“ยกสะโพกขึ้นหน่อยจาฟาร์”
เขาค่อยๆเอี้ยวคอหันมาหาผม ท่ามกลางแสงมืดสลัวในห้องของเรา มีน้ำตาล้อมกรอบตาโตๆนั่นไว้เล็กน้อย อาจจะเพราะผมรุนแรงกับเขาไปนิด หรืออาจจะเพราะผมทำให้เขามีความสุขมาก ..แต่มันคงเป็นข้อแรกมากกว่า
“อย่าทำมาสั่งเอาๆอิอาโก้”
น้ำเสียงติดแหบนิดๆ ถึงจะว่าอย่างนั้นอย่างนี้แต่สะโพกสวยนี่ก็ค่อยๆแอ่นองศามารับกับผมพอดี อยากจะบอกว่านี่ไม่ได้เอาแต่ใจตัวเองนะ แค่อยากให้เขามีความสุขร่วมไปกับผมต่างหาก
ผมมีความสุขที่จะได้คอยสังเกตอาการเล็กๆน้อยๆของเขา อย่างขาที่จิกเกร็งอยู่ใต้ร่างผมตอนนี้
หรือมือที่กอดหมอนไว้แน่นนั่นกำลังจะปัดป่ายมาหาผมที่อยู่ด้านหลัง ไหนจะน้ำตาคลอน้อยๆนั่น กับน้ำลายที่ซับไปกับหมอนที่เขาเอาไปกอด.. จะมีก็แค่อย่างเดียวที่จะทำให้ผมใจหล่นวูบไปในบางครั้ง
“… ฮะ—แรงอีก..บาบา..”
ผมเสียวแปลบขึ้นมาเพราะแรงรัดจากเขา ทำเอาหัวนมผมเสียวปลาบ เขาเองก็คงเช่นกัน เพราะแรงกระตุกจากทุกส่วนของเขามันแล่นมาถึงผม
เขาฟุบลงไป แล้วนอนหอบอยู่บนผ้าปูเตียงที่ยับยู่ยี่จากการดึง ผมถอนตัวออก กะว่าจะให้เขาได้พัก
“เดี๋ยว..อิอาโก้.. นี่มันแค่ครึ่งทางเอง”
เขาพลิกตัวมานอนหงายแล้วแยกขาให้ผม พลางใช้นิ้ววนที่หว่างขาของตัวเอง
นี่แหละจาฟาร์ของผม…จะให้ผมถอนตัวจากเขาได้ยังไงกัน..
………
...
....
..
..
“อิอาโก้…”
เขานอนแผ่อยู่บนเตียงแล้วเรียกชื่อผมอย่างเลื่อนลอย
“ว่าไง”
“พรุ่งนี้..ฉันจะไปหาบาบา”
...
..
อยู่ๆใจผมก็โหวงไป.. เหมือนคนมีความผิดแล้วโดนจับได้ เพราะผมจินตนาการถึงวันนี้มาเป็นล้านครั้ง ยังเคยซ้อมอยู่หน้ากระจกว่าจะพูดตอบอะไรกลับไป แต่พอเวลานั้นมาถึงผมได้แต่คีบบุหรี่ในมือนิ่งๆ..
เขาลุกขึ้นมานั่งด้วยร่างกายเปลือยเปล่า เอามือผอมๆของเขาลูบหัวเกรียนๆนั่นซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างว้าวุ่น เถ้าบุหรี่ในมือผมร่วงลงไปเมื่อไหร่ไม่รู้
ผมจับมันขยี้ลงในถ้วย
เดินเข้าไปนั่งแทบเท้าเขาแล้วยกมือสวยนั่นขึ้นมาจูบ
เราสบตากัน เขามองผมด้วยดวงตาสีน้ำตาลโตๆนั่น ผมเอียงหัวถูกับมือของเขา..ให้เส้นผมสีแดงนี่มันได้เข้าไปในซอกนิ้วของคนๆนี้
เมื่อกี้เราแทบจะหลอมละลายกันบนเตียง..
แต่ตอนนี้แค่เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเขาผมยังไม่กล้า..
....
...
ยังไม่ทันที่พระอาทิตย์จะขึ้นดี ผมก็สะลึมสะลือตื่นเพราะเสียงล้อลาก เสียงเดิน และเสียงปิดประตู
ผมลุกขึ้นมาจากที่นอน มองไปรอบๆห้อง
ทุกอย่างเหมือนเดิม
แค่จาฟาร์ไม่อยู่เท่านั้น…
...
...
..
บอกเลย ว่าผมจะไม่นับว่ามันผ่านมากี่วันแล้ว
แต่ใช่ มันยังไม่ครบเดือนดี
ไม่มีอะไรเปลี่ยน
ผมนั่งออกแบบลายสักอยู่ที่บ้าน กินข้าว สูบบุหรี่ ทำความสะอาดห้อง กินข้าว นอน ซึ่งตอนนี้ผมชอบไปนอนห้องฮาคิมมากกว่า
ไม่มีอะไรเปลี่ยน..
…
.....
…
มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลยจนผมเริ่มกลัว..
ไม่มีการติดต่ออะไรมาถึง
และตัวผมที่เริ่มไม่มีความรู้สึก กับอะไรเลย..
เช้าที่เหมือนกับทุกวัน อิอาโก้กำลังเดินลงบันไดจากที่พักเพื่อไปพบกับลูกค้าที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
พวกเขาเลือกนั่งโต๊ะริมหน้าต่างเพื่อที่จะตรวจลวดลายของงานได้อย่างชัดเจน คู่สนทนายกมือเรียกขอเมนูเพื่อสั่งเครื่องดื่ม พวกเขาจัดแจงและพูดคุยถึงลวดลายที่ถูกออกแบบมาอย่างออกรส
พนักงานยกกาแฟตามที่สั่งมาเสิร์ฟ แย่หน่อยที่เธอพลาดเดินสะดุดกับขอบกระเบื้องที่เผยอขึ้นมาจากพื้น
กาแฟในมือหกรดลงบนโต๊ะ และบางส่วนสาดไปโดนอิอาโก้อย่างจัง พนักงานตกใจมาก รีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ ลูกค้าของอิอาโก้ก็รีบเอาทิชชู่มาซับให้ ผิดกับหนุ่มหัวแดงคนนี้ที่นั่งหน้านิ่ง
“คุณโอเคมั้ย โดนลวกตรงไหนรึเปล่า”
“ไม่เป็นไร ผมโอเค…” เขาตอบเสียงเรียบ
พนักงานกำลังก้มลงถูพื้นและเก็บเศษแก้วที่แตก สายตาอิอาโก้ไล่ตามไปยังมือพนักงานที่กำลังเก็บเศษพวกนั้น กาแฟที่ไหลอยู่บนโต๊ะ กำลังหยดลงสู่พื้นด้านล่าง
“อิอาโก้…คุณโอเครึเปล่า”
“...ผม โอเ—“
ยังไม่ทันที่คำพูดจะจบดี อิอาโก้ก็น้ำตาไหลออกมาจากตาทั้งสองข้าง
น้ำตาหยดลงบนงานที่กางอยู่บนโต๊ะ หมึกที่ปริ๊นมาเริ่มเลือนแตกเป็นวง เขารีบจับคอเสื้อดึงขึ้นมาเพื่อเช็ดน้ำตาแล้วหันหน้าไปอีกทาง
“…ขอโทษครับ..ผมไม่เป็นไร..”
พูดจบ น้ำตาเขายิ่งพรั่งพรูออกมา
เขาไม่ได้สะอึกสะอื้น มันแค่ไหลออกมาอยู่อย่างนั้น..
..
...
..
..
วันนี้เป็นวันที่อากาศดีมากๆวันนึงทีเดียว อิอาโก้ลงมารับพัสดุแต่เช้า
กลับมาถึงห้องเขาก็วางเจ้ากล่องนี้ไว้บนโต๊ะ พลางทำอาหารเช้าง่ายๆกิน เสร็จแล้วก็จัดแจงเก็บของทุกอย่างลงกล่อง
เขาสั่งซื้อกล่องเปล่ามามากพอที่จะเก็บพวกของเล็กๆทั้งห้องนี้ลงไป
พวกเฟอร์นิเจอร์ชิ้นใหญ่ๆก็เข็นมันเข้ามุมไว้ แล้วเอาผ้าขาวคลุมอีกที บางชิ้นที่มันจะทำความสะอาดยากหน่อยก็เอาพลาสติกแร๊ฟเอาไว้ให้แน่น เขาโยนจานชามช่อซ้อมที่เพิ่งใช้เมื่อกี้ลงอ่างไว้ก่อน
ตอนนี้ห้องเริ่มโล่งแล้ว เขาจึงปูพลาสติกไว้กลางห้อง
พื้นที่มันมากพอจนเหลือเชื่อว่าก่อนหน้านี้ยังดูเป็นห้องแคบๆอยู่เลย แถมอยู่กันได้ไงตั้งสองคน...
เขาลงมานั่งที่พื้นกลางห้องนั่น พลางแกะกล่องพัสดุอย่างลวกๆ มันเป็นปืนพกรุ่นเล็กที่ใช้ง่ายที่สุด พร้อมใบรัปประกันจากทางร้าน
เขาโยนกล่องกับกระดาษห่อพวกนั้นทิ้งไว้ด้านหลัง
พลางยกปืนขึ้นมาจ่อที่ขมับ
ไม่มีสีหน้าเคร่งเครียดอะไรอีกแล้ว เขาหลับตาลงฟังเสียงทุกอย่าง แต่ทันทีที่เขาขยับนิ้ว เสียงเหล็กกระทบกันที่ใกล้กกหูก็กลบทุกอย่าไป
เลือดกระเซ็นลงบนแผ่นพลาสติกที่เขาปูเอาไว้อย่างเหมาะเจาะ
....
..
....
กระเป๋าเดินทางถูกยกลงจากท้ายรถ จาฟาร์ทิปให้คนขับเป็นพิเศษก่อนจะลากกระเป๋าข้ามถนนมา เขาเดินถือกระเป๋าขึ้นตึกพลางควานหากุญแจห้องในกระเป๋ากางเกง
ผู้ดูแลตึกเห็นจาฟาร์ก็ชะโงกหน้าออกมา
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ วันนี้สงสัยรูมเมทคุณจะจัดห้อง ได้ยินเสียงลากอะไรไปมาดังเลย ยังไงช่วยเบาเสียงหน่อยนะครับ”
“อ่ะ ได้ครับ เดี๋ยวผมจะบอกเขาให้”
จาฟาร์รีบเดินไปที่ห้อง พลางคิดถึงคำที่จะทักอิอาโก้..
มันใช่แหละที่เขาตั้งใจจะตัดความสัมพันธ์นี้ลง
อิอาโก้ก็รู้อยู่แก่ใจว่าความรักที่เขาให้มันไม่ใช่ความรักทั้งหมดที่เขามี แต่มันคือสิ่งที่เหลืออยู่ หลังที่เขารักบาบาไปแล้ว
แต่ตอนนี้เขาก็เลือกที่จะกลับมา...
จาฟาร์วางกระเป๋าลงและเคาะประตูห้อง เขายกมือขึ้นมากุมขมับ นวดลงมายังเคราอย่างครุ่นคิด คิดถึงคำพูด ที่จะต้องพูด…
เขาเคาะประตูห้องอีกครั้ง
สูดลมหายใจเพื่อที่จะทำให้ใจสงบ
“......”
...นี่มันนานเกินไปรึเปล่า..
แต่ผู้ดูแลก็บอกว่าเขาอยู่ห้อง..
หรือเขาอาจจะอาบน้ำอยู่ก็เป็นได้ คิดได้อย่างนั้นจาฟาร์จึงเอากุญแจของตนไขเข้าไปเอง
ทั่วทั้งห้องขาวโพลน เฟอร์นิเจอร์ถูกดันไปชิดผนัง มีผ้าขาวคลุมอยู่ทั่วไปหมด
ตรงกลางห้องเห็นเป็นสีแดงเด่นท่ามกลางสีขาวทั้งหมด ทั้งผมสีแดงของอิอาโก้และเลือด มันปนกันจนแยกไม่ออก เขานั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ปืนพกที่ใช้ยังกำอยู่ในมือ
“นาย..ทำอะไรอยู่..”
จาฟาร์เปิดประตูค้างไว้และมองภาพตรงหน้าอย่างไม่วางตา วูบแรกเขาคิดว่าคนตรงหน้านี้ไม่มีชีวิตอยู่แล้ว แต่แววตาของเขาที่มองมา มันยังมีีชีวิต
“ผม...ให้เพื่อนหาปืนให้...........”
“แล้ว...”
จาฟาร์พูดเหมือนเป็นเชิงถาม เขาปิดประตูลงแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาอย่างช้าๆ
“ผม..คิดว่าเพื่อนคงใส่กระสุนซ้อมลงไปแทน ..มันคงรู้อยู่แล้วว่าผมจะเอามาทำอะไร”
น้ำเสียงละล่ำละลัก ดวงตาเบิกกว้างมองคนตรงหน้า
“หรือนี่...ผมตายแล้ว ผมถึงเห็นคุณ..จาฟาร์...”
“ยัง..นายยังไม่ตาย ฉันกลับมาหานายจริงๆ”
จาฟาร์เดินจนถึงตัว เขาหยิบปืนออกจากมืออิอาโก้ก่อนเป็นอย่างแรก และสไลด์มันเข้าใต้โซฟาไป
เขาก้มลงดูแผลเหมือนไฟไหม้รุนแรงตรงขมับ เนื้อที่ช้ำและเลือดที่กระจายอยู่ทำให้แผลดูแย่มาก
“ทำไมคุณกลับมา.. บาบาบอกให้คุณมาเหรอ”
“ไม่..ฉันกลับมาด้วยความตั้งใจของฉันเอง”
อิอาโก้เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของคนที่ยืนอยู่ไว้ อ้อมกอดกล้าๆกลัวๆที่กลัวว่าถ้าออกแรงกอดลงไปจริงๆแล้วคนตรงหน้าจะหายไป
จาฟาร์ ลูบหัวเขาอย่างแผ่วเบา มือผอมค่อยๆเลื่อนมือมาลูบตรงแผลเหวอะนั่นแล้วดึงสะเก็ดของปลอกกระสุนเล็กๆออก
คนโดนดึงแผลถึงกับหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บจนโยกหัวหนี
“เจ็บ...หูข้างนี้ก็ไม่ค่อยได้ยิน” เขายกมือขึ้นมากุมหูข้างที่มีเขม่าเต็มไปหมด แก้วหูคงเกือบฉีกขาด
“นั่นแหละ นายยังไม่ตาย...
...กลับมาแล้วนะ”
พวกเราสบตากันอีกครั้งหลังจากมันผ่านมา25วันพอดี…
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in