หลังจากอ่านจบ สิ่งแรกที่คิดเลยคือ เราโคตรจะโชคดีเลยที่ไม่บ้าแบบคนพวกนี้

หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่รวมคนบ้าไว้เต็มไปหมด คนประเภทที่มีปมในชีวิตแลัวไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันยังไง และสุดท้ายก็เอาปมเหล่านั้นมาเป็นข้ออ้างในการทำร้ายคนอื่น

เราทุกคนล้วนผ่านสิ่งแย่ๆ กันมาทั้งนั้น ความเจ็บปวด ความผิดหวัง ความผิดพลาดต่างๆ คงจะมีน้อยคนนักที่จะมีวัยเด็กที่สมบูรณ์แบบ เติบโตมาด้วยความอบอุ่น พ่อแม่รักกัน ไม่เคยทะเลาะโต้เถียงกัน ญาติพี่น้องก็ดีแสนดี มีแต่ความเข้าอกเข้าใจให้อยู่เสมอ เราว่ามันต้องมีแหละ บ้านที่เป็นแบบนั้น อย่างน้อยก็ต้องมีสักหลัง บนโลกเบี้ยวๆ ใบนี้

เราว่าเราก็รู้สึกขาดเหมือนกับตัวละครหลายๆ ตัวในเรื่องนี้นะ แต่เราก็ไม่เคยเอาความขาดของเราไปทำร้ายใคร โอเค เราอาจจะเคยทำตอนเด็กๆ แต่พอโตมามีสติมีสตังพอจะคิดอะไรได้ เราก็ไม่ทำตัวแบบนั้นอีก เราเลยไม่เข้าใจเอามากๆ ในตัวละครเหล่านี้ ไม่เข้าใจว่าในสมองของคนพวกนี้เขาคิดอะไรกันอยู่ เราค่อนข้างแน่ใจว่ามันต้องมีคนแบบนี้อยู่ในสังคมเป็นจำนวนไม่น้อย เราเคยเจอมาจำนวนหนึ่ง เมื่อเรารู้ว่าเราเจอคนแบบนี้ เราจะหนีให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะคนพวกนี้ดีแต่จะสร้างปัญหาให้คนรอบตัว คนที่พวกเขาเข้าไปมีส่วนข้องแวะด้วย เหมือนกับตัวเองมีความทุกข์คนเดียวไม่พอ มันต้องเอาความทุกข์ไปแพร่กระจายใส่คนอื่น ให้คนอื่นต้องทนทุกข์ทรมานไปด้วย

เราว่านะ …สิ่งที่ตัวละครเหล่านี้ควรทำมากที่สุดคือ พวกนางควรจะพากันไปพบจิตแพทย์