วันที่ 30 : นอน Special VII (สิธานxพารักษ์)

“รักษ์ครับ นอนรึยัง…”

เสียงทุ้มเรียกอีกคนในห้องที่นอนอยู่บนเตียงนอนหลังเดิม หอพักแห่งเดิม ห้องพักห้องเดิมที่ทั้งสองคนเคยอยู่ด้วยกัน บรรยากาศเดิมๆ ที่เคยมีเมื่อ 7 ปีที่แล้วจึงหวนย้อนกลับมาเมื่อห้องของพารักษ์ดับไฟลง

นานๆ ครั้งพวกเขาจะแวะมานอนที่ห้องพักห้องนี้เพื่อรำลึกถึงบรรยากาศเก่าๆ

ร่างสมส่วนเอนกายนอนบนเตียงนุ่มสีขาว ขณะที่ร่างสูงของคนร่วมห้องนอนเหยียดบนพื้นที่ปูฟูกไว้ นัยน์ตาสีทองสว่างท่ามกลางความมืดสลัวที่มีแสงไฟจากภายนอกส่องเข้ามารำไร เพดานสีขาวที่ปิดดวงไฟไปแล้วอยู่ในครรลองสายตาของทั้งคู่ ริมฝีปากบางของพารักษ์เม้มน้อยๆ เหมือนชั่งใจ

“ยัง… พี่สิธานมีอะไร”

“ผมแค่นึกถึงตอนก่อนผมออกมา รักษ์จำชื่อผมได้จริงๆ ด้วย” เสียงทุ้มร่าเริงในความมืด พารักษ์ยกยิ้ม

“ไม่คิดว่าเราจะเคยเจอกัน ขอโทษนะ” พารักษ์ขอโทษทั้งที่มองเพดานอยู่ แต่เขาก็รู้ว่าอีกฝ่ายรับรู้ความรู้สึกเขาได้

“รักษ์ครับ…” เสียงทุ้มนุ่มลดความร่าเริง เหลือเพียงความขึงขังจริงจังที่เปลี่ยนไปจนพารักษ์รับรู้ได้

“อะไร?”

“เป็นเจ้านายของผมคนเดียวได้มั้ย...”

“หือ...”

“...เป็น… ของผมคนเดียว… นะครับ”

เสียงในห้องเงียบไปเมื่อจบคำของสิธาน มันเงียบเสียจนคนถามเริ่มใจไม่ดี ความนัยถูกสื่อสารออกไปอย่างชัดเจน อาจไม่ใช่แฟน คนรัก หรือคู่ชีวิตใดๆ เพียงแต่เป็นของเขาคนเดียว…

สิธานเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว เมื่อพารักษ์ให้คำตอบมาเขาก็พร้อมที่จะยอมรับมันทั้งหมด สิธานอยากให้ความสัมพันธ์ของเขากับพารักษ์นั้นชัดเจน เขาเป็นของพารักษ์ และพารักษ์ก็เป็นของเขา ตัวเขานั้นมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมที่จะปกป้อง ดูแล และอยู่เคียงข้างพารักษ์ ที่เหลือ… อยู่ที่พารักษ์เป็นคนตัดสินใจ

“...ฉันเหรอ”

“ครับ”

“...”

“คิดก่อนก็ได้ครับรักษ์”

“ก็… คิดมานานแล้วเหมือนกน...”

หือ…

“แค่รอว่านายจะพูดเรื่องนี้เมื่อไหร่…”

เอ๊ะ...

“ต้องตอบเลยรึเปล่า…”

“เอ๊ะ!” ร่างสูงเบิกตากว้างแล้วดีดตัวลุกขึ้นจากฟูกมองไปบนเตียงที่อีกคนนอนอยู่ พารักษ์แทบจมหายเข้าไปในผ้าห่มหนา มีแค่ครึ่งหน้าตั้งแต่ตาขึ้นไปที่ยังคงโผล่พ้นออกมาให้สิธานได้รับรู้ความร้อนบนใบหน้าของคนที่นอนอยู่

นัยน์ตาสีน้ำตาลหันมาสบกับดวงตาสีทองช้าๆ ก่อนพยักหน้าลงน้อยๆ แล้วรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงให้หายเข้าไปข้างใน สิธานนั่งอึ้งไปครู่ใหญ่ก่อนกลับมาตั้งสติอีกครั้ง

คิดเหมือนกัน?...

ตั้งแต่เมื่อไหร่?...

สิธานมองผ้าห่มนุ่มที่พองขึ้นมาเพราะมีคนอยู่ข้างในก่อนตัดสินใจลุกไปนั่งที่ขอบเตียง แรงยวบลงทำให้คนในผ้าห่มสะดุ้งแต่ก็ไม่ได้ต่อว่าหรือโวยวายอะไร ความเงียบทิ้งตัวเข้ามาในห้องชั่วครู่ก่อนมือใหญ่จะเอื้อมไปดึงผ้าห่มให้คนข้างในได้ออกมาเผชิญหน้ากัน ครั้งแรกที่ดึงก็มีแรงรั้งเอาไว้ แต่ในเมื่อสิธานไม่ยอมคนในผ้าห่มจึงเป็นฝ่ายยอมแพ้ผ่อนแรงจนสิธานได้เห็นใบหน้าของคนด้านใน

ใบหน้าเรียวขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดแม้ในความมืดสลัว นัยน์ตาใสเสมองทางอื่นไม่กล้าสบตา ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น กระทั่งนิ้วแข็งแรงของสิธานไปลูบคลายมันออกช้าๆ ลูบไล้เบาๆ ราวกับกลัวกลีบปากสวยช้ำ

“รักษ์แน่ใจนะครับ”

เพราะการพยักหน้าของพารักษ์เมื่อครู่คือคำตอบของพารักษ์ สิธานจึงไม่คิดถามซ้ำว่าคำตอบคือเช่นไร แต่ยังต้องถามย้ำความแน่ใจของอีกฝ่ายเพราะไม่ต้องการให้เป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ และแม้จะไม่ได้คำตอบเป็นการยืนยันจากปากเจ้าตัว แต่การพยักหน้าน้อยๆ ของพารักษ์ก็ทำให้หัวใจเขาพองโตได้ถึงเพียงนี้ แล้วดูพารักษ์ตอนนี้สิ...

แค่นี้ก็หน้าแดงไปหมด ขืนบังคับให้พูด รักษ์ตัวระเบิดแน่…

รอยยิ้มอ่อนหวานของคนตัวโตที่นั่งอยู่บนขอบเตียงทำให้พารักษ์ยิ่งหน้าร้อนเข้าไปใหญ่ นิ้วเย็นๆ ที่สัมผัสริมฝีปากเขากลับทำให้รู้สึกร้านผ่าวไปทั้งตัว มือเรียวใต้ผ้าห่มยกขึ้นมาตะปบใบหน้าคมไม่เบานัก

“โอ๊ย! รักษ์… ตีหน้าผมทำไม” สิธานแสร้งร้องโอดโอยพลางกลั้วหัวเราะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไรทำให้พารักษ์ต้องทำแบบนี้

“หยุดยิ้ม!” พารักษ์แหวใส่กรัชวาลหนุ่มที่ยังคงส่งยิ้มให้ไม่หยุด สิธานเริ่มหัวเราะเสียงดังแล้วคว้ามือเรียวที่ปิดหน้าของเขาเอาไว้ จูบซับฝ่ามือเบาๆ ให้หัวใจพารักษ์เต้นเร็วขึ้นไปอีกขั้น พารักษ์อ้าปากพะงาบทำตัวไม่ถูกเสียดื้อๆ พยายามดึงมือตัวเองออกจากการกอบกุมของสิธานแต่ก็ไม่เป็นผล

“ขอบคุณครับ”

คำพูดสั้นๆ แต่แฝงไว้ความความดีใจมากมายทำให้พารักษ์พูดไม่ออก เพียงเท่านี้ก็เขินอายแทบแย่ ดีที่สิธานไม่เรียกร้องให้พูดออกจาก ไม่งั้นพรุ่งนี้เช้าเขาคงไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายเป็นแน่

“ม… ไม่เป็นไร… ปล่อยได้แล้ว” พารักษ์พูดอุบอิบ เสมองทางอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนสิธานอดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้ ริมฝีปากบางเฉียบของคนตัวสูงจูบเบาๆ ที่ปลายนิ้วเรียวก่อนยอมปล่อยมือพารักษ์ในที่สุด

“ขอบคุณครับ…”

“พูดไปแล้ว”

“ง่วงรึยังครับ”

“อือ…”

“งั้นคืนนี้ฝันดีนะครับ... เจ้านาย”

“...นายก็ด้วย... ฝันดีพี่สิธาน”

ค่ำคืนที่ความสัมพันธ์ของคนสองคนเริ่มก่อตัวเป็นรูปร่างที่ชัดเจนได้ดำเนินขึ้น ไม่ว่าคำนิยามความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเรียกว่าอะไร แต่สิ่งที่สื่อถึงกันได้ก็คือตัวตนของกันและกันที่ทั้งสองยินยอมให้เป็นเช่นนั้น…

……

….

เจ้านาย…

และหมาตัวโต…

……………...

**จบโปรเจคของ Novellber แล้วนะคะ ถ้ามีตอนต่อไปอาจจะเป็นตอนพิเศษตามโอกาส ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะคะ ><