คืนหนึ่งในบาร์เล็ก ๆ แถบชนบท สองหนุ่มเจ้าสำราญต่างยกแก้วบรรจุของเหลวสีอำพันชนกันพร้อมหัวร่อต่อกระซิก นัยน์ตาเคลือบด้วยน้ำสีใส ใบหน้าแดงก่ำ ชายคนหนึ่งกระแอมไอ มือข้างซ้ายตบลงบนบ่าเพื่อนในวัยเยาว์สองทีก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเป็นเคร่งขรึม เขามาที่นี่ก็เพื่อสืบสาวเรื่องราวบางอย่าง แต่เพราะบรรยากาศนำพาจึงทำให้ตอนนี้สภาพสารวัตรหนุ่มไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนน

"แกเคยได้ยินตำนานเมืองไร้ชื่อไหมวะ"

หนุ่มผมส้มสะบัดหัวสองสามที ดวงตาปรือปรอยเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ก่อนจะขมวดคิ้ว เขาเอนตัวเข้าหาเพื่อนสนิทอีกครั้งก่อนเอ่ยถาม "เมืองไร้ชื่อ?"

ฮิลล์พยักหน้า สติเขากลับมาแล้วหนึ่งในสามส่วน "เมื่อสัปดาห์ก่อน เด็กในเมืองใกล้ ๆ นี้ทยอยหายตัวไป ตำรวจในพื้นที่สืบสาวไม่ได้ความจนเรื่องเดือดร้อนมาถึงเขตฉัน ได้ยินเขาพูดกันว่าเมื่อสิบปีก่อนก็เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น"

"จะว่าเคยได้ยินมันก็ใช่ แต่มันเป็นเรื่องราวปากต่อปาก ไม่รู้มีมูลความจริงมากน้อยแค่ไหน"

"อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่รู้"

แอลเลนยืดตัวขึ้นนั่งหลังตรง หันกลับมาประจันหน้ากับเพื่อนสนิทก่อนจะเริ่มเอ่ยปากเล่า

"เรื่องราวเล่าขานกันมานานมากแล้ว เขาว่ากันว่าทุก ๆ คืนเด็ก ๆ จะถูกหลอกล่อให้เดินเข้าไปในป่าเพียงลำพังด้วยเสียงเพลงบทหนึ่ง.."

"แล้วพวกผู้ใหญ่ไม่ได้ยินกันหรือไง เสียงดังออกปานนั้น"

"ฉันจะไปรู้เรอะ มันอาจเป็นมนต์คาถาที่มีผลแค่กับเด็ก"

ฮิลล์ทำหน้าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยเชื่อเรื่องราวหลอกเด็กพรรคนี้ แต่ในเมื่อหลักฐานชิ้นเดียวของคดีความเป็นเรื่องราวหลอกเด็กเขาก็จำใจต้องทนฟังจนจบ

"รุ่งเช้ามาพ่อกับแม่ก็ไม่เห็นลูกนอนอยู่บนเตียงของตัวเองแล้ว ทุกคนช่วยกันออกตามหาเพราะคิดว่าอาจถูกสัตว์ร้ายหรืออะไรสักอย่างจับตัวไป ทว่ากลับไม่เจอแม้แต่ร่องรอย นานวันเข้าเด็ก ๆ ก็มีแต่จะหายตัวไปมากขึ้น จนชายคนหนึ่งอาสาจะเข้าไปสำรวจในป่าลึกด้วยตัวเอง"

"ไหนบอกว่าไม่เจอแม้แต่ร่องรอย แล้วเข้าไปดูในป่าลึกอีกทีจะไปมีประโยชน์อะไร"

"ฉันก็ว่างั้น แต่รู้ไหม เขาหายเข้าไปในป่าถึงสามวันแล้วกลับออกมาด้วยสภาพสะบักสะบอมเหมือนถูกหมีป่าขย้ำ ดวงตาเบิกโพลง ใบหน้าซีดเผือด เอาแต่พูดซ้ำ ๆ ว่าสังเวยชีวิต หนึ่งคน ไม่มีอีกต่อไป

"หลังจากนั้นบาทหลวงก็เข้ามาพาเขาเข้าไปในโบสถ์ เรื่องตรงนี้ไม่มีใครรู้ว่าสองคนนั้นเข้าไปทำอะไร แต่หลังจากนั้นบาทหลวงก็บอกกับทุกคนว่าสิ่งนั้นแท้จริงคือปีศาจ มันต้องการชีวิต ดวงวิญญาณบริสุทธิ์ แต่มันต้องการเพียงอีกหนึ่งชีวิตเท่านั้น ให้ทายว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่จะยอมไหม"

"ยอมก็บ้า ใครจะส่งลูกตัวเองไปตาย" ฮิลล์ตบโต๊ะด้วยอารามเป็นจริงเป็นจัง

"ถูก เพราะงั้นเด็กที่น่าสงสารที่สุดในเมืองถึงได้ถูกเอาไปเป็นตัวเลือกให้ปีศาจ เด็กในสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า -- เพราะไม่มีพ่อแม่คอยปกป้องเด็กพวกนั้นถึงได้ถูกมองว่าชีวิตไร้ค่ายิ่งกว่าเศษผักปลาบนพื้น พวกเขาตัดสินใจกันอยู่นานว่าจะส่งใครไป คนที่เหมาะสม คนที่จะทำให้อีกสิบกว่าชีวิตในเมืองรอดตาย"

"สุดท้าย เด็กที่ถูกเรียกว่ามิสฟอร์จูนก็ถูกเลือก.."

"มิสฟอร์จูน?" ฮิลล์เอียงคอถามด้วยความสงสัย

"ใช่ เด็กผู้ชายผิวขาว ตัวผอมกะหร่อง เพิ่งจะแปดขวบเอง เขาอ่อนแอที่สุดในสถานสงเคราะห์ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีใบหน้ายิ้มแย้มรอยยิ้มสดใส แต่รอยยิ้มจะไปมีประโยชน์อะไรในเมื่อเขาเป็นตัวซวยของคนที่อยู่ใกล้ เขาว่ามาอย่างนี้น่ะนะ ฉันก็ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางสักเท่าไหร่ แต่หลังจากส่งเด็กคนนั้นไปก็ไม่มีเด็กคนไหนถูกล่อลวงไปอีกเลย จะว่าเป็นโชคดีก็ได้ แต่ฉันว่าแบบนี้มันเหมือนเป็นการ.."

คืนนั้นฮิลล์และแอลเลนยังคงถกเถียงกันเรื่องความเป็นธรรมของมิสฟอร์จูนตัวจ้อยไม่หยุด กระทั่งฮิลล์แบกแอลเลนขึ้นบ่า ขับรถกลับมายังบ้านหลังโตอันเป็นที่พักอาศัย คิ้วเข้มยังคงขมวดเป็นปม เขายังนึกสงสัยและคิดเรื่องของมิสฟอร์จูนอยู่จนเกือบรุ่งสาง..

อีกฟากหนึ่งของป่า

เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วเป็นเสมือนนาฬิกาปลุกชั้นดี เด็กหนุ่มลุกขึ้นบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะก้าวลงจากเตียง รินน้ำใส่เครื่องแก้วเนื้อดีอย่างเริงร่า เรียวขาขาวก้าวไปทางนู้นทีทางนี้ทีอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ปากก็ฮัมเพลงไปด้วย ก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาเพราะถูกใครเอ็ดเข้าให้

"มิสฟอร์จูน เธอช่วยอยู่นิ่ง ๆ สักหนึ่งนาทีได้ไหม"

"คุณวอยซ์! คุณสัญญากับผมแล้วนะว่าถ้าอยู่ในปราสาทคุณจะไม่เข้ามาในหัวผมน่ะ"

"ช่วยไม่ได้ เสียงเธอร้องเพลงมันทำให้ฉันปวดประสาท"

"คุณก็หัดมีอารมณ์สุนทรีกับเขาบ้างเถอะ ว่าแต่..ตอนนี้คุณอยู่ไหนหรอ"

ดวงตาสอดส่ายไปทั่วห้องแต่กลับไม่พบสิ่งใด จนกระทั่งอาภรณ์ที่ถูกปลดเปลื้องกำลังจะหล่นถึงพื้นก็มีเสียงเย็นเยือกเสียงหนึ่งดังขึ้น ดวงตาคมจ้องมองเด็กหนุ่ม ในแววตาเฉยเมยนั้นแฝงความร้ายกาจเอาไว้ เขายืนกอดอก พิงสะโพกกับกรอบประตู "เข้าไปเปลี่ยนในห้อง"

"นี่ก็ห้องนี่นา" คนโดนดุยังไม่รู้สำนึก ดวงหน้าอิ่มเอิบประดับรอยยิ้มขี้เล่น เผยให้เห็นรอยบุ๋มเล็ก ๆ ที่ข้างแก้ม

"มิส ฟอร์ จูน" เขาว่าเสียงเข้ม เน้นย้ำทีละคำและกดเสียงต่ำจนแทบจะเป็นเสียงคำรามหรือเสียงขู่ของสัตว์ร้าย ดวงตาเรืองรองด้วยแสงสีเขียวเข้มดุจหยกชั้นดี ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็ยังคงหัวเราะชอบใจแล้ววิ่งเข้าไปในห้องที่ว่า

หลังจากแน่ใจแล้วว่ามิสฟอร์จูนจะว่านอนสอนง่ายทำตามที่เขาบอกแล้วมิสเตอร์วอยซ์ก็ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาหนัง แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นไม่นานกายขาวที่เยื้องย่างอยู่บนพื้นพรมขนสัตว์ก็กระโจนเข้าใส่คนที่นั่งรออยู่บนโซฟาหนังสีเข้ม โถมกายลงบนตัก ขยับตัวยุกยิกไม่ยอมอยู่นิ่งจนมิสเตอร์วอยซ์ต้องเอ่ยปากดุอีกครั้ง มิสฟอร์จูนยังคงไม่ใส่เสื้อ แผ่นหลังเนียนเบียดเสียดอยู่กับหน้าขาของเขาจนขึ้นรอยแดงเป็นปื้น

"ทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อย"

"อากาศร้อน"

"พูดเรื่องไร้สาระให้มันน้อย ๆ หน่อยมิสฟอร์จูน"

เด็กหนุ่มยิ้มเผล่ ขยับกายเข้าหาหน้าท้องราบเรียบอย่างออดอ้อน "งั้นผมก็หนาว หนาวมากเลย คุณวอยซ์ช่วยกอดผมที"

เขาไม่ตอบคำ เพียงแค่ส่งเสียง 'หึ' ทีหนึ่งแล้วหันมองทางอื่น

เรื่องราวเล่าขานของเมืองไร้ชื่อและความร้ายกาจของปีศาจตนนี้มีความจริงอยู่เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ความร้ายกาจและดุดันของเขาเป็นของจริง ไม่ว่าใครหน้าไหนย่างกรายเข้ามาเขาก็ฆ่าไม่เลือก ไม่มีแม้แต่ความปราณี แต่เรื่องที่ว่ามิสฟอร์จูนถูกเขาทรมานเข่นฆ่า จับลอกหนังควักลูกตาเป็นเรื่องหลอกเด็กทั้งเพ ในเมื่อเด็กคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ดี ดีเสียยิ่งกว่าตอนที่อยู่กับพวกมนุษย์ที่บอกว่าตนเป็นสัตว์ประเสริฐ มีศีลธรรมจรรยาพวกนั้นเสียอีก

ปลายนิ้วเล็กไล้ไปตามสันกรามของคนด้านบนราวกับจะหยอกล้อ ไออุ่นจากกายขาวพลอยทำให้เนื้อตัวของปีศาจอบอุ่นตามไปด้วย ดวงตาคมยังคงมีประกายสีเขียวเรืองรองอยู่ เขาจ้องมองเด็กตรงหน้าไม่วางตา ราวกับหากเขาเผลอละสายตาไปเพียงครู่เดียวเด็กคนนี้ก็จะหายไป ไม่อาจไขว่คว้ากลับมาได้อีก

"วันนี้คุณมองผมนานกว่าเมื่อวานอีกนะ"

ริมฝีปากอวบอิ่มเอื้อนเอ่ย เสียงที่เปล่งออกมาราวกับเสียงกระซิบ

"พรุ่งนี้ฉันก็จะมองให้นานกว่าวันนี้อีก" เขาว่า แต่สีหน้ายังคงเรียบเฉย

"ผมไม่หายไปไหนหรอก ผ่านมาเก้าปีแล้วนะ คุณยังกังวลอะไรอีก"

ดวงตาสีมรกตวูบไหว ฉายแววกังวลจนเด็กหนุ่มจับสังเกตได้ ฝ่ามือเย็นถูกคว้าขึ้นมากอบกุมไว้ ริมฝีปากเล็กบรรจงพรมจูบลงแต่ละข้อนิ้วอย่างเอาอกเอาใจ สัมผัสนุ่มนิ่มนี้ทำให้ใจเขาสงบลงไม่น้อย มิสเตอร์วอยซ์โคลงศีรษะ พรูลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ฝ่ามืออีกข้างถูกเด็กบนตักคว้าเอาไปกุมไว้บนอกเปลือยเปล่า พรมจูบลงบนข้อมือข้อนิ้วเขาไม่หยุด

ความเจ็บปวดพลันก่อตัวขึ้นอีกครั้ง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างต้องการจะเก็บกลั้นอารมณ์ ใบหน้าที่ปกติก็ไร้สีเลือดอยู่แล้วบัดนี้ยิ่งเผือดซีด ดวงตาเป็นประกายสีเขียวเรืองรองเจิดจ้า เขาขบกรามแน่น คำรามเสียงต่ำ

"คุณวอยซ์ เป็นอะไร มองหน้าผมสิ คุณวอยซ์"

"ออกไป..ออก..ไปให้ไกล..จากฉัน"

"คุณวอยซ์.."

"เดี๋ยวนี้!" เขาตะโกนลั่น เส้นเลือดข้างขมับปูดโปน ดวงตาแข็งกร้าวประเดี๋ยวเจ็บปวดประเดี๋ยวโกรธเกรี้ยว ลมหายใจถี่กระชั้น มิสฟอร์จูนรีบวิ่งออกจากห้องตามคำสั่ง กระวีกระวาดเข้าไปในเรือนกระจก เด็กหนุ่มตัวสั่นงันงกอยู่ในมุมหนึ่งของเรือนกระจก มือเล็กกำเข้าหากันแน่นด้วยความหวาดกลัว เขาไม่ได้กลัวมิสเตอร์วอยซ์ ไม่ใช่เลย กลับกันด้วยซ้ำ -- เขากลัวสิ่งที่ทำให้มิสเตอร์วอยซ์เป็นแบบนั้นต่างหาก

หลายปีมาแล้วที่มิสเตอร์วอยซ์ไม่มีท่าทีเกรี้ยวกราดควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้ กระทั่งคืนหนึ่ง มีกระแสเสียงแว่วมาจากที่ไกล ๆ นอกเขตป่าทึบ เสียงนั้นดังก้องอยู่ในโสตประสาทของปีศาจที่ถูกขนานนามว่าร้ายกาจที่สุดในทศวรรษ มันคล้ายกับบทสวดมนต์ คาถา หรือข้อความอะไรสักอย่างที่จับใจความไม่ได้แปลไม่ออก เขาคุ้มคลั่งอยู่ภายในห้องโถงโอ่อ่า ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธแค้น ดวงตาเป็นประกายเรืองรองแผ่รังสีอำมหิต จนกระทั่งมิสฟอร์จูนตื่นขึ้นและมาเจอเข้า อ้อมกอดอบอุ่นจากเรียวแขนเล็ก ๆ นั้นทำให้ปีศาจกลับมาสงบได้อีกครั้ง หลังจากนั้นมามิสฟอร์จูนก็ไม่เคยห่างเขาเลยแม้แต่ก้าวเดียว

แต่วันนี้กลับต่างออกไป แม้ว่ามิสฟอร์จูนจะอยู่ใกล้ก็ไม่อาจทำลายเสียงกระซิบเหล่านั้นได้ มันยังคงดังขึ้นเรื่อย ๆ ประโยคต่าง ๆ ทับซ้อนกันจนปวดหัว เขาหอบหายใจอยู่บนผืนพรม กำฝ่ามือแน่นจนกลัวว่าเล็บจะทะลุเข้าไปในเนื้อจนเลือดออก

"อย่ายุ่งกับเขา!"

ดวงตาสีเขียวพลันเบิกโพลง เขาถูกบังคับให้แหงนหน้าขึ้นมองฝ้าเพดาน เส้นเอ็นที่ลำคอปูดโปนจากอาการเกร็งของกล้ามเนื้อ ความรู้สึกปวดหนึบที่ศีรษะยังไม่อาจทำให้ปีศาจปริปาก แม้เจ็บปานจะขาดใจแต่ก็ไม่เอ่ยคำใด ไม่มีแม้แต่เสียงร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน

เขาไม่ตอบคำ พลันเสียงหัวเราะน่ารังเกียจก็ดังก้อง แว่วเสียงนั้นเจือความสังเวชและขบขันอยู่ในที

คำพูดนั้นเสียดแทงเข้าไปในจิตใจที่ไร้โลหิตหล่อเลี้ยงมานานแรมปี ร่างของปีศาจเมื่อไร้พันธนาการก็ทรุดฮวบลงกับพื้น แววตาเต็มไปด้วยความแค้น กายสั่นเทาด้วยความโกรธ

"มิสฟอร์จูน"

เสียงเย็นเยือกเสียงหนึ่งดังขึ้น เด็กหนุ่มแหงนหน้ามองตามเสียงเรียก น้ำตาร่วงผล็อยลงบนแก้มขาว มิสเตอร์วอยซ์ไม่ชอบให้เขาร้องไห้ เขารู้ -- มือน้อยรีบยกขึ้นมาเช็ดน้ำตา ส่งยิ้มสดใสให้คนตรงหน้าทีหนึ่งก่อนจะโผเข้าไปกอดจนปีศาจเซไปด้านหลัง

"คุณเป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนหรือเปล่า"

คนถูกถามส่ายหน้า จ้องดวงตาสีจางตรงหน้าด้วยแววตาที่ซับซ้อนเกินกว่าจะทำความเข้าใจ ฝ่ามือเย็นประคองดวงหน้าหวานเอาไว้ด้วยความทะนุถนอมระคนหวาดกลัว ดวงใจปีศาจสั่นระรัวทว่าใบหน้ายังคงเฉยชา ปลายนิ้วหัวแม่มือไล้แก้มขาวแผ่วเบา ดวงตาเรืองรองด้วยประกายสีเขียวอีกครั้ง

"มิสฟอร์จูน"

"หืม"

"มิสฟอร์จูน"

"ครับ?"

"มิส..ฟอร์จูน"

เจ้าของชื่อขมวดคิ้ว แต่ก็ยังเอ่ยรับคำ "ผมอยู่ตรงนี้ คุณวอยซ์"

กายนุ่มนิ่มขยับเข้าไปหาคนที่เป็นทั้งคนรักและผู้ปกครอง เรียวแขนขาวโอบรอบเอวปีศาจหนุ่ม สบตากับดวงตาสีมรกต มิสเตอร์วอยซ์ลูบศีรษะมิสฟอร์จูนทีหนึ่งก่อนจะก้มลงจูบหน้าผาก

"ดอกไม้ที่ฉันให้เมื่อคราวก่อน เธอยังเก็บเอาไว้ไหม"

"มันเหี่ยวหมดแล้ว"

มิสเตอร์วอยซ์เผยยิ้มบาง ในใจเขาพลันรู้สึกอบอุ่น -- อบอุ่นมากเสียจนกลัวว่าหากวันหนึ่งต้องสูญเสียความอบอุ่นนี้ไปจะทำเช่นไร

"ฉันจะเอาดอกไม้มาให้เธอทุกวัน แบบนี้ดีไหม"

มิสฟอร์จูนพยักหน้า

ค่ำคืนที่ผืนฟ้าพร่างดาว เสียงลมพัดผ่านใบไม้ดังหวีดหวิวจนน่าขนลุก ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินไปตามบาทวิธี ในมือเขาถือดอกไม้ดอกหนึ่งเอาไว้ สองข้างทางเต็มไปด้วยป้ายหินสลักชื่อเหนือพื้นดิน เขาเดินมาเรื่อย ๆ โดยไม่หยุดพักจนกระทั่งสุดทาง รองเท้าหนังดำขลับย่ำลงบนผืนดิน เขายังคงเดินไปโดยไม่เอ่ยคำใด แสงจันทราพาดผ่านเสี้ยวหน้าครึ่งหนึ่งของผู้มาเยือน เมื่อนั้นจึงได้เห็นหยาดน้ำใสร่วงหล่นจากดวงตางามดุจดั่งหยก

สองขาหยุดยืนหน้าป้ายหินสลักป้ายหนึ่ง ดวงตาไร้แววพลันสั่นไหว 

"ดอกไม้ที่ฉันให้เธอคราวก่อน เธอยังเก็บเอาไว้อยู่ไหม"

มีเพียงความเงียบงันที่ตอบกลับมา

.

.

.

เสียงถอนใจแผ่วเบาดังขึ้นท่ามกลางสุสานที่เงียบสงบ กลีบดอกไม้บอบบางสัมผัสกับผืนดินพร้อมหยาดน้ำตาที่ร่วงหล่น เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้นอีกครั้ง แม้เขาจะพูดมันมาตลอดสิบเจ็ดปีแล้วก็ตาม

"มิสฟอร์จูน"

"ต่อจากนี้..มามีความสุขกันเถอะนะ"

และเพราะเขาไม่อาจกำหนดและหลีกหนีโชคชะตาของตัวเองได้

สุดท้าย..เขาจึงได้ทำมันหล่นหาย แตกสลาย ด้วยน้ำมือของตัวเขาเอง

ทั้งที่เขาอยากจะถนอมมากเท่าไร อยากจะรักมากแค่ไหน อยากจะตายตกไปด้วยกันสักเพียงใด

เขาก็ไม่สามารถทำได้เลย

เพียงเพราะเขาเป็นปีศาจ และมิสฟอร์จูนเป็นเพียงเด็กบริสุทธิ์คนหนึ่ง.