จริงๆ ชอบนะ ส่วนใหญ่เราชอบหนังของโซโนะ ชิองแทบทุกเรืองแหละ แต่รู้สึกว่าหลังๆ เจ้าตัวก็หนักข้อมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างมาถึงเรื่องนี้ เรียกได้ว่าเส้นเรื่องอะไรต่างๆ แทบจะกลืนเลือนหายไปหมด

หนังเปิดเรื่องมาด้วยฉากของจิตกรชื่อดังเคียวโกะที่กำลังเตรียมตัวสัมภาษณ์พร้อมกับแสดงพฤติกรรมสุดเหนือความคาดหมายต่อผู้ช่วยของเธอ แต่หลังจากนั้นเองเรื่องราวก็พลิกกลับตาลปัตร

เหมือนเรื่องนี้จะทำตัวเป็น Aniti-Porno (ต่อต้านหนังโป๊) แต่จริงๆ แล้วมันคือการย่ำยีตัวละครที่พยายามจะเงยขึ้นมาให้จมดิน ไม่ใช่เพราะว่าผู้กำกับต้องการความสะใจหรืออะไร แต่เหมือนเขาจะหยิบความดัดจริตของสังคมญี่ปุ่นที่มีต่อเรื่องนี้มาขยี้มากกว่า (เค้าเคยด่าเรื่องนิวเคลียร์กับหนังเรื่อง Land of Hope และ(เหมือนจะ)แดกดันเรื่องความฝันใหญ่เกินตัวของญี่ปุ่นกับโอลิมปิคใน Love and Peace)

พอถึงช่วงหลังๆ คือสุดมากๆ คนดูไม่รู้อะไรเป็นอะไรอีกต่อไป ถึงหลายฉากมันเหมือนกับว่าโซโนะแค่อยากให้ตัวละครตะโกนความคิดในใจของเขา แต่ทั้งการกำกับ ฉากต่างๆ มันทำออกมาจนถึงขีดสุด ซึ่งคงมีแต่โซโนะเท่านั้นที่สามารถระเบิดอะไรแบบนี้ออกมา

ชอบตอนจบของเรื่อง เป็นหนังเสียงดัง ตัวละครโวยวายที่เราไม่หนวกหู เพราะเรารู้สึกว่าจังหวะของหนังมันทำให้เรารู้สึกว่าตัวละครรู้สึกแบบนั้นจริงๆ