การหาคำนิยามให้กับหนังสือเล่มนี้เป็นเรื่องยาก

ที่จริง การจำกัดความบางสิ่งบางอย่างเป็นเรื่องไม่ง่ายอยู่แล้ว เพราะนอกจากเป็นการตีกรอบสิ่งนั้นๆ (และบางครั้งเป็นตัวชี้วัดความผิด-ถูก) ยังเป็นการปิดกั้นความเป็นไปได้ใหม่ๆ ที่เมื่อเวลาผ่านไปอาจคัดง้างหรือจริงแท้กว่าคำนิยามแต่เดิมด้วย

การคิดหาคำตอบในย่อหน้าแรกจึงเป็นเรื่องที่ชวนปวดหัวยิ่งนัก

ขอสวรรค์จงมาถึง คือนิยายเล่มแรกของ ฆนาธร ขาวสนิท นักเขียนผู้เคยฝากผลงานรวมเรื่องสั้นไว้กับเราเมื่อสองปีก่อน โดยครั้งนี้ เขาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับชายผู้ออกเดินทางตามหาอดีตคนรักเก่า และปัดเป่าสถานที่ในวัยเยาว์ให้กลับมามีชีวิต

สำหรับใครที่ยังไม่เคยลิ้มชิมงานของเขา เราอยากให้คุณลองนึกถึงวันที่ครึ้มฟ้าครึ้มฝน ช่วงเวลาที่แดดแผดแสงอยู่ตรงหน้า แต่แค่ชั่วกะพริบตา หมู่เมฆก็ก่อตัว คล้ายว่าฝนจะตก
ในอีกไม่ช้า

คุณจะเข้าที่ร่มก็ได้ แต่เขาจะชวนให้คุณอยู่ในที่โล่งแจ้ง
แล้วนำทางคุณไปโดยไม่สนใจสภาพอากาศ
…ว่าแต่ นี่คือการนิยามด้วยหรือเปล่า?

เมื่อครั้งร่วมงานกันก่อนหน้านี้ เราบอกฆนาธรไปว่า เขาคือหนึ่งในนักเขียนที่เป็นเหมือนตัวแทนของคนวัยยี่สิบกลางๆ

เมื่อร่วมงานกันครั้งนี้ ฆนาธรชิงบอกว่า เขาโตขึ้นเยอะ หรือพูดอีกนัยหนึ่ง คือมีอายุจนชักไม่แน่ใจว่าจะสื่อสารกับคนรุ่นราวคราวเดียวกันได้อีกไหม

เราเห็นด้วย และไม่เห็นด้วย

แม้กระดาษจะไม่ใช่ผิวหน้า แต่ตอนอ่านต้นฉบับ เราสัมผัสได้ถึงริ้วรอยจางๆ

จริงอยู่ว่าด้วยวิธีการเลือกใช้คำอาจทำให้ใครคิดว่าเขาพูดจาเกินวัยไปบ้าง แต่ด้วยเรื่องราวที่เขาสนและมุมมองที่เขามี เราก็ยังอยากยืนยันว่า ฆนาธรเป็นหนึ่งในนักเขียนที่เป็นเหมือนตัวแทนของคนวัยยี่สิบกลางๆ ได้อยู่

เรื่องเล่าของเขาอัดแน่นไปด้วยช่วงเวลาที่สับสน ช่วงเวลาที่โลกแห่งความฝันเริ่มมีรสชาติไม่ถูกลิ้น ช่วงเวลาที่เราหมั่นสำรวจตัวตนว่าระหว่างทางที่ผ่านมาประกอบสร้างด้วยอะไรบ้าง ช่วงเวลาที่เราต้องยอมรับในขีดความสามารถ และกล้าท้าทายกับโลกความเป็นจริง

แต่ช่วงเวลาเหล่านั้น ไม่ได้ถูกจำกัดไว้แค่กับคนช่วงวัยเดียวเสมอไป

ขอสวรรค์จงมาถึง ไม่ใช่นิยายสำหรับคนวัยใดวัยหนึ่ง หากว่าเป็นนิยายสำหรับผู้ที่กำลังเดินทางตามหาบางอย่าง โดยไม่รู้ว่าปลายทางอยู่ตรงไหน

คุณจะหยุดพักก็ได้ แต่ฆนาธรจะเดินนำคุณต่อไป
สวรรค์จะมาถึงหรือไม่
ขึ้นอยู่กับการนิยามของคุณ