จริงๆ เราคิดว่าจงซูกับเบนเหมือนกัน ไม่ใช่แค่เรื่องความสนใจอะไร แต่คือความว่างเปล่าข้างในที่มีเหมือนกัน เบนคงรู้สึกแบบนั้นเลยบอกเรื่องราวต่างๆ กับจงซู
เรารู้สึกเหมือนว่าหลายๆ ฉากจงซูทำอะไรไปตามหน้าที่หรือตามน้ำมากกว่าความรู้สึกจริงๆ

อย่างเช่นตอนเขียนจม.ให้พ่อหรือร่วมรักกับแฮมี เพราะกลายเป็นว่าสิ่งที่ช่วยให้เขาสำเร็จความใคร่นั้นก็คือตึกอันนั้น หาใช่ตัวตนของแฮมีไม่
แต่พอจงซูโดนเบนปั่นป่วนจงซูเองก็รู้ถึงจุดมืดนี้ของตัวเอง เหมือนเขาพยายามกำจัดมันหรือเปล่า เราก็ไม่แน่ใจ โดยเหมือนมีแฮมีเป็นเหมือนจุดยึด

มันอาจจะเกี่ยวกับที่เบนพูดถึงจงซูก็ได้ ที่บอกว่าเขาซีเรียสเกินไป เบนยอมรับในสิ่งที่ตัวเองเป็น เพราะเค้ามีทุกอย่างไม่ขัดสน เลยใช้ชีวิตได้อย่างอิสระ ส่วนจงซูนั้นไม่ใช่ เขาจำเป็นต้องจริงจังกับชีวิต ก่อนที่ชีวิตจะเสียจุดหมาย

ที่เราสนใจจริงๆ คือฉากสุดท้าย ฉากที่จงซูเจอกับเบน เรารู้สึกเอาเองว่าฉากนี้ราวกับไม่ใช่ฉากที่เกิดขึ้นจริง มันเหมือนเรื่องราวในฉากนิยายที่เขากำลังเขียน มันคือการระบายความเคียดแค้น ระบายความรู้สึกในแบบของจงซู หนุ่มแรงงานผู้ด้อยค่า ไม่สามารถทำให้โลกนี้เขย่าและสั่นไหวได้

คือถ้าคิดอย่างนั้นมันก็จะน่าสนใจอยู่ เพราะหลายครั้งเบนถามกับจงซูว่า "ตอนนี้คุณเขียนอะไรอยู่" เขาเคยบอกจงซูว่า "คุณเขียนเรื่องของผมไหมล่ะ" หรือแม้แต่ตอนจงซูบอกชื่อนักเขียนคนโปรดของตัวเอง เขาก็ให้เหตุผลว่า "ผมรู้สึกเหมือนกำลังอ่านเรื่องของตัวเอง

จริงๆ Burning เป็นหนังที่ดูง่าย ถ่ายทำดี นักแสดงเล่นเก่ง ได้บรรยากาศลึกลับแต่สง่างาม แต่ที่ทำได้ดีมากคือการเล่าเรื่องและถ่ายทอดเรื่องราวความรู้สึกอย่างฉลาดปราดเปรื่อง และเหลือค้างในหัวใจของผู้ชมหลายคนให้นำความคิดไปสานต่อในใจ

อันนี้คิดเล่นๆ ไม่เกี่ยวกับหนัง โลกมักจะสั่นไหวกับการก่ออาชญกรรมจากคนชั้นล่าง หากแต่สำหรับคนชั้นบนมันเป็นเพียงแค่การเล่นสนุกเท่านั้น ในหนังเรื่องนี้ก็เหมือนกับว่าเหล่าคนชั้นสูงมองดูคนชั้นล่างเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยง มองอย่างเอ็นดูและเล่นสนุก เหมือนที่พวกเขาทุกคนมองแฮมี