สงครามคือสิ่งที่น่ากลัวและไม่มีใครที่อยากให้มันเกิดขึ้น เพราะทุกครั้งที่มีสงคราม นั่นหมายความว่าต้องมีการสูญเสีย ไม่ฝ่ายใดก็ฝ่ายหนึ่ง 

ช่วงนี้สถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก วอนพิลติดตามข่าวจากในวิทยุ มันเลวร้ายมาก ทัพจากฝั่งตะวันตกพร้อมยกพลเข้ามาในเมืองได้ทุกเมื่อ ไม่นานนักยองฮยอนก็ได้รับจดหมายเรียกตัวไปรวมพลเพื่อเตรียมรับมือกับสงครามที่คาดว่าน่าจะเกิดขึ้นในไม่กี่สัปดาห์นี้

คังยองฮยอนเป็นทหารหนุ่มที่เรียกได้ว่าฝีมือฉกาจของฝั่งนี้ เขาเก่งกาจทั้งด้านการใช้อาวุธ การเจรจา เชี่ยวชาญการรบและเป็นคนที่มีสายตาเฉียบแหลมการตัดสินใจดีเยี่ยม แต่ถึงอย่างไรก็ตามวอนพิลก็ทั้งห่วงทั้งกลัว และไม่อยากให้ยองฮยอนไป และในทุกๆครั้ง ต่อให้ขอร้องยังไงยองฮยอนก็ไม่เคยเปลี่ยนใจเลยสักครั้ง

คืนก่อนวันนัดหมาย วอนพิลนอนกอดยองฮยอนเอาไว้แน่น ซบหน้าลงบนแผงอกกว้างของคนรัก ร่างกายที่ดูแข็งแกร่งเต็มไปด้วยร่องรอยของการต่อสู้มาแล้วหลายต่อหลายครั้ง

วอนพิลกลั้นน้ำตาเอาไว้ สะอื้นเบาๆ ท่ามกลางความมืดมิด ได้แต่ภาวนาให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างช้าๆ


ฟ้าใกล้จะสว่าง ถึงเวลาที่ยองฮยอนต้องไป วอนพิลออกมาส่งเขาที่หน้าบ้านเหมือนเช่นเคย
และสิ่งที่ทั้งคู่มักจะทำเป็นประจำก่อนจาก
ยองฮยอนและวอนพิลจูบลากัน

"แล้วเจอกันนะ" ยองฮยอนบอก ก่อนที่จะคว้าสัมภาระเดินออกไป โดยที่ไม่หันกลับมามองด้านหลังอีกเลย ส่วนคิมวอนพิลนั้นได้แต่ยืนมองส่งเขาไปจนลับสายตา

แม้ว่าการออกจากบ้านไปในครั้งนี้ ทั้งสองต่างก็ไม่แน่ใจว่าจะได้กลับมาเจอกันอีกหรือไม่

อย่างน้อยยองฮยอนก็สัญญาแล้วว่าจะกลับมา

เขาต้องกลับมาอย่างแน่นอน ...