ในวันที่เหนื่อยแสนเหนื่อย ระยะทางจากที่ทำงานถึงบ้านที่คุณพักอาศัย
มันให้ความรู้สึกว่าไกลมาก ๆ ทั้ง ๆ ที่แค่เดินผ่านมาอีกสองไฟแดงก็จวนจะถึง
คุณรู้สึกว่าแดดช่วงห้าโมงเย็นนั้นน่ารำคาญ
คุณรู้สึกว่าเสียงรถราบนท้องถนนนั้นช่างน่าหงุดหงิด
คุณคิดถึงเตียงนุ่ม ๆ กับผ้าห่มหอม ๆ จนแทบคลั่ง
คุณอยากก้าวขาให้เร็วขึ้น แต่ความเป็นจริงแล้วยังห่างจากเขาไปหลายช่วงตัว
เพียงแค่คนที่อยู่ข้างหน้าหันกลับมามองราวกับกำลังบอกให้คุณเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม
แต่ถึงกระนั้นเขากลับเป็นคนที่ลดความเร็วฝีเท้าของตนลงแทน
เพื่อให้คนที่เดินรั้งท้ายตามทัน
เพื่อให้ได้เดินไปพร้อมๆกัน
ราวกับได้หวนกลับไปยังที่ที่ซึ่งเคยจากมา
ที่ที่เต็มไปด้วยความทรงจำแสนพิเศษ
ที่ที่ลมหนาวไม่สามารถพัดผ่าน ราวกับถูกสองแขนของเขาโอบกอดคุณไว้
หัวใจที่เกือบจะลืมไปแล้วว่ามีที่ที่พิเศษคอยให้พักพิงอยู่เสมอ
หมุนวนและพองฟู เบาหวิวคล้ายจะหลุดออกจากอกให้ได้
แล้ววันนั้นเองคุณก็ได้กลับไปที่ที่มีความรู้สึกแบบนั้นอยู่ ..บ้าน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in