[2]

เฉินเล่อได้เจอกับมาร์คครั้งแรกที่ผับแห่งหนึ่ง ตอนนั้นเป็นช่วงใกล้คริสมาสต์

เด็กหนุ่มที่เพิ่งอายุ16หมาดๆ กับสถานที่ที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ไม่ควรจับคู่อยู่ด้วยกันเลย แต่พี่ชายตัวดีเหมือนจะลืมคำนึงถึงเรื่องนี้ ดันนัดตัวเขาให้ออกมารอกลับบ้านพร้อมกันที่นี่เสียอย่างงั้น

เฉินเล่อในชุดเครื่องแบบนักเรียนมองสำรวจไปรอบผับขณะที่รอพี่ชายคุยสัพเพเหระกับเพื่อนในวงเหล้า ในมือมีแก้วน้ำโค้กพร้อมหลอดดูด ขณะที่กำลังเซ็งก็ถูกพี่ชายไล่ไปเปลี่ยนใส่ชุดไปรเวทเพราะดูท่าอีกฝ่ายจะต้องอยู่ที่นี่อีกนาน-- เด็กหนุ่มกลอกตาใส่คนอายุเยอะกว่าก่อนจะรับเสื้อผ้าที่เหมือนถูกตระเตรียมมาอย่างดีจากบ้านเพื่อการนี้

เหมือนว่าคนในร้านเองก็ให้ความสนใจเขาไม่น้อย เฉินเล่อรีบสับเท้าเดินเร็วไปยังห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนยูนิฟอร์มนักเรียนออกเสียที--- แต่ก็ถูกคว้าตัวเอาไว้เสียก่อน

"น้อง เป็นเด็กนักเรียนแล้วเข้ามาอยู่ในร้านแบบนี้ได้ยังไง" เสียงทุ้มที่เหมือนจะตำหนิแต่เต็มไปด้วยความใสซื่อนั้น เฉินเล่อยังจำได้ดี

ฝ่ามือนุ่ม ดวงตากลมโตสีดำขลับ กลิ่นตัวหอม-- ไม่เหมือนน้ำหอมยี่ห้อไหนๆ

"ข-- เอ่อ--- ขอโทษฮะ" คนอายุน้อยกว่านิ่งไปเเว้บหนึ่ง กว่าจะเค้นเสียงจากลำคอออกมาได้ มองไปรอบตัวอย่างเลิ่กลั่กเพราะคนเริ่มให้ความสนใจกับตัวเขามากเสียจนอยากจะมุดดินหนีซะเดี๋ยวนี้

"ตอบมาเร็ว อายุยังไม่ถึงแล้วเข้ามาได้ยังไง" อีกฝ่ายคะยั้ยคะยอด้วยทำพูดคำจาที่ช่างน่ารัก-- เฉินเล่อรีบดึงสติตัวเองกลับมาด่วนๆ

"..คือว่า ผมรอกลับบ้านพร้อมพี่ฮะ"ว่าแล้วก็ชี้นิ้วไปทางโต๊ะของพี่ชาย "พี่บอกจะพาผมกลับบ้านหลังเรียนพิเศษเสร็จ แต่เพราะเลิกดึกมากเฮียเลยถือโอกาสมานั่งดื่มที่ร้าน ผมกำลังจะไปเปลี่ยนชุดเนี่ยะ"

อีกฝ่ายมองไปตามที่เค้าชี้แล้วถอนหายใจ มือยังคงกำรอบข้อมือของคนอายุน้อยกว่าไว้อยู่ "อ้อ น้องไอ้แจมินเองเหรอเรา-- ขี้เหล้าจนไม่สนใจน้องเนี่ยนะไอ้ประสาท"

ในระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังพูดกับตัวเอง เฉินเล่อใช้โอกาสนี้สำรวจมองใบหน้าของคนที่ดูแล้วน่าจะอายุเยอะกว่า (แม้จะตัวสูงเท่าเขาก็ตาม)

น่ารักว่ะ
คนอะไร หน้าเหมือนลูกสิงโตเลย

ยิ่งตอนขมวดคิ้ว ทำปากบ่นมุบมิบๆ
เฮ้ย น่ารักจังวะ

"น้อง"
"--ค ครับ?"

ข้อมือของเฉินเล่อถูกดึงตามคนอายุเยอะกว่าไปจนถึงที่โต๊ะของแจมิน-- พี่ชายของเขา ซึ่งดูเหมือนกำลังกึ่มๆได้ที่ ผองเพื่อนร่วมโต๊ะมองไปที่ผู้มาใหม่ด้วยท่าทางสนใจ
"อ้าว มาร์ค ไมได้เดินมากับน้องเล่ออ่ะ"

มาร์ค
เฉินเล่อเผลอก้มหน้ามองพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ขณะเดียวกันก็รู้สึกว่าหูตัวเองร้อนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"แจมิน ,นายก็รู้ว่าอายุต่ำกว่าสิบแปดห้ามเข้าผับ มาเที่ยวก็ออกจะบ่อย ทำแบบนี้มันเสียชื่อร้านรู้มั้ย"มาถึงก็เปิดปากสวดใส่พี่ตัวดีของเขาทันที

"เฮ้ยขอโทษ ก็มันจำเป็นอ่ามัคขึ"ชายผมชมพูทำเสียงสองกระมิดกระเมี้ยนไปมาบนโซฟา "เนี่ยๆ เที่ยงคืนก็ว่าจะกลับละ ให้น้องมันไปเปลี่ยนชุดนักเรียนออกก็มานั่งเนียนได้แล้ววว"

"น้องหน้าอ่อนขนาดนี้ใครมองก็รู้มั้ยว่าอายุยังไม่ถึงเกณฑ์" น้ำเสียงของเขาแฝงความเหนื่อยใจ "--ยังไงก็ต้องขึ้นเล่นตอนห้าทุ่ม งั้นเดี๋ยวชั้นไปส่งน้องให้ เอามั้ย"

กรี๊สสสสสสสสสสสส
เฉินเล่อยกมือขึ้นกันเสียงปลาโลมาออกจากปากแทบไม่ทัน

"เฮ้ยจะดีอ่อ เกรงใจว่ะ" แจมินเสียงสองทำท่าเศร้าใจแว้บหนึ่งก่อนจะโยกตัวไปคุยกับน้องชายที่รักยิ่ง "เล่อเล่ออยากกลับบ้านรึยังค้าบบ"

เด็กหนุ่มพยักหน้าเร็วๆ ภายในใจอยากจะเอามือเข้าไปตีหน้าผากพี่ชายสุดที่รักแรงๆทีนึงด้วยความหมั่นไส้

"เดี๋ยวๆ แล้วน้องเล่อกับไอ้มาร์ครู้จักกันเหรอวะ จะให้มันไปส่งเนี่ย" เพื่อนในกลุ่มสักคนโพล่งขึ้นมาอย่างอดไม่ได้หลังจากดูเหตุการณ์ในครอบครัวที่หาดูได้ยากในผับเช่นนี้

ชายหนุ่มผมชมพูเท้าคางพลางทำตามึนๆมองดูคนสองคนตรงหน้าก่อนจะคลี่ยิ้มแล้วหัวเราะ "เออๆ ม้าคมันเป็นคนดีจะตาย ไม่ทำอะไรได้เล่อหรอก คึคึคึคึ"

.
รู้ตัวอีกที เฉินเล่อก็เดินตามมาร์คมาจนถึงลานจอดรถ
ลมแรงพัดปะทะร่าง เด็กหนุ่มเผลอตัวปล่อยจามออกมาแรงๆ

ชิบ น้ำมูกไหล

จู่ๆก็กลัวเสียฟอร์มเพราะอะไรก็ไม่รู้ เฉินเล่อสาละวนรีบดึงผ้าเช็ดหน้าของตนออกมาใช้อย่างรวดเร็ว

พี่มาร์คหยุดยืนอยู่ที่รถของตน สายตาทอดมองคนอายุน้อยกว่า
ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นนิดๆด้วยความเอ็นดู

"ชื่อเฉินเล่อใช่มั้ยนะเราน่ะ มาขึ้นรถเร็ว"

เด็กหนุ่มกระชับเสื้อโค้ทของตนเพื่อกันลมหนาวขณะเดินตรงไปยังรถยนต์สีดำขลับ รุ่นธรรมดาคนละเรื่องกับรถที่บ้านของเขาที่ทุกวันนี้เหมือนจะซื้อมาสะสมมากกว่าจะซื้อมาขับ
วันดีคืนดีแบบนี้จู่ๆคนขับรถก็พากันลางานช่วงคริสมาสต์ ส่งผลให้เขาต้องรอกลับบ้านพร้อมพี่ชายตัวดี
รู้ตัวอีกทีก็โดนจับผลัดผลูมาให้คนแปลกหน้าจากผับพากลับบ้าน

"ผมชื่อ จงเฉินเล่อ นะฮะ"เด็กหนุ่มในชุดนักเรียนแนะนำตัวแล้วโค้งนิดๆให้คนอายุเยอะกว่า

"ส่วนพี่ชื่อ มาร์ค อี" ชายหนุ่มว่าพลางสตาร์ทเครื่องยนต์ ภายในรถเริ่มอุ่นขึ้น

"ฟังดูไม่เหมือนชื่อจริงเลยนะฮะ"

ดวงตาสีดำขลับมองมาที่เขา มีประกายของความแปลกใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะหัวเราะ
"จริงๆชื่อเกาหลีพ่อพี่ตั้งให้ว่า อีมินฮยอง น่ะนะ-- แต่ตอนนี้ทุกคนรอบตัวเรียกว่ามาร์คหมด"

รถยนต์สีดำเริ่มออกตัวไปบนท้องถนน เฉินเล่อได้ยินเสียงของสายลมพัดเมื่อเอนตัวพิงกับกระจก
ดวงตากลมโตของเด็กหนุ่มเหลือบมองคนอายุมากกว่าข้างตัวของเขา
เมื่อบทสนทนาเงียบลง เฉินเล่อก็พบว่า เสียงหัวใจของตนช่างเต้นดังเหลือเกิน-- ดังจนน่ากลัวว่าคนข้างตัวเขาจะได้ยิน

อยากจะรู้จักคนๆนี้ให้มากกว่านี้
อยากจะให้เส้นทางกลับบ้านไกลออกไปเรื่อยๆ
อยากจะให้เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันสองคนนี้ยืดยาวอีกต่อไปไม่รู้จบ

จงเฉินเล่อ เพิ่งจะอายุ16ปีหมาดๆ
จะด้วยปาฎิหาริย์ของเดือนธันวาหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ
แต่ก็ขอขอบคุณปาฎิหาริย์ใดก็ตามที่ช่วยส่งมาร์ค อีมาพบเขา