ถึง คุณดาวตก

      ครั้งแรกที่เราเจอกัน คุณอยู่ห่างเราแสนไกล ไกล ไกลจนเราไม่คิดว่าจะมาพบกันได้           คุณเป็นคนพิเศษนะคุณรู้ตัวบ้างมั้ย คุณทำให้ท้องฟ้าที่น้ำเงินเข้มพิเศษกว่าที่มันเคยเป็น คุณทำให้เราคิดถึงความเป็นไปได้ในความเป็นไปไม่ได้ การมองท้องฟ้าตอนกลางวันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อเหลือเกิน แต่เป็นเรื่องน่าเบื่อที่มีความหมายเพราะเรารู้ว่าคุณยังอยู่ตรงนั้น เราตั้งหน้าตั้งตารอคอยเวลาที่คุณจะปรากฎตัวออกมาแม้มันจะแค่ไม่กี่วินาที คุณรู้มั้ยไม่กี่วินาทีนั้นมันทำให้เรายิ้มไปทั้งวัน ขนาดตอนนี้พอนึกถึงเรายังอดยิ้มไม่ได้เลย ถ้าตอนนั้นมีการอธิษฐานต่อดวงดาว เราก็คงจะอธิษฐานต่อคุณเหมือนกัน น่าตลกนะ ถ้าเราอธิษฐานต่อคุณก็เหมือนกับบอกตรงๆให้คุณมาเจอเราบ้าง ฮ่าๆ สุดท้ายคุณก็ยอมมาเจอเราจนได้ พอคุณเข้ามา เข้ามา คุณดูชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ เราดีใจมากจริงๆ

---

แต่ทำไมกันนะ ตอนแรกคุณเป็นแค่ปรากฎการณ์ แต่พอคุณเข้ามาใกล้เรา คุณกลับมาทิ้งแผลให้เราซะแบบนี้  บางทีการรักษาระยะห่างแบบนี้มันคงจะดีกว่าสำหรับเราใช่มั้ย คุณดาวตกคุณรู้รึเปล่าว่าคุณเปลี่ยนไป คุณก็ดูใจร้ายขึ้นมาทันทีตอนเราอยู่ใกล้กัน ชั้นบรรยากาศทำให้คุณเปลี่ยนไปรึเปล่า มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนั้นคุณเล่าให้เราฟังได้นะ ความจริงมันโหดร้ายแบบนี้เสมอเลย   เหรอหรือทั้งหมดมันเป็นความฝันของเราคนเดียว เป็นความรู้สึกของเราคนเดียว การมาของคุณไม่ได้เป็นเพราะเราใช่มั้ย แล้วคุณเสียใจมั้ยที่ลงมาเจอเรา.. แต่ช่างเถอะ คุณคงไม่กลับมาตอบเราอีกแล้ว คำตอบของคุณคงไปอยู่ในคลังความลับของจักรวาลที่เราไม่มีทางจะหาเจอ จริงๆจดหมายฉบับนี้ก็คงจะไม่ไปถึงคุณด้วยซ้ำ เหมือนกับฉบับก่อนๆนั่นแหละ สุดท้ายเราก็ไม่กล้าพอที่จะส่งมันไป เพราะถ้าส่งไปแล้วเราคงต้องมีความรู้สึกแบบเดียวกับตอนแรกที่รอคุณโผล่ออกมาจากฟ้าตอนกลางคืนนั่น แต่ครั้งนี้มันคงจะต่างออกไปและเราไม่แน่ใจจริงๆว่ารับไหว ความเสี่ยงมันสูงเกินไป เราจบจดหมายไม่ได้อีกแล้ว เราคงจะอยากเขียนถึงคุณไปเรื่อยๆ ตลอดไป ยังไงก็ขอให้คุณมีความสุขแล้วกันนะ        
                                                          
                                                                                          เรายังคิดถึงคุณตอนอยู่บนนู้นเสมอ
                                                                                                              ไดโนเสาร์