เพราะเวลาที่ไม่เข้าใจตัวเองมันว่างเปล่าและทุกข์ยิ่งนัก

การเป็นอินโทรเวิร์ตว่าใช้ชีวิตยากแล้วแต่การเป็น INFP ยากยิ่งกว่า

เมื่อสัก 10 กว่าปีก่อนคำว่า Extrovert Introvert ไม่ได้แพร่หลาย คนจะแปะป้ายคนที่ไม่ชอบเข้าสังคม ภายนอกดูนิ่ง ๆ เงียบ ๆ ว่าเป็นพวก Anti social หรือรักสันโดษ ไม่ก็คนหยิ่งยโส ก็แล้วแต่จะเรียก 

ก็ใช้ชีวิตแบบที่ไม่เข้าใจตัวเองมาเรื่อย ๆ มีแต่คำถามในหัวว่า ทำไมเราไม่เหมือนคนอื่น อยากเป็นเหมือนคนอื่น อยากเป็นคนปกติ กระทั่งปี 4 ต้องเรียนวิชาเลือกเสรี เห็นวิชานึงน่าสนใจมาก ๆ อยากเรียนมาตลอด ก็จิ้มทันที

พอเจอคำว่า Introvert ในหน้าหนังสือเรียน General Psychology ก็ปลดล็อกความไม่เข้าใจตัวเองที่มีมายี่สิบกว่าปีได้เป็นปลิดทิ้ง แล้วก็วิชานี้อีกนั่นแหละที่ทำให้รู้ว่า การเขียนของเรามันพอใช้การได้ เมื่อรายงาน 2 หน้ากระดาษที่เขียนตอนไปนิทรรศการ Dialogue in the Dark ได้สามดาวและได้คอมเมนต์ที่ดีจากอาจารย์ ปลุกความฝันเก่า ๆ ให้กลับมา 

เพลงแบบผิว ๆ วรรณกรรมแบบผิว ๆ ภาพยนตร์แบบผิว ๆ อาจไม่สามารถแตะอะไรในจิตใจคน INFP ได้ นักจิตท่านหนึ่งได้กล่าวไว้ ความทุกข์อาจไม่ใช่ความทุกข์สำหรับ INFP แต่ภาวะด้านชา ว่างเปล่าต่างหากที่ทุกข์ การไม่รู้สึกถึงอะไรต่างหากที่ทำให้รู้สึกทุกข์ ดังนั้นจึงต้องเสพอะไรที่มันเข้าไปแตะส่วนลึก ให้รู้สึกว่ายังมีความรู้สึกอยู่นะ

ช่วงที่ไม่เข้าใจตัวเองเราก็เอาแต่หาคำตอบ ดู YT ช่องนักจิตวิทยาหลายคนแต่ชอบที่สุดคงเป็น ilovetoday แต่ถ้าเฉพาะทางกว่านั้น นักเขียน INFP ก็ต้องเป็นเพจคุณลวิตร์ พัณณิดา ภูมิวัฒน์ เป็นนักเขียนสายแฟนตาซีที่ติดตามมาพักใหญ่ แต่ช่วงหลัง ๆ เธอมาแชร์วิธีการทำงาน การเข้าใจวิธีการทำงานในแบบ INFP ยิ่งชอบไปใหญ่ 

INFP ถ้าไม่ยอมรับตัวเองก็จะ Unhealthy การยอมรับตัวเองว่าเราไม่ได้เป็นไปตาม Norm ของสังคม แต่มีค่านิยมส่วนตัว การศึกษา cognitive function Fi Ne Si Te ช่วยให้ใช้ชีวิตง่ายขึ้น แต่ก็นั่นแหละ

บางทีเราไม่ต้องการความเข้าใจด้วยซ้ำ แค่รับรู้และเชื่อมั่นว่าเราจะผ่านไปได้ด้วยตัวเองก็พอ ถ้าเมื่อไหร่ไม่ไหวเราจะไปเคาะเรียกเอง ไม่ต้องเทคแอกชั่นอะไรก็ได้ แค่ฟังแค่รับรู้กับคำพูดที่เหมือนยืนอยู่ฝั่งเดียวกันสักสองสามคำ (อาจเป็นคำโกหกก็ได้) ก็คงทู่ซี้ทำต่อไปแบบหน้ามืดตามัวแล้ว แต่การที่ถูกเพิกเฉยและไม่ได้รับการเห็นใจน่ะ ทำลายหัวใจมาก ๆ

ตอนเริ่มงานที่แรกในชีวิต เราบอกถึงปัญหาที่ต้องเจอ แต่แก้ไขไม่ได้ไปหลายรอบ แต่ก็ไม่มีใครช่วยอะไรได้ จนวันนึงตัดสินใจเดินไปบอกว่า ไม่ไหวแล้ว แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือคำว่า รู้มาสักพักแล้ว ก็จบชีวิตการทำงานที่แรกทั้งอย่างนั้น ไม่มีใครเชื่อว่าคนที่ทนเก่งจะทนไม่ได้ แต่ตอนนี้โตขึ้นมากตามอายุแล้วก็เรียนรู้วิธีรับมือกับสิ่งต่าง ๆ ได้ดีขึ้น และเลือกที่จะใช้ชีวิตอยู่กับคนรอบข้างที่เห็นอกเห็นใจมากขึ้น แต่พอคิดถึงตอนนั้นก็ไม่เสียใจเลยที่ทำไป

สำหรับ INFP ที่ผ่านมาทางนี้ อยากให้ไปอ่านเพจ พัณณิดา ภูมิวัฒน์ - ลวิตร์ แล้วจะเข้าใจตัวเองมากขึ้น และขอยกบางส่วนที่คุณลวิตร์เขียนมาแปะ ๆ เผื่อมันจะช่วยในการทำงานได้

"ท่านควรคิดไปเลยว่า ท่านจะทำช้ากว่าคนอื่น หรืออย่างน้อยแรกๆ ท่านจะช้า เพราะธรรมชาติของท่านมันเป็นแบบนี้"

เตือนตัวเองบ่อยๆ ว่าท่านเป็นมนุษย์ค่ะท่านเป็นมนุษย์จริงๆ ค่ะ ต่อให้กบาลของท่านเห็นสวรรค์ ท่านก็เป็นมนุษย์ (INFP ส่วนใหญ่ก็มีสวรรค์ในกบาลจริงๆ นะ กับแทบทุกเรื่องเลยด้วย)ดังนั้นโปรดให้อภัยตัวท่านเองด้วยค่ะ ปรกติ INFP จะเป็นคนใจดีและมีความเข้าใจชาวบ้าน (เว้นแต่อีที่โดนบี้มามากหรือโตมาผิดมากจริงๆ) ปรกติท่านจะไม่ดีมานด์อะไรจากใครเลย ท่านจะไม่บอกคนป่วยติดเตียงว่าทำไมยกเวท 100 กิโลไม่ได้ ดังนั้นทำไมท่านถึงใจร้ายแต่กับตัวเอง ดีมานด์แต่กับตัวเองเหรอคะ