ตอนแรกก็คิดว่าหนังจะดูง่ายเหมือนกับตามที่คนโฆษณาและตัวอย่างหนัง แต่เอาจริงๆ มันก็หนักอยู่เหมือนกันแฮะ หนังยาว 2 ชั่วโมงครึ่งแต่สำหรับเราก็ยังโอเคอยู่ ไม่ได้ง่วงหงามหาวนอนอะไร เพราะบางซีนมันก็ตลกดี

ถ้าให้เล่าก็คือเป็นเรื่องของ คริสเตียน ภัณฑารักษ์ของพิพิธภัณฑ์แห่งหนึ่ง ซึ่งกำลังจะเปิดตัวการจัดงาน The Square ที่งานหลักมีคอนเซปท์ที่ว่า "ภายใต้กรอบสี่เหลี่ยมนี้ เราทุกคนล้วนเท่าเทียมกันทั้งทางฐานะและหน้าที่" อะไรประมาณนี้จำไม่ค่อยได้เหมือนกัน แต่ถึงกระนั้นชีวิตภัณฑารักษ์ของคริสเตียนก็มักจะเจอแต่อะไรก็ไม่รู้ โดนล้วงกระเป๋าและโทรศัพท์ โดนขอทานเหวี่ยงใส่ งานศิลปะเสียงหาย เจอเรื่องพินาศสารพัด เหมือนจะขำแต่ก็ไม่ขำ เพราะทุกอย่างนั้นโยงกลับมาที่ The Square นั่นเอง

พอออกมาก็หนักหัวอยู่พักใหญ่ จนตอนนี้หัวพอเบาลงแล้วบ้าง จนถึงบางอ้อว่าจริงๆ หนังเรื่องนี้เป็นหนังแนวเสียดสีประชดประชัน ที่สำคัญคนที่หนังประชดไม่ใช่ใคร แต่คือบรรดาผู้ดีหรือชนชั้นอันมีจะกิน เสพงานศิลปะสวยๆ ทานอาหารดีๆ ใช้ชีวิตรวยๆ อะไรแบบนั้น

แต่ที่ชอบอย่างหนึ่งก็คือหนังเรื่องนี้มีสถานการณ์ที่หลากหลายและน่าสนใจอยู่หลายอย่าง การปฏิบัติตนแบบมือถือสากปากถือศีล แนวคิดที่เต็มไปด้วยอคติ และอื่นๆ มันก็เหมือนกับอะไรที่เล่ากันมาซ้ำๆ ในหนังที่ผ่านมา แต่พอเป็นใน The Square มันก็เล่าอย่างเข้าอกเข้าใจมากขึ้น และเล่าในเชิงที่ให้ผู้ชมตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ตลอด ว่าถ้าเป็นฉัน ฉันจะโอเคไหม ฉันจะเลือกทางแบบไหน ทางที่ศิวิไลซ์จะนำไปสู่ความสงบสุขที่แท้จริงได้หรือ

อีกอย่างหนึ่งที่ไม่รู้จะชอบหรือจะเกลียดดี คือหนังมันทิ้งช่วงไว้บ่อยมาก บอกเล่าเหตุการณ์ทิ้งไว้ก่อนหนึ่งจากนั้นก็ข้ามไปฉากต่อไปเลย เพราะฉะนั้นหลายครั้งเราจะยากที่จะเดาว่าหนังเรื่องนี้เกิดอะไรขึ้นต่อไป

เพราะมุมกล้องด้วยส่วนหนึ่งด้วยแหละ หลายต่อหลายฉาก หนังเรื่องนี้ถ่ายด้วยมุมกล้องแบบโคลสอัพที่ตัวละครบ่อยมาก มุมมองของคนดูอย่างเราก็ถูกจำกัดด้วยทำให้เราไม่รู้ว่าขณะนั้นเกิดอะไรขึ้น สำหรับตัวละครก็คงเหมือนกัน นั่นคืออึดอัด เต็มไปด้วยความกลัวและความกังวล

ซีนสุดท้ายก็ดีนะ มันทิ้งไว้นานจนทำให้เราย้อนคิดถึงหลายๆ อย่างที่หนังเล่ามา ขอทานเด็กผมทอง กรอบสี่เหลี่ยมอันนั้น การแก้ไขที่ช่วยอะไรไม่ได้ เราเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหากเธอเข้าไปในกรอบสี่เหลี่ยมอันนั้นจริงๆ มันจะเป็นที่ที่ปลอดภัยหรือเปล่า หรือจะเป็นกับระเบิดที่ตอบสนองความพอใจของคนพวกนั้นจริงๆ