ผู้แต่ง : ดอกไม้สด

สำนักพิมพ์ : ศิลปบรรณาคาร

"...ดิฉันติดใจในความดีอย่างประเสริฐของคน ๆ หนึ่ง เธอเป็นคนดีอย่างประหลาด ซื่อสัตย์ เที่ยงตรง มีศีลธรรมอย่างสูง และมีศรัทธาในการเสียสละอย่างแรงกล้า ดูเหมือนไม่มีสิ่งใด เมื่อใครเขาขอแล้วเธอไม่ให้ แต่คน ๆ นี้มีเสียอยู่อย่างหนึ่งคือ ทั้งขาดความระแวงและความระวัง เพราะเช่นนั้นเมื่อเธอรักผู้หญิงคนหนึ่งก็ถูกคนรักซ้อน เมื่อเธอรู้ความจริงนั้น เธอมีทางที่จะขัดขวางต่อสู้เพื่อความรักของเธอได้ง่าย แต่เธอไม่ทำ กลับสละหญิงนั้นให้เขาไป..."

ได้อ่านที่คุณลวิตร์รีวิวเรื่องนี้ตั้งแต่ปี 2013 แล้วอยากอ่านมากๆ ไปเดินบูธหนังสือเก่าในงานหนังสืออยู่หลายปี แต่หายังไงก็หาไม่ได้ เพราะเป็นหนังสือเก่ามากจริงๆ จนถอดใจไปแล้ว ช่วงก่อนนึกยังไงก็ไม่รู้ลองเสิร์จหาดู ปรากฏเขาเพิ่งจะพิมพ์ใหม่เมื่อปีสองปีก่อน เลยรีบกดสั่งอย่างไว ความคาใจตลอดหกปีมานี้ในที่สุดก็หายสักที แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆ ตอนแรกนึกว่าพอความอยากติดอยู่ในใจมาตั้งปีขนาดนี้ ความคาดหวังมันจะเกินความสนุกของเรื่องรึเปล่านะ แต่ก็ไม่เลย อ่านจบแล้วชอบมากๆ ดีใจจริงๆที่ได้อ่าน

หน้าแรกๆที่เริ่มอ่าน จะรู้สึกตะหงิดกับสำนวนภาษาที่อ่านแล้วแปลกๆ เป็นสำนวนแบบเก่ามากกกกกจริงๆ เพราะเซ็ตติ้งในเรื่อง อ้างอิงจากรีวิวคุณลวิตร์ จะอยู่ในปี พ.ศ.2477 พ่อแม่เรายังไม่เกิดเลย... น่าจะเป็นหนังสือนิยายที่ยุคเก่าที่สุดที่เคยอ่านมาในชีวิต เก่ากว่านี้ก็วรรณคดีแล้วละ 

อ่านไปได้ 50 หน้า เริ่มปรับตัวได้ ดิชั้นก็ตกหลุมรักคุณวิชัย aka คุณพระอรรถคดี ชายวัยสามสิบหกที่ขี้หลงขี้ลืมน่าเอ็นดูวววว ลืมหยิบของฝากกลับจากหัวเมือง ลืมนัดกินข้าวกับเพื่อน ขี้ลืมขนาดเพื่อนคุณพระถึงขั้นแซะว่า อีกหน่อยมันคงจะลืมกินข้าว ที่ฮาสุดคือเขาเชิญไปกินข้าวแต่คุณพระไปผิดวัน! แล้ววันนั้นบ้านนั้นบังเอิญมีงานเลี้ยงพอดี คุณพระก็ไม่ได้เอะใจอะไรเข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับเขาแบบมึนๆ คิดว่าตัวเองมาถูกวันแล้ว แต่ฝั่งเจ้าบ้านงงเป็นไก่ตาแตก นึกว่าคุณพระแกกวนประสาทเขาเล่น นี่อ่านไปก็คิดเหมือนเพื่อนคุณพระว่าไอ้นิสัยขี้หลงขี้ลืมขนาดนี้ คุณพระแกเป็นผู้พิพากษามาได้ยังไงตั้งเป็นสิบปี เคยขังลืมใครไว้ในคุกหรือเปล่า...

พอเราเริ่มรู้สึกรักคุณพระ อ่านๆไปก็ยิ่งอิน โกรธแทนคุณพระกับหลายๆเรื่องที่คนในครอบครัวปฏิบัติกับเขา จริงอยู่ว่าคุณพระเป็นลูกคนโต ก็ต้องช่วยพ่อแม่ เสียสละให้น้องๆ แต่สิ่งที่คุณพระสละไปแต่ละอย่างก็ไม่ใช่เล็กน้อยเลย แล้วคนที่ได้รับก็ไม่เคยให้คุณค่ากับการเสียสละของคุณพระเลย ทุกคนทำเหมือนกับว่าเป็นหน้าที่ที่คุณพระสมควรทำอยู่แล้ว ไม่มีอะไรให้ต้องขอบอกขอบใจ ตัวคุณพระแกก็ออกจะปลงๆแล้วว่าคนที่ให้แล้วก็คงจะต้องเป็นผู้ให้ตลอดไป 

จริงๆแล้ว ก็ไม่ใช่ว่าคนในบ้านไม่รักคุณพระหรอก พอมีเรื่องเกิดขึ้นทุกคนก็เป็นห่วงเป็นใยคุณพระจริงๆ
แต่ทุกคนคิดว่าการที่คุณพระแกเป็นคนเฉยๆ แสดงออกว่าแกเฉยๆ เท่ากับว่าแกก็รู้สึก "เฉยๆ" เหมือนกัน คิดกันเอาไปเองว่าคนอย่างแกก็คงไม่รู้สึกอะไร แต่เรารู้สึกว่าจริงๆแล้วเขาเจ็บนะ แต่เขาแค่ไม่แสดงมันออกมา คุณพระแกก็ทนอยู่อย่างนั้นเงียบๆ ไม่ปริปากบ่นอะไร มีแต่จะให้ๆๆๆอย่างเดียว ทั้งที่ไม่เคยได้อะไรตอบแทนเลย บางที่อ่านแล้วก็อยากจะถามว่า คุณวิชัย คุณเป็นดาวพระศุกร์เวอร์ชั่นผู้ชายรึคะ คุณพระเป็นคนที่อ่านแล้วอยากจะให้มีใครสักคนช่วยประคับประคองใจคุณพระบ้าง

ก็เพราะอย่างนี้ เราถึงรักอนงค์ด้วย ตอนแรกๆนี่จะหมั่นไส้ยายอนงค์มาก ฮอตเหลือเกินไป แม่สาวสมัยใหม่เปรี้ยวจี๊ด แต่งตัวอย่างฝรั่ง ชอบเอาสีมาป้ายหน้า มีผู้ชายมาติดพันทีเดียวตั้งสี่คน สับรางกันแทบไหม้ แต่ก็ต้องยอมรับว่าอนงค์เป็นคนที่มีความคิดดีมาก ดูจากการที่ชีวิเคราะห์นิสัยผู้ชายทุกคนแจกแจงข้อดีข้อเสียมาเป็นข้อๆที่อ่านแล้วก็เห็นด้วยเลย กับคุณพระ แรกๆเธอก็เฉยๆ เป็นแค่พี่ชายของผู้ชายที่มาติดพันตัวเอง แต่ด้วยความประหลาดของคุณพระ ทำให้ชีสนใจ เริ่มจะพูดคุยสังเกตสังกา บวกกับไปได้ยินได้ฟังเรื่องราวความดีของคุณพระ ทำให้อนงค์ก็ระลึกได้ว่าคนๆนี้มีอะไรอยู่ข้างในมากกว่าที่เห็น พอเบิกเนตรเท่านั้นแหละ ยายอนงค์หลงรักคุณพระหัวปักหัวปำ ถึงขั้นขอให้ได้เป็นอะไรกับเขาก็ได้ยอมหมดทุกสถานะ อะไรๆของเขาก็ดีไปหมด อยากจะดูแล สำบัดสำนวนที่อนงค์เขียนพร่ำเพ้อถึงคุณพระในไดอารี่นี่เอเนอร์จี้ยังกะแฟนคลับศิลปินในทวิตเตอร์

ถึงคนรอบข้างในเรื่องจะงงๆว่าสองคนนี้สุดท้ายมาลงเอยกันได้ยังไง แต่คนอ่านอย่างเราเข้าใจอนงค์เลยแหละ คือคุณพระเนี่ย เป็นคนดีจนน่าสงสารว่าทำไมจะต้องดีขนาดนั่น(วะ)  ดีแสนดีจนอีกนิดก็เป็นพระแล้ว ใครขออะไรก็ทำให้ทุกอย่าง ช่วยคนอื่นจนตัวเองจะลำบากหมดตัวเอง (นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมยัยอนงค์ นางเอกของเราถึงต้องรวย ถ้าไม่รวยนี่อาจเกิดปัญหาชีวิตคู่...) ควบคุมใจตัวเองเก่งเป็นเลิศ ไม่เคยแสดงอาการโกรธออกมาเลย ครั้งที่แสดงออกมามากสุดก็คือการเดินหนีไปเฉยๆ เพราะใจมันจะพังไม่ไหวแล้ว [Spoil ละมั้ง...] แต่ฉากนั้นที่คุณพระโดนแม่ด่าจนหน้าเขียวนี่ไม่รอดจริงๆ น้ำตาไหล อกหักว่าเจ็บแล้ว จากคนที่แทบไม่เคยหลงรักใคร พอน้องมาชอบก็ยอมเจ็บยกให้ แถมยังต้องเป็นธุระไปสู่ขอผู้หญิงที่ตัวชอบให้น้องอีก เงินสินสอดก็ต้องออกให้ สุดท้ายยังมาโดนแม่ด่าจนหน้าเสีย ที่ร้ายแรงมากคือแม่ด่าว่าคุณพระงกเงินเลยไม่ยอมให้น้องไปสู่ขอลูกสาวเศรษฐี คือจุกแทนลย คุณพระเสียสละจนไม่รู้จะยังไงแล้ว ดันมาโดนด่าว่าเห็นแก่ตัวอีก... 

แล้วอีกจุดที่น่ารักมากๆของคุณพระคือแกเป็นคนหัวโบราณคร่ำครึมากกกกก แต่ไม่เอาความครึของตัวเองไปโยนใส่หัวคนอื่น เขาครึของเขาอยู่คนเดียว แต่ไม่ดูถูกคนที่ทำตัวสมัยใหม่สุดขั้วอย่างอนงค์เลยสักนิดเดียว (เปรี้ยวขนาดสารภาพรักกับผู้ชายก่อน ก๋ากั่นมากนะสำหรับผู้หญิงสมัยนั้น เผลอๆจะโดนดูถูกเอาได้)

เจอคนแบบนี้จะไม่รักได้ยังไงไหว เธอตาแหลมมากอนงค์!

คนอย่างคุณพระอย่าว่าแต่หนึ่งในร้อยเลย หนึ่งในพันในหมื่นจะหาได้อีกรึเปล่าก็ไม่รู้ เขาควรได้รับสิ่งดีๆจริงๆ 


เป็นนิยายที่อ่านจบแล้วยกขึ้นหิ้ง จะเก็บไว้บูชา (หายากด้วย กว่าจะได้มา) นอกจากเนื้อเรื่องสุดจะเก๋ สำนวนภาษาก็ตลก ทั้งที่อ่านแล้วเก่าๆนั่นแหละ ตลกแบบชักไม่ค่อยแน่ใจว่า คนแต่งตั้งใจกวนหรือมันเป็นสำนวนนิยายยุคนั้น5555 

ชอบมากจริงๆ มีสิบดาวก็ให้สิบดาวไปเลย

รีวิวจากคุณลวิตร์: https://www.facebook.com/lawit.pannida/posts/600057986690617/