ในยุคที่โรคซึมเศร้าถูกหยิบยกมาพูดถึงไม่เว้นแต่ละวัน บ้างพูดถึงเพราะเข้าใจ บ้างก็ตรงกันข้าม แต่ไม่ว่าจะพูดถึงด้วยความเข้าใจหรือไม่ก็ตาม ก็ย่อมดีกว่าปล่อยให้เรื่องราวของคนป่วยซึมเศร้าถูกฝังกลบให้เงียบงันไปราวกับมันไม่มีอยู่จริง
          แม้ทุกครั้งที่มีการพูดถึงการมีอยู่จริงของโรคซึมเศร้า ก็ยังคงมีความเห็นค้านว่ามันอาจจะไม่ใช่, เศร้าก็เศร้า ไม่ได้เป็นโรคไม่ได้เป็นอาการเจ็บป่วยอย่างที่หลายคนพยายามให้ค่ากับความเศร้าหมองของจิตใจถึงเพียงนั้น
          แต่ใครไม่เจอกับตัวเองก็คงไม่รู้...

          เรารู้จัก พี่ทราย—อินทิรา เจริญปุระ (อยู่ฝ่ายเดียว) มาตั้งแต่วัยที่ตัวเองเริ่มอ่านหนังสือ รู้จักแบบที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งจะมีโอกาสทำงานร่วมกันได้ แน่ละ สำหรับเรา พี่ทรายคือเบอร์ต้นคนหนึ่งของวงการบันเทิง ที่เราไม่เคยแม้แต่จะเฉียดเข้าไปใกล้
          แต่นอกจากแง่มุมทางการแสดง ชื่อของทราย เจริญปุระ ยังมักจะปรากฏอยู่ในกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับหนังสือ และ การอ่านพอจะเดาได้ไม่ยากว่า พี่ทรายต้องมีความเชื่อมโยงอยู่กับแวดวงหนังสือมากพอสมควร (ดูได้จากรายชื่อผลงานหนังสือที่ผ่านมาท้ายเล่มนี้ก็ได้)

          ถึงอย่างนั้น ก็ยังเป็นความรู้จักที่ผิวเผินเหลือเกิน
          แล้วจู่ๆ ก็ได้รู้ว่า ผู้หญิงที่มักได้รับบทบาทท้าทายความสามารถทางการแสดง ผู้หญิงที่เวลาอยู่นอกบท ออกจะดูเป็นคนอารมณ์ดี คุยสนุก หัวเราะเสียงดัง และมีท่าทีไม่กลัวใคร

          ผู้หญิงคนเดียวกันนี้น่ะเหรอ... ที่ไม่อยากออกจากบ้าน ไม่อยากพบเจอผู้คน และป่วยเป็นโรคซึมเศร้า วันที่คุยกันครั้งแรก พี่ทรายยังคงมีเสียงหัวเราะ เมื่อพูดถึงอาการซึมเศร้าของตัวเอง แม้น้ำเสียงจะเปลี่ยนไปบ้าง เวลาพูดถึงเรื่องราวหนักๆ ในชีวิต ทั้งที่ผ่านมาแล้ว และยังเผชิญอยู่

          เรารับรู้ได้ว่า มันไม่ง่ายเลยที่จะเขียนเรื่องราวของตัวเองออกมาโดยไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดกับมันอีกครั้ง (ยังไม่นับความยากของการพิมพ์ต้นฉบับหนังสือทั้งเล่มนี้ ด้วยโทรศัพท์มือถือ... )

          สิ่งที่เรารู้สึกได้คือ หนังสือเล่มนี้ ไม่ได้เรียกร้องให้คนไม่เศร้า ต้องมาเข้าใจคนป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ไม่ได้กำหนดว่าอะไรควรหรือไม่ควร อาจไม่ได้มีคำตอบให้กับทุกข้อสงสัย เพราะโรคซึมเศร้า
ของคนหนึ่งไม่อาจตัดสินความเจ็บป่วยของอีกคนหนึ่งได้

          แต่หนังสือเล่มนี้ เป็นการบอกเล่าความอ่อนแอของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา เพราะเมื่อเราพยายามรับมือกับอะไรสักอย่าง เราต้องเข้าใจและยอมรับการมีอยู่ของมันให้ได้เสียก่อน
โรคซึมเศร้าก็น่าจะเป็นเช่นนั้น