เราลืมตาตื่นขึ้นมาเกือบ ๆ 9 โมงครึ่ง สิ่งแรกที่ทำเหมือนทุกวันคือเช็คมือถือ หน้าจอมีแจ้งเตือนประมาณสี่ห้าอัน เรากดเข้าไปที่ไลน์ส่ง ๆ เพราะคิดว่าคงมีเรื่องสำคัญแหละ ข้อความในนั้นทำให้เราตื่นเต็มตา
เขาทักมาสักพักแล้ว ขอให้ช่วยตอบคำถามงานพรีวันนี้หน่อย เราประหลาดใจนิดหน่อยว่าทำไมเป็นเรานะ แต่เราก็ตอบตกลงทันที เขาบอกว่า'ขอบคุณมากกกกก' น่าเอ็นดูจริงๆ แถมบ่นอีกว่าตื่นเต้น, จะเป็นลมแล้ว อ่ยยยยย สู้เขาว่ะ พอถามอะไรนิดหน่อยแล้วเราก็เลือกที่จะไม่ต่อบทสนทนาซะอย่างนั้น ไม่รู้อะ ไม่รู้จะชวนคุยอะไรดี ก็เลย..เห้ออ
ดาเมจของการได้คุยกับเขาช่วงตื่นนอนมันรุนแรงมาก เราเดินลงบันไดเหม่อๆพร้อมกับทวนคำตอบที่ต้องตอบนายวันนี้ ด้วยความมืด ด้วยที่เพิ่งตื่น หรือด้วย'เขา' เราก้าวพลาดไปสองขั้น..เกือบตายแน่ะ
เราอาบน้ำแต่งตัวโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคลาสเช้าถูกยกไปแล้ว แจ้งเตือนจากคลาสรูมตอนแปดโมง เราสงสัยว่าทำไมเราพลาด หรือจะเป็นเพราะว่าเราไปโฟกัสแจ้งเตือนของเขามากกว่าอันอื่นกันนะ แล้วเราก็เลือกใส่ทรงเอกับเสื้อโอเวอร์ไซส์ รวบผมน้อย ๆ ยืนหมุนตัวอยู่หน้ากระจกตั้งนานสองนาน แล้วก็เลือกกรีดตา เป็นครั้งแรกที่กรีดตาไปเรียนด้วย แปลกๆแฮะ
เราถึงมอตอนเที่ยงกว่า ๆ เดินเจอไอ่เพื่อนตัวดีด้วยความบังเอิญบนMRT เราเดินมาด้วยกัน ก่อนจะเจอเพื่อนอีกคนที่มีพรีวันนี้ในโรงอาหารข้างตึกเรียน เราสังเกตเห็นก่อนใครทั้งหมดนั่นแหละㅡโต๊ะข้าง ๆ มีเขานั่งอยู่ แปลกจะบ้า
เราเดินไปนั่งเล่นที่หน้าคณะสักพักก็เจอเพื่อนในกลุ่มกำลังจะขึ้นห้อง กลุ่มก้อนทั้งหมดที่ว่าเลยขึ้นห้องไปพร้อมกัน พอลิฟต์เปิดออกมาดันเป็นเขากับกลุ่มเพื่อนสองสามคนยืนอยู่ เราประหลาดใจอีกครั้ง เรายืนคุยสัพเพเหระกันอยู่หน้าห้องㅡเพราะว่าห้องเรียนยังล็อคอยู่น่ะ ก่อนจะเข้าไปได้ในที่สุดเพราะป้าแม่บ้านเดินมาเปิดประตูให้
กลุ่มก้อนนั่นเล่นอะไรกันไม่รู้อีกครั้งในห้อง เพราะยังไม่ถึงเวลาเรียนเพื่อนในห้องเลยมีแค่หยิบมือ เพราะเป็นแบบนั้นเราเลยได้คุยกันอีกครั้ง เขาเดินเข้ามา สีหน้าเหนื่อยล้าแบบที่เป็นมาตลอด ผมสีน้ำตาลเทาหม่น แว่น..เลนส์หนาขึ้นหรือเปล่าล่ะนั่น เรายิ้มในแมสก์ไปทั้งแบบนั้น เขาถามว่าใครพรีวันนี้บ้างนะ ลำดับที่เท่าไหร่กัน เราเลยจิ้มส่งๆเท่าที่จำได้ว่าใครพรีลำดับเท่าไหร่ เขาเม้มปาก กระเซ้าอย่างคนขี้แกล้ง'แค่คุณตอบคำถามให้ ผมก็ดีใจแล้ว' ก็..ครับ จะหน้ามืดใส่แล้วนะ อย่ามาน่ารักใกล้ๆใจขนาดนี้ดิ อันตรายว่ะ
พอถึงเวลาพรีเซนต์ เราเพิ่งสังเกตว่าเขาทำเล็บด้วย พาลให้นึกถึงประโยคที่เราเคยบอกให้ไอ่หมอนั่นทำเล็บ แต่ดั๊นเป็นเขาที่ทำเล็บซะนี่ เล็บสีดำและลายสีขาว จะบ้าๆๆๆๆๆ อ่า แล้วเขาก็เริ่มพรีเซนต์เราพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่มองไปที่เขาว่ะ แต่ก็นั่นแหละ มันไม่ค่อยประสบความสำเร็จเท่าไหร่หรอก
เราพยายามที่จะจับใจความสิ่งที่เขากำลังพูด น้ำเสียงนุ่มๆนั่นลอยวนอยู่ในห้องเรียน มีเสียงคุยกันที่ด้านหลังแอบดังแทรกขึ้นมาบ้าง สู้เขาว่ะ เธอทำได้! และ..การพรีก็ดำเนินมาถึงช่วงสุดท้ายอย่างรวดเร็ว ช่วงที่เราต้องตอบคำถาม นายถามคำถามแรก ตอนนั้นห้องอาจจะไม่เงียบ แต่เราไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ไม่เลยสักนิด เราสูดลมหายใจสั่นๆเข้าปอด ยกมือขวาขึ้น มองหน้าเขาเร็วๆ และเห็นด้วยหางตาว่าไอ่เพื่อนตัวดี1หันมายิ้มกรุ้มกริ่มให้ เราพูดคำตอบที่เราเตรียมมา พอพูดได้ครึ่งประโยค ไอ่เพื่อนตัวดี2ก็หันหน้ามาจ้องสมทบอีกคนขอบคุณนะ เสียงเราดังไปไหมนะ ไม่ได้ยินอะไรเลย
นายยกยิ้มแกนๆก่อนจะพูดว่า it's true แล้วเริ่มคำถามต่อไป
น น่ารักจริง
นั่นแหละ ตัวเราเบาๆแฮะ
/
วันนั้นฝนตก แต่โลกของเราสดใสจะบ้า
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in