เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
วันที่เรากลับมาเจอกันอีกครั้งSundae
วันนั้นที่ฝนตกหนัก
  •         วันนี้เป็นวันที่ฝนตกหนักมาก แต่ที่สำคัญดันมาตกตอนที่ฉันเพิ่งมาถึงหน้าประตูรั้วโรงเรียน ฮืออออฉันเลยไม่ได้พกร่มมาจากบ้าน เพราะตอนออกมาท้องฟ้าดูสดใสเชียวฉันรีบวิ่งเข้าไปในอาคารหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากทางเข้ามาก แต่ตัวเปียกหมดแล้วล่ะพอได้จุดนั่งพัก ก็แอบเสียดาย ที่ฝนดันมาตก เพราะแปลว่าวันนี้อาจจะไม่ได้เจ้อน้องเค้าล่ะ เสียดายจัง

                          "พี่อยู่ไหนแล้ว" ฉันเปิดดูเสียงแจ้งเตือนและพบข้อความแชทจากน้องเขา 
                          "อยู่หน้าอาคารภาษาไทยแล้ว ติดฝน แล้วแกมาถึงหรือยัง?" ฉันตอบแชทกลับไป 

            อีกสักพัก ฉันเห็นน้องเขาวิ่งมาจากทางเข้าตัวเปียกปอนสภาพไม่ต่างกันกับฉันเท่าไหร่ 

                         "อ้าว นึกว่าแกถึงแล้ว ทำไมเปียกขนาดนั้นล่ะ" 

            พลันเหลือบไปเห็นร่มในมือที่ไม่ได้กาง ฉันจึงถามน้องเขาว่า 

                         "ทำไมไม่กางรมล่ะ" 
                         "ผมวิ่งมาไกลมาก เพราะรถติดเลยลงก่อนถึงโรงเรียน ถ้ากางร่มก็วิ่งมาไม่ได้ดิ"

            พอได้ฟังคำตอบเลยคิดว่าก็จริงนะถ้าวิ่งแล้วกางร่ม จะวิ่งมายังไง ฮ่า ๆ ๆ ฉันนี่ก็ถามแปลกๆ แต่แล้วอยู่ ๆน้องเขาก็ยื่นร่มมาให้ฉัน บอกตามตรงว่านอกจากจะตกใจแล้ว ตอนนั้นก็ใจสั่นมากๆไม่รู้ว่าสายตาหรือสีหน้าจะปกปิดความจริงอะไรได้บ้างมั้ย ฉันได้แต่งุนงง ปนตกใจแล้วทันใดนั้น นังฝนตัวดี จากที่เทลงมาหนักๆ อยู่ ๆ ก็หยุดเฉยเลย ฮืออออเกือบจะได้มีข้ออ้างในการเจอกันอีกแล้วเชียว สรุปก็เลยไม่ได้เอาร่มน้องเขามาล่ะเพราะคงไม่ต้องใช้แล้วในเมื่อฝนมันหยุดตกไปแล้ว เสียดายจัง แต่ตอนนั้นรู้สึกดีมากๆเลยนะ ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาที่สั้นมากๆ แต่ในความทรงจำเรื่องนี้ไม่เคยลืมได้เลย…

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in