00.00

          เซฮุนลืมตาตื่น

          ไม่

          ความจริงแล้วเขายังหลับไม่ลงซักวินาทีเดียว

          ผ้าห่มถูกเลิกขึ้นร่างผอมบางของชายวัย 21 ค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงอุ่น เท้าเปลือยสัมผัสกับกระเบื้องเย็นเฉียบ หนาว แต่การลุกขึ้นมาก็ดีกว่านอนอุดอู้ไม่หลับอยู่บนเตียง

          เขาหิว สมองสั่งให้เดินไปห้องครัวเพื่อหาอะไรง่ายๆ ประทังท้องแต่เพราะอะไรบางอย่าง...ความตั้งใจนั้นจึงจบลงด้วยน้ำเปล่าเพียงหนึ่งแก้ว

          เซฮุนวางแก้วน้ำเก็บไว้ที่เดิม ไล่ปลายนิ้วลากตามขอบโต๊ะเย็นเฉียบ ผนังห้อง บานประตู และจบลงที่โซฟาห้องนั่งเล่น

          ตาคมเหลือบมองแผ่นหนังวางระเกะระกะแล้วได้แต่ขมวดคิ้วขัดใจ เขาเคยคิดว่าจะจัดเก็บมันในวันใดสักวันหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ผัดมาเรื่อยๆ เพราะความขี้เกียจ ดูเหมือนคืนนี้เจ้าแผ่นซีดีจะได้ถูกจัดลงกล่องแยกเป็นหมวดหมู่แล้ว

          หรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อแผ่นพวกนั้นสะท้อนกับแสงไฟ เซฮุนหยิบพวกนั้นขึ้นมาพิจารณาทีละช้าๆ และค้นพบว่าตัวเองเป็นนักสะสมเรื่องราวที่เก่งคนหนึ่ง

          มากมาย, แต่ละเรื่องบรรจุความทรงจำกับคนที่เคยดูด้วยเอาไว้ เขาชอบนอนดูหนังอยู่ในบ้านมากกว่าจะดูในโรงเสียงดัง สาเหตุหนึ่งก็เพราะเขาไม่ชอบที่ที่คนเยอะสักเท่าไหร่ และอีกอย่าง...เพราะว่าอยู่บ้านสามารถทำอะไรก็ได้

          จับมือกันระหว่างดูหนัง

          จุมพิตเบาๆ

          หลับคาแผ่นอกอุ่น

          ฟังเสียงหัวใจของกันและกัน

          รอยยิ้มจางปรากฏและพลันหายไปตอนที่นึกขึ้นได้ว่าภาพความทรงจำเหล่านั้น มันนานมากแล้ว

          เซฮุนถอนหายใจให้กับแผ่นหนังรักโรแมนติก เขาไม่ชอบมันเท่าไหร่...แต่อีกคนน่ะชอบแสนชอบ ความจริงแล้วเขาชอบหนังผีมากกว่าเพราะคนคนนั้นชอบเนียนกอดเขาไว้ด้วยเหตุผลว่ากลัวผี

          ผีทะเล – เซฮุนแค่นหัวเราะ

          เขาปล่อยให้เศษความทรงจำกองกระจายอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม เข้าใจแล้ว อันที่จริงตัวเขาในวันก่อนๆ ไม่ได้ขี้เกียจ แต่เพราะภาพของคนคนนั้นยังปรากฏวนเวียนอยู่ไม่ห่าง ชวนให้น้ำตาไหลอาบแก้ม เขาจึงเลือกปล่อยให้มันคงสภาพเดิมต่อไป

          ร่างผอมบางเดินวนเวียน มองเข็มนาฬิกาที่ขยับเดินทุกวินาที จากหนึ่งเป็นสอง จากสองเป็นสามจากเที่ยงคืนสู่หนึ่งนาฬิกา

          เขาอยากปลดปล่อยความอัดอั้นในใจด้วยบุหรี่สักมวน แต่เมื่อภาพของคนคนนั้นลอยขึ้นมา...เขาก็พ่ายแพ้อีกครั้ง

          “...เมื่อไหร่กันนะ”

          เมื่อไหร่เขาจะลืมได้สักที

          ‘อย่ากินรามยอนตอนดึกแบบนี้สิ มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ’

          ‘น่ากลัวจัง ขอฉันกอดนายไว้ได้ไหม’

          ‘ฝันดีนะ’

          ‘เราเลิกสูบบุหรี่กันดีไหม จะได้มีชีวิตอยู่ด้วยกันไปนานๆ’

          ‘รักนะ’

          .

          .

          .

          .

          .

          ‘เลิกกันเถอะ’

          เขาพูดมันออกมาง่ายดาย ราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญและคำพูดที่เคยบอกว่ารักเขานั้น ก็ไม่สำคัญเช่นกัน

          มันไม่สำคัญเพราะคนพูดประโยคเหล่านั้น ลืมไปหมดแล้ว

          เป็นเขาเองที่บ้าบ้าที่จดจำ

          หยดน้ำอุ่นไหลผ่านหัวใจเย็นเฉียบ แทรกซึมผ่านเข้าไปด้านใน เซฮุนขยุ้มหน้าอกตัวเองจนเสื้อยับยู่ยี่ เขาพยายามแล้วกับการไม่ร้องไห้ แต่เขาแพ้

          เขาแพ้เพราะคิมจงอินนั้นมีอิทธิพลต่อทุกอย่าง

          เขาคิดถึง

          ทุกสิ่งทุกอย่าง

          แต่จะมีประโยชน์อะไรเมื่อคนคนนั้นลืมไปหมดทุกอย่างแล้ว

          “...ใจร้าย”

          ทำไมถึงยังปรากฏตัวอยู่ในความคิดของเขาบ่อยๆ โอเซฮุนควรโทษใครดีระหว่างคนที่สร้างความทรงจำไว้มากมายบนร่างกับตัวเองที่ยังยึดติดอยู่กับเรื่องเดิมๆ

          จงอินมีคนใหม่แล้ว

          Zkdlin just posts photo (3 min)

          10 liked

          ‘mine:-)’

          รูปและองค์ประกอบบนภาพนั้นแตกต่างจากรูปที่เคยถ่ายให้เขาทุกอย่าง เซฮุนมักจะปิดหน้าทุกครั้งที่โดนถ่าย ยิ้มเฉพาะตอนที่เราอยู่กันสองคน เขาไม่เคยยิ้มสดใสให้กับกล้องเหมือนผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ได้สดใสแบบเธอ

          เซฮุนยังคงฟอลจงอิน อยู่แต่อีกคนนั้นอันฟอลกันไปตั้งแต่บอกเลิกกันเสร็จ เข้าใจ...เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แล้วก็เข้าใจด้วยว่าตัวเองจะเจ็บแค่ไหนตอนที่ได้เห็นว่าอีกคนนั้นมีคนใหม่

          ไม่รู้สิเซฮุนก็แค่ยังอยากมีจงอินอยู่ในชีวิตต่อไปเรื่อยๆ ต่อให้ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ขอแค่ยังได้เห็นว่าอีกคนยังมีความสุขกับงานที่คณะ มีเพื่อนที่ดี กินข้าวครบสามมื้อยิ้มกวนประสาทให้กับคนอื่นไปทั่ว

          แต่จงอินคงไม่ได้ต้องการแบบนั้น

          เซฮุนกดไลค์รูปผู้หญิงคนนั้นคนที่จงอินบอกว่าเธอเป็นของเขา ดวงตาคมหมองโศกมองแผ่นหลังของรูปโปรไฟล์นั้นเป็นครั้งสุดท้าย และอันฟอลจงอิน

          เขาไม่เห็นภาพอะไรอีก เราตัดขาดจากกันโดยสมบูรณ์

          เซฮุนโยนโทรศัพท์ลงเตียงอย่างไม่สนใจ ทำเหมือนว่ามันไม่มีค่า สะอึกสะอื้น...ปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่ามันเป็นทุกครั้งที่เขานอนไม่หลับ เขาร้องไห้

          คนเดียว

          โดยไม่มีคนปลอบ

          เมื่อไหร่จะเลิกเป็นแบบนี้กัน

          ถ้าเขาเป็นเหมือนจงอินให้ได้สักนิด

          ร่างผอมของชายหนุ่มเดินตรงไปที่ตู้ยา หยิบยาแผงหนึ่งที่ถูกซ่อนไว้ออกมา แกะออกมาหนึ่งเม็ดมองชั่งใจอยู่นานแล้วจึงกลืนมันลงไป

          ยานอนหลับ...

          เซฮุนทิ้งตัวนอนอีกครั้งปิดเปลือกตาลง เลิกผ้าห่มคลุมเท้าที่หนาวสั่น ขอให้นี้เป็นคืนสุดท้ายที่เขาต้องพึ่งยานี้ขอให้เขาไม่ต้องนอนตื่นข้ามคืนเพราะคิดถึงคิมจงอินอีก

          ขอให้เขาลืมเรื่องราวทุกอย่าง

          เหมือนที่จงอินลืมเรื่องเราทุกอย่าง

          ถ้าฉันทำได้แบบนายก็คงดี

00.00

          ควันบุหรี่ลอยล่องในอากาศ

          จงอินสูบ

          ปลดปล่อยลมหายใจพร้อมกับควันสีขาวตัดกับแผ่นฟ้ายามราตรี มือข้างหนึ่งยกกอดตัวเองท่ามกลางอากาศหนาว เท้าเปลือยสัมผัสพื้นเย็นเฉียบ แต่เขาไม่หนาว

          ติดนิสัยไม่ชอบใส่ถุงเท้า รู้ว่ามันไม่ดีเท่าไหร่ แต่นั่นแหละ เขาเผลอทำให้ใครบางคนติดนิสัยไม่ดีนี้ไปซะแล้ว

          จงอินยืนสูบต่ออีกนิด จนกระทั่งความร้อนลามเลียถึงปลายมวนจึงเดินกลับเข้าห้องเพื่อดับมันลงกับก้นกรอง เหยียดร่างบนโซฟา ถอนหายใจแผ่วเบา

          เขารู้ สูบบุหรี่มันไม่ดีต่อสุขภาพ แต่ไม่มีใครห้ามเขามาสักพักแล้ว

          เขาเคยอยากมีชีวิตยืนยาวกับใครสักคน แต่ใครสักคนคนนั้นคงไม่อยากอยู่กับเขา

          จงอินรู้ตัวมาเสมอว่าเขาเป็นผู้ชายที่แย่

          แย่มาก – เขาทำเซฮุนเสียน้ำตา

          หลายครั้งต่อให้ทุกครั้งเขาจะจูบปลอบ แต่ภาพใบหน้าเปื้อนน้ำตาของคนที่เขารักนั้นทำใจเขาเจ็บโดยเฉพาะเมื่อรู้ตัวดีว่าเขานั่นแหละที่เป็นสาเหตุ อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจตัวเอง

          คนแบบเซฮุนไม่สมควรมาคบกับเขาเลยสักนิด

          คนที่หัวใจบอบบางอ่อนไหว และเปราะบางในอ้อมกอดเขายิ่งกว่าสิ่งใด

          จะดีกว่าหรือเปล่าถ้าเขาจะปล่อยให้เซฮุนไปเจอคนที่ดีกว่าตัวเอง

          จงอินคิด

          ตอบคำถามตัวเอง

          ทวนซ้ำไปซ้ำมา

          สูบบุหรี่มวนที่สาม

          ถอนหายใจรอบที่สิบ

          เขาได้คำตอบ

          เขาเจ็บปวด

          ตอนที่ฝืนใจบอกคำว่า ‘เลิกกันเถอะ’ กับเซฮุน

          ตอนที่เห็นคนคนนั้นร้องไห้

          ไม่ต่างกัน เพียงแต่เขาหันหลัง ไม่ยอมให้ใครเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้านี้

          เขากลั้นใจกดอันฟอลเซฮุน เผื่อว่าสักวันอีกฝ่ายมีคนใหม่จะไม่ได้เจ็บปวดมาก แลกกับการที่จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มที่มีสาเหตุมาจากเขาตลอดไป

          ดีแล้ว เขาน่ะทำให้เซฮุนร้องไห้มากกว่าหัวเราะเสียอีก

          จงอินไม่ได้มีคนใหม่

          เพราะว่านอนไม่หลับเลยหยิบรูปที่ถ่ายขึ้นมาแต่งเล่น ผู้หญิงในรูปคือลูกพี่ลูกน้องของเขาที่บังเอิญวันนั้นมาเยี่ยมพอดี เพราะหน้าตาเราไม่เหมือนกันสักนิด แถมยังสนิทกันมากกว่าชายหญิงคู่อื่น จึงไม่แปลกที่คนจะเข้าใจผิดไปไกล

          เขาจะมีคนใหม่ได้ยังไงในเมื่อเขารักเซฮุน

          เสมอมา

          ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นแจ้งเตือนจากคนที่กำลังคิดถึง เขาไม่ยักรู้ว่าเซฮุนยังฟอลเขาอยู่ ปลายนิ้วรีบกดดูโปรไฟล์ของอีกฝ่ายไม่เห็นรูปภาพใดๆ เพราะเซฮุนนั้นตั้งไพรเวทเอาไว้ แต่จงอินก็จำเลขจำนวนโพสต์ได้ดีมันไม่ได้เพิ่มขึ้นหรือลดลงเลย

          ยังเหมือนเดิม

          เขากลับมาที่หน้าของตนเองกดดูรายชื่อผู้ติดตามและพิมพ์ไอจีเซฮุนลงไป แต่กลับไม่พบข้อมูลผู้ใช้

          เซฮุนอันฟอลเขาไปแล้ว

          คล้ายอะไรบางอย่างร่วงหล่นลงสู่พื้น แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ บาดเขาจนเลือดซิบ น้ำตาไหลผ่านหน้า แต่ก็เพียงหยดเดียวมุมปากอิ่มวาดยิ้มจาง

          เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว

          เซฮุนจะได้ลืมเขา

          เช่นเดียวกัน

          เขาก็จะลืมเซฮุนให้ได้

          ลืมคนขี้งอแงในอ้อมกอด

          ลืมคนที่บอกว่ากลัวเสียงฟ้าร้องแต่กลับดูหนังผีได้หน้าตาเฉย

          ลืมคนชอบแอบกินรามยอนตอนดึกดื่นจนโดนเขาดุไปตั้งหลายที

          ลืมรสจูบหอมหวานจากริมฝีปากนุ่ม

          ลืมทุกน้ำตาที่เคยหยดลงสู่พื้น

          จงอินเคยพบเซฮุนโดยบังเอิญ แต่เจ้าตัวไม่รู้หรอกว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมองด้วยความคิดถึง เขาเห็นรอยยิ้มสดใสประดับหน้า เซฮุนดูแข็งแรงและสดใส เขามองร่างบางอยู่แค่ชั่วขณะเดียวแล้วเดินหนีไปก่อนที่จะห้ามตัวเองไว้ไม่ได้

          ดีแล้ว มีความสุขก็ดีแล้วเซฮุน

          ยิ้มและหัวเราะให้มากๆ

          อย่าจดจำเลย เรื่องราวระหว่างเราที่มีน้ำตาของนายเป็นส่วนผสมน่ะ

          ใบหน้าของนายไม่เหมาะกับอะไรแบบนั้นเลยสักนิด

          “..รักนะ”

          ลืมฉันไปเถอะนะ

          อย่าเป็นแบบฉัน

          เพราะฉันไม่เคยลืมเรื่องนายได้เลย

ลืม– JELLY ROCKET