สิ่งนี้ไม่ใกล้เคียงกับนวนิยาย

ผมไม่ทราบจริงๆว่างานเขียนที่ดีเป็นอย่างไร?คำจำกัดความคำว่า"ที่ดี"หมายถึงอะไร?

พูดตรงๆผมยังไม่กล้าจำกัดความการเรียบเรียงตัวอักษรผ่านสมองของผมว่าเป็น"งานเขียน"เพราะผมไม่รู้จริงๆว่าต้องเขียนงานแบบไหน?ต้องเรียงย่อหน้าแบบไหน?ต้องใช้คำแบบไหน?ต้องมีบทนำหรือเปล่าผมไม่ทราบ ผมแค่คิดว่าผมอยากกลั่นกรองอะไรสักอย่างผ่านสมองของผมลงมาเป็นตัวอักษร ถ้าจะมีใครบอกว่านี้คืองานเขียนแล้วละก็ "ผมประทับใจอย่างสุดซึ้ง"

การเริ่มต้นอะไรสักอย่างมันยากเสมอ...ผมคิดว่าคำนั้นจริงและไม่จริงในคราวเดียวกันถ้าเริ่มต้นในสิ่งที่ใจอยากเริ่มสำหรับผมไม่ยากอย่างที่คิดแต่กลับกันถ้าเริ่มในสิ่งที่ไม่อยากจะเริ่มมันคือการฝืนตัวเองชัดๆมนุษย์ทุกคนน่าจะเคยผ่านเหตุการณ์ฝืนตัวเองมาไม่มากก็น้อย"ผมก็เช่นกัน"มันทรมานที่ต้องฝืนทำในสิ่งที่ตัวเราไม่อยากทำทั้งนี้...ผมขอไม่ยกตัวอย่าง

กลับมาที่การเรียบเรียงตัวอักษรผ่านสมองของผมต้องขอบคุณหลายๆสิ่งๆหลายๆอย่างที่ทำให้ผมเริ่มเขียน(ผมเชื่อว่านี้คืองานเขียน)ผมคิดว่างานเขียนคนเขียนและคนอ่านต้องผสานรวมกันเป็นหนึ่งเข้าใจในสิ่งเดียวกันไม่มากก็น้อย ถึงแม้จะย่อหน้าผิดบ้างหรือเว้นวรรคผิดบ้างผมไม่คิดว่านั้นคือประเด็นสำคัญสำหรับคนเริ่มต้นงานเขียนแบบผม ผมคิดว่าถ้าผมเขียนงานที่คนอ่านเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อนั้นคงมากพอที่จะเรียกงานของผมว่างานเขียน

ต้องเขียนลงสมุดก่อนหรือเปล่านะ?นั้นคือสิ่งที่ผมคิดในช่วงก่อนที่ผมจะมาพิมพ์ในแล็ปท็อปของผม..ผมตัดสินใจว่าพิมพ์ไปเลยผมไม่คิดว่าจะต่างอะไรกันมากถ้าผมพิมพ์ไปคิดไป นั้นคือจุดอ่อนของผมหรือเปล่านะ?หรือว่าเวลาทำงานเขียนควรจดใส่สมุดก่อนแล้วค่อยมาพิมพ์อีกที ผมไม่ได้ศึกษามามากพอผมคิดว่าผมเขียนโดยใช้สัญชาตญาณล้วนๆ

แนวไหน...ไม่อาจทราบได้แต่สิ่งที่ผมรู้..นี้ไม่ใกล้เคียงกับนิยายหรือนวนิยายผมคิดว่าสิ่งที่ผมเขียนนั้นสะท้อนตัวตนผมส่วนนึงออกมาผมไม่แน่ใจว่านี้คือ บทความ,สารคดี หรือเปล่า..เอาตรงๆผมคิดว่ามันออกแนวถ่ายทอดตัวตนส่วนนึงออกมาแบบไม่ได้เติมแต่งอะไร ผมเคยได้ยิน(จากไหนไม่ทราบ)ว่างานแรกๆของนักเขียนจะเขียนงานที่สะท้อนชีวิตของตน ผมคิดว่าผมไม่แปลกใจงานเขียนควรสะท้อนตัวตนของนักเขียนคนนั้นๆหรือเปล่าโดยเฉพาะงานแรกๆอาจมีความเป็นตัวของตัวเองชัดเจน 

ผมเคยคิดว่าผมอยากร้องเพลงเพราะเหมือนไอดอลเค-ป็อป อยากหล่อ อยากเป็นนักแสดงมืออาชีพ ผมเคยหลงตัวเองไปพักนึงว่ามีความสามารถนั้นๆทั้งๆที่ผมไม่มี(หรืออาจยังไม่ค้นพบ)ผมยังหวังอยู่เรื่อยๆว่าสักวันผมจะได้เป็นพระเอกหนังสักเรื่องแต่พอยิ่งโตมาผมเริ่มเห็นความจริงของชีวิตว่า นั้นมันไกลเกินเอื้อม ผมไม่ทราบว่ามีคนเคยคิดแบบผมหรือเปล่าแต่ถ้าบนโลกมีมนุษย์เยอะขนาดนี้ผมไม่คิดว่ามีแค่ผมคนเดียวที่คิดแบบนั้น

แน่นอนว่าผมชอบอ่านหนังสือในตอนนี้ผมมีนักเขียนที่ชอบ...แน่ละผมอยากจะเขียนงานดีๆเหมือนนักเขียนมืออาชีพแต่ผมคิดว่าถ้าผมเขียนงานเขียนของผมไปพลางเปิดหนังสือของนักเขียนที่ผมชอบไปพลาง(อาจจะเพื่อดูเป็นแนวทาง)มันคงไม่สนุกและคงฝืนตัวเองแย่ ผมไม่ได้คาดหวังถึงต้องประสบความสำเร็จจากงานเขียนชิ้นนี้และต่อให้เปิดดูเป็นแนวทางผมก็ไม่ทราบว่าจะดีกว่าเดิมหรือเปล่า ผมคิดว่าในที่สุดแล้วแค่ผมส่งผ่านความรู้สึกส่วนนึงไปให้คนอ่านได้ผมคิดว่านั้นคือเป้าหมายหลัก

ผมใช้เวลาทั้งวันคิดเรื่องที่ผมกลับบ้านมานั่งเขียนงานเขียนชิ้นนี้ผมตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก คงเป็นเพราะสมัยเด็กๆผมชอบแต่งนิทานลงสมุดผมจำได้ลางๆว่าผมชอบเขียนและผมสนุกที่จะเขียนมันแต่ทุกอย่างมีวันเวลาของมันอยู่ดีๆตอนไหนผมไม่ทราบผมเลิกเขียนผมไม่แต่งนิทานที่ผมชอบต่อไป มันไม่มีเหตุผลผมทราบแค่ว่าวันนึงผมแค่ไม่ทำมันและอยู่ดีๆความชอบนั้นก็หายไปจนผมตัดสินใจอยากเขียนอะไรสักอย่าง...ผมถึงจำได้ว่ากาลครั้งนึงสมัยผมเด็กๆผมชอบแต่งนิทาน

ผมคิดว่าการได้ระบายอะไรออกมาจากสมองบ้างนั้นคือสิ่งที่ดี...การได้ปลดปล่อยทางความคิดช่วยให้ผมไม่เครียดมากเกินไป แน่นอนผมไม่สามารถสื่อสารสิ่งที่ผมคิดออกมาได้100% เพราะทุกอย่างมีขอบเขตแต่ไม้บรรทัดทางจิตใจของผมบอกว่าสิ่งที่ผมสื่อออกมานั้นพอประมาณไม่มากไม่น้อยไปสำหรับงานชิ้นแรก ผมรู้สึกว่าผมมีอะไรจะเขียนมากกว่านี้แต่ผมก็ยังรู้ว่าผมไม่เก่งพอที่จะเรียบเรียงทุกสิ่งทุกอย่างออกมาผ่านตัวอักษรเหล่านี้

จะรู้สึกยังไงนะ?ผมตั้งคำถามกับตัวเองว่าถ้าเป็นผมที่มาอ่านงานเขียนอันนี้ผมจะรู้สึกยังไง?แต่สุดท้ายแล้วต่อให้พยายามคิดผมก็ไม่สามารถเดาได้จริงๆ ผมชอบความรู้สึกแบบนี้ผมชอบความรู้สึกที่ได้ทำอะไรสักอย่างแล้วรอดูผลที่จะเกิด มันสุดแสนจะคาดเดานั้นแหละสิ่งที่น่าตื่นเต้น.