First Square : ห้องสี่เหลี่ยม

                -18march xxxx-

 

        ฉากแรกที่เราเจอกันไม่ได้มีอะไรพิเศษ..
โคตรแตกต่างจากในภาพยนตร์ที่เราเคยดู
เวลาที่เปิดตัวพระเอกนางเอก มันควรจะต้องมีสัญญาณอะไรบางอย่างสิวะ

อย่างเช่น มีสถานการณ์บางอย่าง จังหวะดนตรีที่เปลี่ยนไป
หรือการปรบมือเกรียวกราวต้อนรับ

แต่ก็นั่นแหละ เราทั้งคู่ต่างไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่านางเอกหรือพระเอกเลย
 

ประตูไม้เก่าๆทรงสี่เหลี่ยมถูกเปิดออกอย่างร้อนรน
สายแล้ว ..

ใช่ 

เรามาสาย

ไม่รู้จะโทษที่ตัวเองตื่นช้า
หรือมัวแต่ไปนั่งไดร์ผมอย่างไม่ได้ร้อนใจ
หรือความคิดกร่างๆแบบที่เรามีสิทธิ์ในการมาสายได้

โทษทั้งหมดนั่นเลยแล้วกัน

.

.

ทันทีที่ประตูเปิดออก
เราก็พบกัน
พบกันในห้องสี่เหลี่ยมธรรมดาห้องนั้น

แม่งโคตรธรรมดาเลย

 
จำไม่ได้ว่าแกหันมามองมั้ย ?

แต่เราเห็นแกแทบจะในทันที
/ใช่สิ ก็แกนั่งอยู่แถวหน้าสุดใกล้เคียงกับบริเวณที่เรากำลังจะต้องเดินไป

แกน่าสนใจตั้งแต่ตอนที่พบกัน
(อาจจะเพราะผิวขาว ทรงผม
โอเค เป็นผู้ชายที่โอเคมากคนหนึ่งสำหรับการมองแบบสแกนครั้งแรก
และในห้องนั้นมีผู้ชายแทบจะนับนิ้วได้ มันก็ควรจะเด่นแหละว่ะ)
เพียงแต่ว่าตอนนั้นเรายังไม่ได้คิดที่จะสนใจ

วันนั้นเราต่างคนต่างมาทำหน้าที่ของตัวเอง
แต่หน้าที่ของเราดันสัมพันธ์กันอย่างไม่น่าเชื่อ
หน้าที่ของเราคือดูแลแก และหน้าที่ของแกคือการให้เราดูแล
แต่ก็แค่ชั่วคราว พอเวลาในห้องนั้นหมด
ทุกอย่างก็ควรจะจบลง 
เหมือนกับคนอื่นๆ
 
“อยากรู้จังว่าพี่พูดกับแฟนพี่แบบไหน?” แกถาม
และนั่นถือเป็นการเริ่มต้นบทสนทนาอย่างเป็นทางการ
หลังจากที่เราได้แต่เทียวมาเทียวไป คุยกับคนนู้นทีคนนั้นทีตามหน้าที่ของตัวเอง
ต้องแสร้งทำตัวร่าเริง สรรหาถ้อยคำหวานหู พูดคุยกับทุกคนด้วยความเป็นมิตร
ถามนู่นนี่เพื่อให้อีกฝ่ายรับรู้ถึงความใส่ใจ แต่มันก็เป็นแค่หน้าที่เท่านั้นแหละ
ถึงจะตั้งใจทำ แต่ก็ไม่ฏิเสธหรอกว่านั่นไม่ใช่ตัวเราทั้งหมด

เอาจริงๆนะ
ไม่รู้เหมือนกันว่าหลักที่ถูกต้องในการเปิดบทสนทนาเป็นแบบไหน
แต่สำหรับคนที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก
เราถือว่าแกทำได้ดีทีเดียว
 
“ก็ไม่ได้พูดแบบนี้แล้วกัน” เรายิ้ม

แกยิ้ม 
เรารู้สึกเหมือนถูกอ่านใจ
ในห้องสี่เหลี่ยมห้องนั้น เราถูกต้อนจนมุมทั้งสี่ด้าน
 

แล้วทั้งหมดก็เริ่มต้นขึ้น .