การโสดปีที่ 11 
.
เรื่องมันเกิดตอนที่นั่งจิ้มดีดงานในร้านกาแฟ แล้วเกิดเบื่อหน่ายกับฟอนต์เวิร์ดตรงหน้าเหลือทน จึงเปิดโปรแกรมหน้าโลกเสมือน แล้วเลื่อนไปเจอสเตตัสเพื่อนร่วมเฟสท่านนึง เขียนเอาไว้ ในโหมดความโสด 
.
" ปกติเค้าโสดกันนานเท่าไหร่?? แปดเดือนนี่นานแล้วเหรอ?"
.
อ่านจบ มีอาการเอียงหน้าเหมือนหมาสงสัย? ตอนที่โสดแปดเดือน กุกำลังทำอะไร??? รู้สึก ยังวนเวียนดำผุดดำว่ายในวงเหล้ากับเพลงอกหักอยู่เลยมั้ง ( จริงๆ ถึงจะเข้าปีที่ 11 วันดีคืนดี ก็ยังอินกับเพลงอกหักเรื่อยๆนะ 5555) บรรจงพิมพ์คำตอบกลับไป โสดเข้าปีที่ 11 แต่พอใช้ชีวิตไป ถ้าไม่ซีเรียสกับมัน โสดก็โอเคดี ปลายทางสวนกลับมาให้ได้ฮากันขำๆ
.
"ถ้าอยุ่ได้ขนาดนี้ ไม่ค้องมีแล้วก้อด้ายเนอะ"
.
.
5555
นั่นสินะ ถ้าอยู่ได้ขนาดนี้ ไม่ต้องมีแล้วก็ได้อะเนอะ แต่เอาเข้าจริงๆ ถ้ามีได้ ก็คงดีสิเนอะ 11 ปีที่่ผ่านมา พยายามทบทวนข้อผิดพลาดของตัวเองเรื่อยๆ อะไรที่ทำให้ความรักกุฉิบหายไปบ้าง ทั้งๆที่ ใครๆก็บอกว่า มันโคตรสมบูรณ์แบบมาก ตอบได้เต็มปากเต็มคำ กุทั้งนั้น กุเกเร กุทะเยอทะยาน กุหยุดไม่เป็น กุลังเล กุใจอ่อน กุมองไม่เห็นความสำคัญของความเป็นปัจจุบัน และ กุเปรียบเทียบอะไรต่อมิอะไรเสมอ พอผ่านมาปีที่ 11 ที่คิดว่าตัวเองแก้ไขเรื่องแย่ๆ ได้เกือบหมด บางที มันก็เหลือคนที่เค้าพอจะทนเราได้น้อยลงเรื่อยๆ หรือ น้อย.....จนไม่เหลือเลย 
.

ทั้งๆที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนรักของคนรักที่อย่างอบอุ่นและโรแมนติค เอาเข้าจริง คนรักของตัวเองมักบ่นในเรื่องความเฉยเมย ความเย็นชา ความดูดาย ไม่ใส่ใจ ซึ่ง กับคนอื่นๆ ที่เราไม่ได้ลงดีเทลคบหา หรืออย่างแค่แจกขนมจีบ เราเป็นอะไรที่อุ่นจนร้อน หรืออย่างที่วุ่นวายน่ารำคาญมาก ก็คิดเอาไว้นะ ถ้ามีโอกาสไม่โสดอีก ก็จะปรับเรื่องนี้แหละ จะพยายามให้มันดีกว่าความรักทั้ง 4 ครั้งที่ผ่านมา ซึ่ง ไม่ว่าจะภาวนาให้มันรีบมาถึงแค่ไหน ชีวิตโสดก็ยังเดินหน้าต่อไป จากปีแรก จนถึงปีที่ 11 
..
ว่าแต่ว่า ....คนรักคนที่ห้า เกิดรึยังคะ??? รออยู่นะ

จริงๆ เป็นโมเม้นต์ที่แบบรู้สึกงั้นแล้วไม่รู้จะอ้อนใคร อ้อนไอ้ฉ่ำ คำตอบก็ได้แบบเน้

เฮ้ออออออ

เขียนบันทึกหน้านี้จบ msg ดังตูมตามมาก  เรียกแขกสัส 55555