จุดเริ่มต้นเริ่มจาก การพบป่ะเมื่อเพื่อนชวนให้ไปเล่นบอร์ดเกมส์ ครั้งแรกก่อนเริ่มคือ งง มากทำไมเราต้องมาเสียค่าเล่นชั่วโมงละ 40 50 ทั้งๆที่ร้านคอมชั่วโมงละ 10 เพื่อเล่นอะไรแบบนี้ และรู้ตัวอีกที board game ก็กลายเป็นของสะสมที่มักจะซื้อและชวนเพื่อนๆมาเล่น และรักใน กิจกรรมประเภทนี้

ถัดมาเราอยากทำให้คน สุรนิทร์บ้านเกิดได้รู้จักบอร์ดเกมส์ เราไม่อยากเล่นคนเดียว ไม่อยากให้ต้องรอเข้า กทม แล้วไปเจอ จึงคิดอยากเปิดร้านโดยเป้าหมายเงินมีไว้แค่ให้เลี้ยงร้านอยู่รอด(นี่ถ้าฟังวิธีคิดกำไรขาดทุนเราแล้วจะงงไปเลยครับ) ประจวบเหมาะกับมีเพื่อนกลับมาที่สุรินทร์จึงชวนกันลองทำ ร่วมกับน้องชายอีกคน

คิดกันตั้งแต่ออกแบบร้าน หาเกมส์เข้าร้านเอาเกมส์ที่เรามีอยู่แล้วไปไว้ คิดราคาที่เหมาะสม เพื่อให้เป็นไปตามเป้าหมาย แต่ก่อนเปิดไม่นาน มีภารกิจซึ่งเป็นงานหลัก ที่ต้องไปทำจึงแทบจะฝากความฝันไว้กับเพื่อนและน้อง เราเข้ามาดูบ้าง

เปิดร้านวันแรกเป็นยังไงอ่ะเหรอครับ เป็นร้านที่มีเราสามคนอยู่ในร้านแค่นั้นทั้งวัน(จริงๆเรียกว่าช่วงแรกๆเลยก็ได้) มีเพื่อนสนิทพอแวะเวียนมาบ้าง ไม่มีลูกค้าใหม่เลย นั่นคือช่วงแรกที่เราเปิด ก็แอบเสียใจแต่ก็จะโทษใครไม่ได้ก็คนไม่รู้จักเด็กไม่ GET

จนถึงปีใหม่หรือเทศกาล มีเด็กกลับจังหวัด ร้านเราเริ่มมีตั้งแต่เด็กระดับที่ผู้ปกครองเอามาฝากไว้ยังไม่ประถม จนระดับวัยทำงาน มาเยอะๆหน่อยช่วงหลังก็ มัธยม ด้วยความที่เพื่อนประจำร้านมีความเป็นเอกลักษณ์ มีความสัมพันธ์ที่ดี ทำให้ลูกค้า น้องๆเริ่มมีเป็นลักษณะขาประจำมากขึ้น เรียกได้ว่าไปทีไรก็อ้าว มาอีกละเหรอ ถึงขนาดถามน้องพ่อแม่ไม่ว่าเหรอก็มี

ผ่านมา 2 ปี จากร้านที่เราฝันอยากเพียงให้คนอื่นได้รู้จัก BOARD GAME อย่างที่เราชื่นชอบบ้าง มันกลายเป็นมากกว่านั้น เราได้ไปถึงการสอนเล่นในราชภัช น้องบางคนมาติว น้องบางคนมาเพราะนึกไม่ออกจะไปไหน บางคนเป็นที่รวมเพื่อน และน้องบางคนเรียกที่แห่งนี้ว่าบ้านหลังที่ 2 มันเกินกว่าที่เราคิดไว้มาก 

    ผลกำไรเป็นสิ่งที่เราไม่ได้ใน ความฝันนี้ แต่แน่นอนมีคนมากมายที่ยอมจ่ายเพื่อความฝันและนี่เป็นการทำที่คุ้มค่าครั้งหนึ่งในชีวิตของผม ผมอาจจะไม่ค่อยได้คลุกคลี เรียกได้ว่าไปน้อยกว่าน้องๆบางคนอีก แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเราจะมีความทรงจำดีๆในนั้นน้อยกว่าเลย 

 และก็มาถึงจัดที่เราตัดสินใจลงจากความฝันนั้นก็อยากเปรียบเทียบไว้ว่าสิ่งนี้เหมือนกับ   

    การปีนเขาครับ คุณฝันอยากปีน ตั้งเป้าและปีนขึ้นไป คุณพบเจออะไรมากมายระหว่างทาง จนเมื่อถึงยอดเขาที่คุณตั้งไว้ คุณพิชิตยอดเขานั้นและดื่มด่ำกับมันอาจเป็นเวลาตราบเท่าที่คุณต้องการ แต่สุดท้ายคุณก็ต้องลงจากเขา . . . และแน่นอน การพิชิตเขาครั้งนี้ก็ไม่ได้หายไปไหน เราอาจจะหาเขาลูกถัดไป แต่การพิชิตเขาลูกนี้มันก็จะยังคงอยู่ในความทรงจำและเป็นความภูมิใจของเราอยู่ดี มันไม่มีอะไรน่าเศร้าใจอันที่จริงก็เหมือนพิชิตเขามันน่าภาคภูมิใจด้วยซ้ำไป วันหนึ่งเรามีความฝัน วันหนึ่งเราเริ่มทำมัน วันหนึ่งเราอาจทำมันได้ และวันหนึ่งเราอาจต้องปล่อยมันไป ไม่มีฉากจบที่ HAPPY ENDING และม่านก็ปิดลง

     ชีวิตจริงเรามีวันต่อๆไปเสมอ เรามีม่านเปิด ม่านปิดมากมาย เหมือน ที่เราจบประถม ก็มีมัธยม เราฝันติดมหาวิทยาลัย ได้เข้าตามที่ฝันแล้ว เราก็พบว่าเรายังต้องอ่านหนังสือเพื่อให้ได้เกรดดีๆ จนเราอยากรีบๆจบแล้ว แต่พอรับปริญญาเราก็ต้องมาเริ่มใหม่ที่ชีวิตทำงานต่อไปอีก มีอะไรมากมายที่เราจะได้เจอ มันสนุกมาก และมันก็เครียดกว่าสอบมากในหลายๆครั้ง แต่ทุกอย่างเมื่อเราผ่านมันมา มันจะอยู่ในความทรงจำของเราตลอดไป กิจกรรมสุดท้ายที่เราขอไว้ในเพจคือ ขอให้น้องๆ ช่วยเขียนถึงเรา เสมือนกับว่ากิจกรรมนี้เหมือนสมุดเฟรนชิตในวันที่พวกเราต้องแยกย้ายกันก่อนกลับมาเจอกันซักวันในวันหน้า พอได้ตามอ่านที่น้องๆเขียน มันไกลเกินกว่าที่พี่คิดไว้มาก ส่วนสำคัญก็ได้จากเพื่อนเจมส์ที่ทำให้ร้านถูกตีความออกมาในความหมายนี้และน้องชายที่ช่วยซัพพอร์ต มันมีความหมายมากจริงๆ

ภูมิใจมากๆครับ ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการสร้างประสบการณ์นี้ จากวันที่นั่งเหงาๆใร้านไม่มีใครเข้ามาแม้แต่คนเดียว จนวันหนึ่งมันได้กลายเป็นเหมือนบ้านหลังที่ 2 สำหรับบางคน เจอกันทักทาย พูดคุย ปรึกษาได้นะครับ ยินดี
สุดท้ายขอให้น้องๆ โชคดี สอบติด GET A และพบเจอความฝันที่มันจะมีความหมายกับน้องๆนะครับ 

                                                  PAGE ร้านยัง RUN ต่อไปครับ

                            ขอบคุณครับ   ขอบคุณมากจริงๆ