ต้องเอาปืนจ่อแล้วตะคอกว่า "ให้เกียรตินางเอกอย่างฉันบ้างงงงงง"

       และด้วยความที่เคมีพี่น้องชนะทุกสิ่งแล้ว เลยอยากสรรเสริญนางเอกอีกหน่อยละกัน บทนางเอกถ้าทำออกมาไม่พอดีนี่คือจะน่ารำคาญมากทันที เพราะเรื่องนี้พระเอกไม่โฟกัสอะไรเลย นอกจากน้องชาย และฆาตกรฆ่าพ่อ การเอานางเอกไปยัดใส่ชีวิตพระเอกนี่คือทำยังไงที่จะไม่น่ารำคาญ ก็ให้นางตื้อแบบหน้าด้านๆ นี่แหละ แต่ตื้อไม่ใช่เพราะพระเอกหล่อหรือรักเขาอะไรนะ นางก็มีจุดมุ่งหมายส่วนตัวของนางที่ต้องการใช้สมองพระเอก แล้วพอได้ทำงานร่วมกันไป ความสัมพันธ์มันก็พัฒนาไปตามเนื้อผ้า เรื่องที่พระเอกยังไม่พร้อมจะบอก นางก็ไม่เซ้าซี้ถาม แต่นางก็ไม่ปล่อยให้มันผ่านไปเฉยๆ นางแค่รอจังหวะเหมาะๆ อีกที และรักในเป้าหมายหลักของนางมาก ถึงจะรักจะชอบพระเอกแค่ไหน จะเห็นใจเขายังไง แต่นางก็เอ่ยปากไปตรงๆ เลยว่า ผิดก็คือผิด ไม่ว่าจะทำเพราะอะไรก็ช่าง และนางเป็นตำรวจ จะให้นางมองไม่เห็น ปล่อยผ่านเรื่องราวไปทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ นางก็ทำไม่ได้ ดังนั้นก่อนที่จะต้องจับกุมใคร ขอให้ออกมาสารภาพเองเถอะ จะได้ไม่เจ็บกันไปมากกว่านี้ คือรักผู้ชายก็รักนะ แต่อุดมการณ์ในอาชีพ และความที่โตมาในฐานะเหยื่อที่ได้รับผลกระทบจากฆาตกร มันทรมานมากขนาดไหน นางเอกเลยตั้งใจที่จะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ต่อให้ฆาตกรเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับคนที่ตัวเองรัก ก็ปล่อยผ่านไปไม่ได้ 

ตาเฉียงๆ แบบนี้ เวลาเล่นละครละงานดีมากกกกกกกกก หล่อขึ้นมาทันตาเห็น

          ส่วนฮยอน พระเอกของเรื่องก็น่าสงสารเป็นอันดับ 2 ตอนเกิดเรื่องที่พ่อถูกฆ่าตาย และน้องหายตัวไป ยังเด็กมาก แถมสลบไปตื่นมาความทรงจำช่วงนั้นก็ขาดๆ หายๆไปอีก ถึงอยากจะตามหาน้องชายแค่ไหน แต่เด็กตัวแค่นั้นจะทำอะไรได้ พอผู้ใหญ่บอกว่าน้องชายตายแล้ว ก็ต้องเชื่อ แม้ลึกๆ ในใจจะไม่เชื่อก็ตาม จนโตเป็นผู้ใหญ่ ได้รับอีเมล์ภาพวาดเอกลักษณ์ของน้องชาย จนสะกิดใจ สงสัยและกลับมาตามหาน้องเองอีกครั้ง จนมาพบเจอว่า ไอ้เหตุการณ์นั่นน่ะ มันมีแต่เรื่องที่น่าเจ็บปวดทั้งนั้น กว่าจะได้เจอน้อง แล้วพอเจอน้อง เรื่องมันก็เศร้ามากกว่าสุขซะงั้น จะทิ้งน้องไปอีกก็ไม่ได้ล่ะ แต่จะอยู่ด้วยกันยังไงก็ต้องพยายามต่อไป

           สำหรับมินน้อยหอยสังข์ ที่น่าสงสารเป็นอันดับ 1 ในใจพี่ มินไม่ได้เกิดมาเป็นปีศาจเลยนะลูกกกกกกกกกกกก มินแค่ถูกเลี้ยงมาโดยปีศาจบ้าบอคนหนึ่งเท่านั้นเองงงงงงงงงง เด็กน้อยที่จดจำทุกอย่างได้เพียงคนเดียวในบ้าน คนที่เห็นภาพโหดร้ายและไม่ได้รับการเยียวยาใดๆ จากพ่อ แถมพ่อยังมาพรากพี่ผู้เป็นฮีโร่ของมินไปอีก หนำซ้ำพอพ่อตาย มินก็โดนพรากจากพี่ไปอีก แถมยังถูกฝังหัวให้เชื่อว่าพี่จงใจทิ้งมินไว้กับฆาตกรคนนี้ เพราะมินเป็นปีศาจ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา มินเพียรพยายามทำให้พี่จำมินให้ได้ ด้วยวิธีการของมิน ด้วยความเข้าใจของมินเอง พอมาเจอว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจทิ้งมินนะ เราก็กลับไปแก้ไขทุกอย่างไม่ได้แล้ว ต่อให้เราอยากจะฝังกลบทุกสิ่งทุกอย่างไว้ก็ตาม แต่เราก็ไม่มีทางลืมมันได้จริงๆหรอก การจะกลับมาอยู่กับฮยอน มินต้องไปรักษาจิตใจก่อนนะลูก ไอ้ตรรกะบ้าบอที่คุณลุงฝังหัวมานั่นน่ะ มันไม่ใช่นะมินนนน เราไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินว่าใครสมควรตาย หรือใครควรตายแบบทรมานมากแค่ไหนหรอกนะ ถ้าไม่เกิดเรื่องบ้าบอนั่น พี่เชื่ออย่างเต็มหัวใจ อย่างที่นางเอกมโนเอาไว้ว่า มินจะต้องโตมาเป็นคนหล่อดีๆ คนหนึ่งอย่างแน่นอน 

           และสำหรับ D.O. เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองที่เราได้เจอกัน หลังจากประทับใจจนอยากให้น้องเดินสะดุดยอดหญ้าตกหน้าผาจากเรื่อง It’s Okay, That Love ไปแล้วนั้น มาเรื่องนี้ พี่จะบอกน้องเบาๆ ว่า พี่ประทับใจน้องมากกว่าเดิมอีกนะคะ คราวนี้นอกจากจะโรคจิตแล้ว น้องยังเป็นคนทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดทั้งมวลขึ้นด้วย พี่ประทับใจจนอยากจะเอาไซยาไนต์ผสมชาให้น้องดื่มเลยทีเดียวค่ะ คนอาไร๊ เล่นดีเกิ๊นนนน ถ้าเจอกันเรื่องที่สามแล้วน้องยังโรคจิตอยู่แบบนี้ พี่จะเกลียด เอ๊ย ประทับใจในตัวน้องจริงๆ แล้วนะคะ 

       ไอ้บ้าอีจุนยองนั้น สูดหายใจไปหลายทีก่อนจะโมโห คนอะไร แกจะบ้าก็บ้าไปคนเดียวม้ายยยยยยยย ทำไมต้องเอาน้องมินของช้านไปด้วยยยยยยยยย ไอ้บ้าาาาาาาาาาา โอ๊ยยยยยยย ถ้าเรื่องนี้ไม่มีแกนะ เรื่องก็แฮปปี้ไปแล้ว หวังว่าการที่โดนแทงไปแผลนึงนั้นจะช่วยทำให้ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า อย่าเอาความคิดตัวเองไปยัดเยียดให้คนอื่น ทุกคนเขาไม่ได้คิดเหมือนแกกันหมดนะ เรื่องในวัยเด็กมันน่าสงสารก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่า จะเอาเรื่องนั้นเป็นข้ออ้างทำกับคนอื่นนะเฮ้ย

         แล้วก็วนกลับมาที่คำถามว่า อะไรทำให้เรากลายเป็นปีศาจ เพราะการเลี้ยงดู ครอบครัว สิ่งแวดล้อมรอบตัว หรือจริงๆ แล้ว ปีศาจมันก็อยู่ใน DNA ของเรามาตั้งแต่ต้นแล้ว รอแค่ให้มันตื่นมาเท่านั้นเอง หรือจะเป็นอย่างที่นิทานเก่าแก่เคยว่าไว้ ว่าในตัวเรามีหมาป่าอยู่สองตัว ตัวหนึ่งเป็นปีศาจ อีกตัวหนึ่งใจดี ทั้งสองตัวคอยต่อสู้กันอยู่ในใจเราเสมอมา และตัวที่จะชนะ ก็คือ....