาจจะเป็นเซี่ยงไฮ้ครั้งสุดท้ายก็เป็นได้ ใครจะไปรู้ แต่ถ้าเป็นครั้งสุดท้ายจริงก็ไม่เลวเลยทีเดียว

สุดท้ายแบบท้ายสุดจริงๆ พอกลับมาแล้วทุกคนก็ หายใจเข้าก็ hey tea, hey tea หายใจออกก็ hey tea, hey tea แบบเพลงโฟร์มด จนจะเป็นบ้า 5555 ลงสตอรีกินเจี้ยนชาแต่เพ้อหา hey tea โอ๊ยยจะบ้าตาย