ก่อนมายังแอบคิดว่าความเจริญ

จะถึงเมืองคองอย่างไรบ้างนะ

มาทำความรู้จักเมืองคองกัน

เมืองคองคือชื่อตำบล อยู่ในเขตอุทยาน

ชาวบ้านสามารถครอบครองที่ดินได้แล้ว

แต่ไม่สามารถใช้ไฟฟ้าผ่านจากเมืองเชียงดาวได้

ไฟฟ้ามาจากทางแม่แตง

ที่นี่ห่างจากห้วยน้ำดังเพียง25กิโล

เส้นทางเป็นภูเขาดินแดง ยังไม่มีถนน

และห่างจากอำเภอเวียงแหง

 ชายแดนเมียนมาร์ 25กิโล 

แต่ด่านปิดตัวลง

เนื่องจากป้องกันการลักลอบขนยาเสพติด

เมืองคองมีทั้งหมด 7 หมู่บ้าน

 หมู่บ้านใหญ่ๆที่กระจุกตัวเป็นชุมชนใหญ่

มีอยู่ 3 หมู่บ้าน คือ เมืองคอง หนองบัว และบ้านใหม่

 มีชนเผ่าพื้นเมืองทั้งกระเหรียง ลีซอ และอื่นๆ 

แต่ทั้งหมดได้สัญชาติไทยแล้ว

 ที่นี่มีสถานพยาบาลคือรพ.ส.ต. บ้านใหม่ 1 แห่ง

 ไม่มีคลีนิคเอกชนอื่น 

เคยมีเหตุการณ์ที่ต้องนำฮอล์มารับผู้ป่วยฉุกเฉิน 

ถ้าป่วยหนักก็ต้องลงไปที่โรงพยาบาลเชียงดาว

.

เมืองคอง เดิมทีชื่อว่า เมืองของ 

ของที่แปลว่า ข้าวของ

ตามประวัติศาสตร์ พระนเรศวรมหาราช 

เคยใช้เมืองคองแห่งนี้เป็นแหล่งสั่งสมเสบียงอาหาร เนื่องจากเป็นพื้นที่ที่สามารถปลูกข้าว

 เกษตรกรรมได้ มีแหล่งน้ำผ่าน

 เมืองของแห่งนี้จึงเป็นที่ๆพระนเรศวรประทับ

ก่อนข้ามไปออกศึกและเสียชีวิตที่ฝั่งเมียนมาร์

 ปัจจุบันกำลังมีการก่อสร้างอนุสรณ์สถาน

ที่หมู่บ้าน บ้านใหม่

โดยการก่อสร้างของชาวชุมชนกันเอง

ร่วมกับอปท.ที่นี่ 

เพื่อสนับสนุนการท่องเที่ยวในระยะยาวของที่นี่ 

ชุมชนพึ่งพาตัวเองสุดๆ 

12.37 

ถึงที่พักเมืองคองแล้วค้าาา

ลมเย็นๆสัมผัสใบหน้า

ห้องพักวิวหน้าภูเขาติดริมแม่น้ำ

เจ็ดปีก่อนเราได้มาพักที่นี่ตั้งแต่มีอยู่ไม่กี่ห้อง

เลยลองสุ่มหาในเฟสบุ๊ค

..

คนที่พาให้เรากลับมาเมืองคอง คือลุงหนาน

 เราจำชื่อลุงได้เท่านี้

 เรายังคงนึกถึงลุงหนานตลอดมา

 จำได้ว่า ขอที่อยู่ไว้เพราะตั้งใจอยากส่งของขวัญ

ตอบแทนที่ลุงดูแลต้อนรับเป็นเจ้าบ้านที่ดีมากๆ

สำหรับการเดินทางมาคนเดียวแบบไม่มีจุดหมาย

 ลุงหนานทำให้เราได้มารู้จักเมืองคองครั้งแรก

 เพราะขอติดรถลุงหนานขึ้นมาด้วย

 ด้วยประโยค

 “ ลุงไปไหน หนูไปด้วยค่ะ “ 😅 

ลุงหนานทำให้เราอยากกลับมาเยี่ยมเมืองคอง 

และอยากมาพบลุงอีกครั้ง

 แต่น่าเสียดาย 

เราทราบข่าวตั้งแต่ตอนที่จะขึ้นมาเมืองคอง

จากพี่ปล่อง ว่าลุงหนานเสียไปเมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว

 วันนี้สิ่งที่ลุงหนานแสดงการเป็นเจ้าบ้านที่ดีนั้น

ได้ส่งผลตอบกลับมาแล้วนะคะ 

หนูกลับมาแล้ว 

เมืองคองกำลังค่อยๆเติบโตขึ้น 

นักท่องเที่ยวมาเยือนเยอะแล้ว

/

หลังจากงีบเอาแรงและตื่นมาทานขนมจีบ

ที่หิ้วมาจากเมืองเชียงใหม่ให้อิ่มท้อง

 ถึงเวลาสำรวจเมืองกันแล้ว

เราขอยืมรถมอเตอร์ไซต์ที่พัก

OMG. !! มอเตอร์ไซค์มีเกียร์ 

ครั้งแรกในชีวิตกับการต้องขี่แบบมีเกียร์ 

เอาก็เอา ไป!    

ห้าโมงเย็นวันเสาร์

ได้เวลาออกสำรวจหมู่บ้านกัน

วันนี้ชาวบ้านมาขายของที่ริมสะพานด้วย

เอาแล้ว จินตนาการไป

ว่าคงเหมือนถนนคนเดินตามที่เที่ยวต่างๆ 

ดีใจจจ มีอะไรทำฆ่าเวลา

 อย่างน้อยคงใช้เวลาที่ตลาดสักชั่วโมง 

เราขี่มอเตอร์ไซค์ออกจากที่พัก

ลงเนินเลี้ยวเข้าหมู่บ้านไปตามถนน

สองฝั่งเป็นทุ่งนา ฉากหลังเป็นภูเขาล้อมรอบ 

ผ่านบ้านเรือน โรงเรียน แม่น้ำ

 นึกถึงรอบก่อน สถานที่ที่ลุงหนานพาเราเที่ยว

 คือ รร.2แห่ง อนามัย และฟาร์มหมู 😆 

รอบนี้ที่นี่มีกิจกรรมให้ทำเยอะขึ้น 

ได้ยินเสียงคนล่องแพเป็นกลุ่ม

 เราไม่ได้คาดหวังกับกิจกรรมกลุ่ม 

อย่างเดียวที่เป็นเป้าหมายของการมาเขา

คือการได้ชมพระอาทิตย์ขึ้น 

เห็นป้ายแนะนำ ขอให้ที่พักจองรถพาไปชมอาทิตย์ขึ้น

พรุ่งนี้เช้าเรียบร้อยแล้ว 

เราขับผ่านร้านข้าวเจ๊น้อย

ที่ลุงหนานเคยพาเรามาฝากไว้รอบก่อน

 ร้านใหญ่โตขึ้นมากจนแอบคิดว่า 

นี่กลายเป็นคาเฟ่แล้วหรอเนี่ย 

แวะจอดถามป้าน้อย ว่ามีกาแฟขายไหมคะ

 ป้าน้อยขายแต่อาหาร 

คิดว่าจะวนมาทักทายป้าน้อยขากลับ

เราขี่ไปเรื่อยๆ

เพื่อหาจุดสูงๆที่พอจะได้ดู sunset

 ความไม่เคยขับแบบเกียร์นั้น

เส้นทางข้างหน้าเป็นเนินสูงชันมากๆ

เอาละ

 บิดก็บิด อี๊ดดดด 

และแล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น 

รถดับกลางเนิน 🥹

ตุย..  ซวยแล้ว 

เกือบหน้าคว่ำได้แผล

ดีที่ประคองรถไว้ได้ 

ตอนนี้ค้างอยู่กลางเนิน 

เข็นขึ้นก็ไม่ไหว ถอยลงก็กลัว 

🥺🥺

ทันใดนั้น มีชาวบ้านใจดีผ่านมา 

“รถดับหรอ”

“พี่ขา ช่วยด้วยยย เกียร์ค้าง ไปไม่ได้ “

พี่ๆ ช่วยขับไปต่อจนถึงยอดเนิน 

สอนวิธีขี่ “ถ้าขึ้นเนิน เกียร์1ก็พอ อย่าบิดสุด

 ไม่งั้นมันค้าง เวลาลงก็ปล่อย N 

ได้เลยวิวตรงนี้มองเห็นทั่วหมู่บ้านเลย 

“ขอบคุณมากค้า “ 

ในใจก็บอกตัวเองว่า

ฉันจะไม่มาทางนี้อีกเด็ดขาดดด 

หลังจากชมวิวจุดที่เพิ่งผ่านวิกฤตมา

 ขี่กลับเข้าหมู่บ้าน 

คิดว่าจะไปเดินเล่นริมสะพานที่มีตลาด 

ขากลับที่ตั้งใจจะแวะร้านเจ๊น้อย 

ก็คือหาร้านไม่เจอ เราจำทางมาไม่ได้

 จู่ๆก็ออกมาโผล่ทุ่งนาแล้ว 🤣🤣  

#ทีมไม่จำทาง เน้นขับไปข้างหน้า

ถึงสะพานแล้ว 

จอดรถไปดูของขายชาวบ้านกันหน่อย

ท่าด๊า าา 

ตลาดที่มีของขายที่วาดฝัน

ว่าจะเดินเล่นสักชั่วโมงของฉันนั้น

 มีตั้งโต๊ะริมสะพานอยู่ 4ร้านถ้วน 🤣🤣 

 ไม่เหมือนที่คิดไว้แหะ 

กวาดสายตาปรืดเดียวครบทุกร้าน 

ร้านคาเฟ่ที่พี่หนุ่ยชวนมานั่งก็ปิดแล้ว

ได้ไปนั่ง hug Muengkhong cafe 

ที่อยู่ข้างลำคลองติดกับสะพาน 

เครื่องทำกาแฟปิดแล้ว น้ำร้อนไม่มี

ได้โกโก้เย็น กับอากาศเย็นๆตอนหกโมง 

ฟ้าเริ่มมืดสนิท 

ผู้คนทยอยกลับบ้าน

 ที่นี่ชาวบ้านกลับเข้าบ้านกันเร็ว

 เพราะอากาศที่หนาวเย็น

 พอตกค่ำ ถนนก็จะเงียบ 

เราเลยตัดสินใจรีบกลับขึ้นที่พัก 

เพราะกลัวจะมืดเกินไป

 พรุ่งนี้ต้องเตรียมตัวไปดู sunrise

 รถจะมารับตั้งแต่ตีห้าครึ่งเลย 

..

Next to Ep 03