ไม่ได้เขียนเล่มนี้เลย (แอบอู้!) จนจะหมดเดือนที่สองอยู่แล้ว ＝＝ 

อ๊ะ! เวลาผ่านไปไวจังเนอะ เผลอแป๊บเดียว ฝึกงานมาจะสองเดือนแล้วล่ะ!!

ช่วงนี้ เริ่มเขียนอะไรๆ คล่องขึ้น (ยังไม่เก่งนะ แต่ไม่ได้งุ่มง่ามเหมือนเมื่อตอนแรก) 

เริ่มรู้ว่าอยากจะเขียนเรื่องอะไรบ้าง แล้วก็เริ่มจะคิด Headline เก่งขึ้นแล้วด้วย >///< (แก้อีกหลายรอบแหละ แต่ว่าก็ดีกว่าในตอนแรกเยอะแล้วน่าาา) 

และเริ่มรู้สึกสนุกกับงานแปลบทความแล้วด้วยล่ะ! ที่จริงก็ยังแปลผิดหลายเรื่องเหมือนกัน แต่เพราะมีพี่คอยแก้ให้ ไม่เฉพาะหน้างานแต่หลังจากเราอัพบทความแล้ว ก็ยังมีตามอ่าน คอยเช็คให้ เห็นมั้ยบอกแล้วว่าพี่ๆ ที่นี่ เค้าใส่ใจน้องๆ ขนาดไหน

เริ่มสนิทกับเพื่อนที่ฝึกงานด้วยกัน จากวันแรกที่แบบว่า เเทบจะเงียบ ไม่ค่อยคุย เดี๋ยวนี้หัวเราะกันลั่นห้อง

เริ่มสนิทกับพี่ๆ ขึ้นมาอีกขั้น พี่ๆ ใจดี ให้ยืมหนังสือ สอนทำนั่นทำนี่ บางทีก็แบ่งขนมให้น้องกิน (แฮร่)

ไม่รู้สิ ที่เคยได้ยินมา ในออฟฟิศอื่นๆ เค้าไม่เล่นกันแบบนี้เท่าไหร่ 

มีทักทายบ้าง ไปกินข้าวด้วยกันบ้าง แต่คงไม่ร่วมหัวเราะ ไม่แบ่งเรื่องที่อ่านเจอให้กันดู ไม่เอาขนมมาแบ่งกันแบบนี้ ไม่ชวนกันไปกินนั่นกินนี่ หรือเล่นมุกแป๊กๆ ใส่กันขนาดนี้  หรือเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็คงไม่ใส่ใจมากมายเท่านี้ 

โลกของการทำงานที่เคยได้ยินมา ดูไม่น่าจะสนุกขนาดนี้ แต่อยู่ที่นี่ ทำให้รู้สึกว่า การมาทำงานเป็นเรื่องรองนะ เพราะการมาเจอทุกคนในห้องนี้ มันดึงดูดมากกว่าไงล่ะ 

บางคนอาจจะเถียงว่า เพราะเราเป็นเด็กฝึกงาน พี่ๆ ก็เลยเอ็นดู ก็อาจจะจริงแหละ แต่เวลามีเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับเด็กฝึกงาน เราก็เห็นพี่ๆ เค้าเป็นเหมือนเดิมเลยคิดว่า ไม่เกี่ยวหรอก พี่ๆ เค้าก็เป็นแบบนี้กันมานานแล้ว  

กลับมาเรื่องงาน ตอนนี้ เวลาเข้าไปอ่านเรื่องที่มีคนมาเขียนในเพจ แล้วรู้สึกชอบมากเลย 

คนเขียนก็คงชอบที่มีคนมาอ่านแล้วชอบงานของเค้าเหมือนกัน 

มันเป็นความรู้สึกที่แชร์ให้กันได้ บางคนไม่รู้จะคุยกับใคร ก็มาคุยผ่านตัวอักษรกับคนแปลกหน้า 

บางคนแค่อยากระบาย พอเห็นว่ามีคนมาอ่านก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว 

เราชอบอะไรแบบนี้มากเลยนะ รู้สึกดีด้วย ที่เราได้อ่านเรื่องราวที่เค้ายอมเล่าให้ฟัง

สำหรับวันศุกร์นี้ ก็มีความสุขเหมือนทุกๆ วันนั่นล่ะ!

Little Swan （清子）