เทอมนี้เพื่อนสนิทฉันแยกไปกับเพื่อนอีกคนแหละ
เธอให้เหตุผลว่าการนั่งมอไซค์มันประหยัดกว่า
ปวดหัวจะตาย น่าเบื่ออ่ะ ปกติฉันมีแสนล้านเรื่องมาพูดกับเธอ
แต่ตอนนี้เธอไปกับเพื่อนอีกคนซะละ
หัวใจเธอก็ด้วยนะ มีคนอื่นไปแล้วแหละ จริงจังด้วยแฮะ
ทิ้งดอกไม้ของฉันไปแล้ว บ้าจริง
นี่มันอะไรกันวะเนี่ย..
ฉันมองหน้าฬิกาบนข้อมือก่อนจะก้าวเท้าเร็ว ๆ เพื่อขึ้นบัส แต่ความตั้งใจแรกของฉันก็หยุดลงดื้อ ๆ
ฉันมองตะกร้อที่กลิ้งมาหยุดอยู่ไม่กี่เมตรถัดจากฉัน เงยหน้ามองเจ้าของแรงที่ส่งเจ้าลูกกลม ๆ นี่มา
ถ้าโดนหัวหรือโดนหน้า เจ๊จะฟาดให้ ทำไมไม่ระวังกันวะ
ทว่าเจ้าของแรงส่งนั่นน่ะ
เจ้าเด็กดื้อแก่แดดนั่นและเพื่อนของเขาว่ะ
บังเอิญจริง ๆ นะมึง
!!!!
ฉันถอนหายใจให้ความคิดโง่ ๆ ของตัวเองนิดหน่อย
ก่อนจะเลือกเดินไปส่งตะกร้อลูกนั้นคืนให้พวกเขา
ใจเต้นแฮะ ...เดี๋ยวก่อนนะ ฉันผิดอะไรล่ะ
ตลอดระยะเวลาหลายเดือนมานี่ฉันขีดเส้นแบ่งสถานะชัดเจนมากนะ
ฉันบอกกับตัวเองเป็นพัน ๆ รอบ ว่าจะใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ไอ้เด็กนี่
ให้ตายเถอะ ทำไมถึงได้เป็นคนใจง่ายขนาดนี้กันวะ
ฉันไม่ผิดนะเว้ย ใช่ไหม
โทษเขาสิ เขาหันมาสบตาฉันตอนที่รับตะกร้อไป
โทษเขาสิ เขาเป็นคนเข้าหาฉันนะ ข้ามเส้นบาง ๆ ที่ฉันอุตส่าห์บรรจงขีดขึ้นมานั่นแหละ
นี่มันสถานการณ์บ้าอะไรกันล่ะวะเนี่ย!!
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in