“แฟน?” จุนฮยองถามด้วยความสงสัยมองคนที่เอาแต่บิดตัวเขินไปมา ไม่รู้ว่าเป็นไส้บิดรึป่าว อยู่ๆวันนี้หลังจากทำงานเสร็จเพื่อนรักตัวเล็กเขาก็โทรมาด้วยความตื่นเต้นว่ามีแฟนแล้ว ก็พอจะรู้ๆอยู่ว่ามันมีคนคุยเพราะช่วงนี้ไม่ค่อยชอบไปไหนมาไหนกับเขา แต่โผล่มาบอกแบบนี้เขาต้องรีแอคแบบไหนกลับละ

ร้านคาเฟ่น่ารักที่ดูไม่ค่อยเข้ากับเขาเท่าไหร่ เพราะจุนฮยองไม่ใช่พวกชอบกินของหวานมากนัก

“แล้วไปรู้จักกันได้ไง” เหมือนพ่อไปทุกทียังโยซอบจิ๊ปากให้คนที่เริ่มทำตัวสืบสวนเขา แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยอมเล่าให้ฟังทั้งหมด ก็มีเพื่อนอยู่คนเดียวเนี่ยไม่ให้พูดแล้วเสียใจขึ้นมาเขาไม่มีคนปลอบก็แย่ดิ

“ก็ที่ค่ายมวยแหละ น้องเขามาเรียนนี่ก็เป็นคนสอน”

“สรุปแกจีบเด็ก”

“เอออออ” ทำมาเป็นโมโหกลบเกลื่อนไม่ทันที่จะได้ถามอะไรต่อคนตัวเล็กที่นั่งตรงกันข้ามกับเขาก็ลุกขึ้นโบกมือให้ใครบางคน ซึ่งจุนฮยองที่นั่งหันหลังอยู่ก็ต้องเหลียวมามอง

“นี่แฟนฉันซนดงอุน ส่วนนี่เพื่อนน้องอีกีกวัง”

บรรยากาศดูเปลี่ยนไปเล็กน้อยแต่ก็ไม่มากนักเมื่อคนมีความรักดูจะไม่สนใจพวกเขาที่นั่งร่วมโต๊ะเท่าไหร่ คุยกันงุ้งงิ้งปล่อยให้พวกเขานั่งเงียบกันสองคน

หมายถึงเขากับน้องกีกวังนี่แหละ

“เสาร์นี่ว่างปะ” ในที่สุดยังโยซอบก็เห็นเขาเป็นเพื่อนอีกครั้งหันมาถาม จุนฮยองพยักหน้าให้ก่อนประโยคต่อไปเขาแทบทำแก้วกาแฟตกแตก

“ไปเดทคู่กันมั้ย”

“แกก็พาแฟนแกไปไง ตั้งแต่มีแฟนฉันยังไม่เคยเห็นหน้าเลยนะเว้ย” แฟนของยงจุนฮยองเป็นปริศนากับโยซอบพอสมควร ครบกันเกือบปีแต่ไม่เคยเปิดตัวให้เขารู้เลยเอาแต่พูดว่าน้องเขาไม่อยากรู้จัก ทำไมรู้จักกับโยซอบไม่ดีตรงไหน

“เออไว้จะถามละกัน” ก่อนจะแยกตัวกันกลับดงอุนก็จะกลับกับโยซอบทำให้เพื่อนที่เจ้าตัวหิ้วมาด้วยต้องกลับกับจุนฮยองโดยปริยาย

“พี่จุนฮยอง” คนตัวเล็กข้างๆเรียกชื่อก่อนที่จะได้พูดอะไรคนที่ทำหน้าที่ขับรถก็แย่งเขาพูด

“ทำไมไม่บอกว่ารู้จักโยซอบ”

“ก็จะไปรู้ได้ยังไงเล่า” อีกีกวังแทบอยากจะวิ่งออกร้านตั้งแต่ที่เพื่อนตัวโตลากเข้าคาเฟ่แล้วดันให้ใครบางคนคุ้นหน้าคุ้นตาเหลือเกิน

แฟนเขาไงละยงจุนฮยอง

อุตส่าห์ปิดมาตั้งนานจะความแตกเพราะโลกกลมแบบนี้หรอเนี่ย บรรยายในรถค่อนข้างเงียบต่างคนต่างคิดอะไรในใจเป็นปกติอยู่แล้ว

ทำไมยงจุนฮยองถึงไม่บอกเพื่อนว่าเขามีแฟน

ส่วนหนึ่งคงเพราะกลัวกีกวังรู้สึกอึดอัดมากกว่า

อีกีกวังยังเป็นแค่เด็กมัธยมปลายแม้จะปีสุดท้ายแล้วก็เถอะ ไอเขามันคนอายุยี่สิบกว่าเกือบจะสามสิบแล้วแค่พูดเพื่อนคงส่งเขาไปคุกก่อนแน่ๆ พอเจอหักมุมโดยการที่แฟนมันดันเป็นเพื่อนกับเจ้าตัวเล็กแบบนี้เขาควรทำยังไง

“กีกวังว่า”

“ไปไม่ได้แล้วว่ะน้องเขาไม่สบาย” จุนฮยองที่กำลังถือสายพูดกับโยซอบด้วยน้ำเสียงเสียดายในขณะที่คนวางแผนเบ้ปากเป็นที่เรียบร้อย

“คราวหน้าแล้วกัน”

“เออๆเที่ยวให้สนุกๆ” วางสายเสร็จก็จุนฮยองก็กระโดดทับคนที่นอนทำหน้าตาล้อเลียนเขาอยู่บนเตียง กอดคนตัวเล็กไว้แล้วฟัดอีกคนเล่นเบาๆ

“โอยพอแล้ว ก็รู้ว่าบ้าจี้อ่ะ” กีกวังยอมแพ้ก่อนจะกลิ้งออกจากเกาะกุมแล้วพยายามดึงให้จุนฮยองลุกตามด้วย

“เราไปเดทกันบ้างสิๆ”

เวลาพวกเขาไปเดทจุนฮยองมักจะเลือกที่ไกลจากโรงเรียนของคนตัวเล็ก ไกลที่ทำงานเขา คนไม่ต้องเยอะมาก แม้มันจะมีเป็นสิบๆที่แต่ดูเหมือนวันนี้จะไม่เป็นใจให้พวกเขาซักเท่าไหร่

“สรุปพวกแกเป็นแฟนกัน” เหมือนแม่จับได้ว่าพาผู้ชายเข้าบ้านไม่มีผิด ตอนนี้ทั้งจุนฮยองกับกีกวังต้องมาหลบสายตาที่มองมาอย่างดุของโยซอบโทษฐานที่ดันมาเดทที่เดียวกัน

ก็ลืมไปว่าที่คบมันเป็นเพื่อนทุกวันนี้ได้ก็เพราะรสนิยมใกล้กัน

“ขอโทษ” จุนฮยองพูดก่อนจะอธิบายว่าเขาไม่อยากให้คนอื่นมองน้องไม่ดีถึงไม่อยากจะบอกใคร

“ก็นี่เพื่อนไง แกไม่คิดจะบอกชั้นรึไง” ยังโยซอบที่เขาคิดว่ากระโดดข้ามโต๊ะมากินหัวได้คงทำไปแล้ว ยังดีที่แฟนมันแข็งแรงช่วยล็อคแขนไว้ได้

แต่ก็จบด้วยดีเพราะกีกวังพยายามพูดให้แถมด้วยการเบี่ยงประเด็นออกไปเรื่องอื่นจนเข้าขากันได้เฉยเลย

เข้ากับคนเก่งแบบนี้ไงจุนฮยองถึงได้หวงกีกวังนัก

“ไว้รอบหน้ามาเที่ยวกับพี่อีกนะ” โยซอบบีบแก้มของคนอายุน้อยกว่าด้วยความเอ็นดู กีกวังเองก็ไม่ได้ถืออะไรยิ้มให้ก่อนจะโบกมือลากัน

หมับ

มือใหญ่คว้ามือเล็กมากุมไว้แน่นแต่ไม่ยอมพูดอะไรพากันเดินดุ่มๆราวกับรีบทั้งที่ไม่มีอะไรให้รีบแท้ๆ

“เป็นอะไรอ่ะ” เห็นว่าคนบางตาไปแล้วบ้างจุนฮยองมองซ้ายมองขวาก่อนจะหอมแก้มใสของอีกคน จุนฮยองชอบทำให้กีกวังตกใจ มากกว่านั่นจุนฮยองชอบเวลากีกวังเขิน

มันน่ารัก

“อะไรเนี่ย!” ทำโวยวายกลบความเขิน จุนฮยองเลยจัดการหอมแก้มอีกข้างของอีกคนให้ชื่นใจ

“พี่จุนฮยอง!” ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเพราะคนอายุมากกว่าไม่ยอมพูดอะไรตั้งท่าแต่จะหอมแก้มเขาอย่างเดียวจนทนไม่ไหวแล้ว

“น่ารักอ่ะ”

“อีกีกวังน่ารัก”