อาการของฉันเริ่มไม่ปกติ ทั้งที่ถูกฉีดยาแก้ปวดชนิดรุนแรงเข้าเส้นเลือดเกือบตลอดเวลา
ฤทธิ์ของยาน่าจะทำให้ฉันนอนหลับได้ทั้งวันทั้งคืน แต่มันกลับไม่เป็นผล ทุกครั้งที่เคลิ้มหลับ ฉันจะเห็นภาพอุบัติเหตุครั้งนั้นและลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเสมอ

          ห้องผู้ป่วยที่ฉันพัก แค่เปิดม่านหน้าต่างแล้วมองออกไปก็จะเห็นทางด่วนที่รถของฉันหมุนซ้ำไปซ้ำมา กลางดึกได้ยินเสียงไซเรนของรถฉุกเฉิน ฉันก็เริ่มไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงรถที่กำลังขับมารับฉัน, หรือไม่ใช่

          ตอนนี้ฉันนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล หรือยังอยู่ในเหตุการณ์บนทางด่วน
ฉันกำลังนั่งมองเลือดที่ไหลหยดออกมาจากแผลที่ศีรษะ ของเพื่อนร่วมชะตากรรมในวันนั้น ในกำมือของฉันกำลังกอบกำผ้าห่มของโรงพยาบาล หรือกอบเก็บกระดูกที่แตกยับของเขาไว้กันแน่…
          “ปวดมากใช่ไหมคะ”
          เสียงพยาบาลคอยถามอาการฉันเป็นระยะ แต่ฉันไม่รู้ว่าแต่ละคืนมีพยาบาลเข้ามาเพื่อถามฉันอย่างนี้กี่ครั้ง แต่ทุกครั้งที่ได้ยิน เสียงนั้นจะเป็นเสียงเรียกจากปัจจุบันที่ทำให้ฉันรู้ตัวว่า
กำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาล ไม่มีเลือดไม่มีรถ ไม่มีทางด่วน และไม่มีเพื่อนร่วมชะตากรรมคนนั้น
          “ปวดค่ะ” ฉันตอบ
          “จาก 1 ถึง 10 ปวดประมาณไหนคะ” พยาบาลถามแบบนี้ ทุกครั้ง หรือไม่ทุกครั้งฉันก็ไม่แน่ใจ แต่ จำได้ว่าตัวเองพึมพำตอบไปมั่วๆ ว่า 6 หรือ 7 เสมอ

          คุณหมอบอกว่าถึงจะผ่าตัดและทำการรักษาทุกอย่างได้ แต่ก็ไม่รับประกันว่าฉันจะเหมือนเดิมร้อยเปอร์เซ็นต์หรือเปล่า ฉันยังคงต้องทำกายภาพบำบัดเพื่อฟื้นฟูตัวเองต่อไป

          สีหน้าหนักใจของคุณหมอด้านเส้นประสาท ตอนที่มาตรวจวัดการรับรู้ของร่างกายฉัน ทำให้ฉันจิตตกมาก ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับมาเป็นปกติได้ไหม ถ้าต้องกลายเป็นคนเดินไม่ได้ ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ แล้วฉันจะอยู่ยังไง แม่จะอยู่ยังไง ใครจะทำงานหาเงิน คนที่นั่งรถมากับฉันเป็นยังไงบ้าง ญาติพี่น้อง
ของเขาจะโกรธฉันแค่ไหน
          แต่มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันเองก็เจ็บมากเหมือนกัน...
          แต่… นี่ฉันบาดเจ็บจริงๆ เหรอ เนื้อตัวของฉันแทบมองไม่เห็นบาดแผล แต่ฉันขยับตัวไม่ได้ เพราะกระดูกคอฉันแตกทับเส้นประสาท ทำให้ฉันต้องนอนนิ่งช่วยเหลือตัวเองไม่ได้อยู่ตรงนี้
          ค่าผ่าตัดของฉันแพงมาก ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้ว ต้องนอนให้แม่ป้อนข้าวไปตลอดชีวิต นอกจากทำงานหาเงินไม่ได้แล้ว ฉันก็คงกลายเป็นตัวสร้างปัญหาให้คนอื่นเสียเอง… ฉันจะทำยังไง
          การโดนบล็อกคอแล้วปล่อยให้นอนมองเพดานไปเรื่อยๆ ยิ่งทำให้จิตใต้สำนึกพยายามนำเสนอความคิดที่เลวร้ายขึ้นมาเสมอ

          ฉันผิด ฉันมันไม่ดี ฉันคือคนทำให้เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้น
          พอจะเคลิ้มหลับ ภาพทางด่วนที่รถฉันหมุนซ้ำไปซ้ำมา… ก็วนกลับมาอีกครั้ง
          พอตกใจตื่นก็เอาอีกแล้ว… ฉันผิด ฉันมันไม่ดี ฉันคือคนทำให้เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้น
อยากจะนอนหลับสักทีก็ต้องร้องขอยานอนหลับจากคุณพยาบาล และทุกครั้งคุณพยาบาลก็จะถามว่านอนไม่หลับเพราะปวดมากใช่ไหมคะ วนเวียนอยู่อย่างนั้น

          คืนหนึ่งฉันตื่นขึ้นมากลางดึก มองออกไปที่หน้าต่าง พลันคิดได้ว่าแค่ฉันร่วงลงไปจากหน้าต่างบานนี้ ความเจ็บปวด ความพะอืดพะอมขมขื่นที่ผ่านมาจะได้จบเสียที
มันง่ายแค่นั้นเอง
          และคืนนั้น ฉันถึงเข้าใจว่า ทำไมหน้าต่างห้องพักผู้ป่วยในโรงพยาบาลจึงทำไว้แคบเหลือเกิน...