ไม่ใช่เพราะรู้ว่าสมควรต้องปล่อยไป แต่เป็นเพราะยึดถือมันต่อไปไม่ไหวแล้ว

ใจหายที่อยู่ดีๆวันนึงเราตื่นมา แล้วเราก็ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

เราลืมเหตุผลที่ทำให้เรารู้สึกแบบนั้นไปแล้ว มันก็แค่หายไป 

ไม่ใช่หายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น มันแค่หายไปเฉยๆนั่นแหละ

เอาจริงๆก็ไม่ชอบความรู้สึกแบบนั้นเลย เราว่ามันเห็นแก่ตัว

แต่หลังๆมาเราเรียนรู้ว่าการเห็นแก่ตัวนั้นไม่ใช่เรื่องแย่อย่างที่คิด

บางครั้ง เราก็หยิบยื่นอะไรที่เขาไม่ต้องการให้คนอื่นมากไปหน่อย

ผ่านการมีน้ำใจ ผ่านการเห็นอกเห็นใจ 

ผ่านการที่เราแคร์คนอื่นมากกว่าแคร์ตัวเอง

เราเชืื่อว่าเสมอว่า เราควรเป็นผู้ให้ก่อนจะเป็นผู้รับ

เราเลยทำกับเขาแบบที่เราอยากให้เขาทำกับเรา เผื่อว่าวันนึงเราจะได้รับกลับคืนบ้าง

แต่เรามองข้ามตัวเองไป ทั้งๆที่คนที่ควรจะต้องรักที่สุดมันก็ตัวเอง

นั่นแหละ เราถึงบอกว่า การเห็นแก่ตัวบ้างมันก็เป็นเรื่องดี 

การเอาน้ำใจเหล่านั้นกลับมาให้ตัวเองก็เป็นเรื่องง่ายที่สุดที่เรามองข้ามไป

เจ็บปวดที่สุดก็ตรงที่การเป็น'คนดีเกินไป' แบบที่คนอื่นชอบว่าเรา มันทำร้ายตัวเองทุกทีเลย

เราเคยใจร้าย รักแต่ตัวเอง แล้วเราก็คิดว่ามันไม่ดี

เราเลยอยากลองรักคนอื่นดู แล้วมันก็ยังไม่ดีอีกนั่นแหละ 

จนถึงตอนนี้ก็ไม่มั่นใจแล้วว่าควรต้องทำยังไงต่อไป 

แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยวางเถอะ เลิกหาเหตุผลให้กับทุกอย่างในโลกใบนี้

ความสมบูรณ์แบบนั่นก็เหมือนกัน ทิ้งมันไปซะบ้าง เลิกกดดันตัวเอง

เชื่อตัวเอง ถ้าเธอไม่มีความสุขมันก็คืออะไรที่ไม่ดีนั่นแหละ 

ทำให้ได้แค่นี้ก่อนนะ เธอเก่งมากแล้ว :)