18/12/12
แป๋วใจ

ช่วงเวลาที่โลกบังดวงจันทร์ใช้เวลาแค่ 5 นาทีเอง มองผ่านกระจกก็ยังเห็นชัดเจนว่าวันนี้ท้องฟ้าเปลี่ยนไป บิดเบี้ยวทางความรู้สึกเหมือนเธอตอนนั่งเรียงยางลบบนโต๊ะไม้

เราตลกมาก รู้สึกว่าเธอมาจากเศษเสี้ยวของดาวหาง พุ่งตรงมาที่โลกเพื่อเรียงยางลบเท่านั้น

เรานั่งอยู่ข้างหลัง ชอบมองผมประบ่าของเธององุ้มเข้าไปในปกเสื้อนักเรียนเวลาที่เธอแหงนหน้ามองเพดาน มันไม่มีดาวแปลกๆ อะไรอยู่บนนั้นหรอกนะ มีแต่พัดลมฝุ่นๆ รวมเยื่อไร้สาระอะไรสักอย่างแล้วก็หมุนไปเรื่อยๆ

แต่ความจริงเธอเองก็หมุนอยู่นะ หมุนรอบตัวเอง แต่ไม่โคจรรอบใครเลย เธอเป็นต่างดาวประเภทไหนถึงไม่ชอบดูจันทรุปราคา มันเป็นปรากฏการณ์ของโลกนะ หมด 5 นาทีไปก็ไม่มีอีกแล้ว เธอเหมือนจะไม่รับรู้เรื่องราวอะไรบนกระดานเลย ฟิสิกส์คือยาขม เคมีคือการโดนปลุกตอนตี 5 ชีววิทยาคือการโดนขโมยยางลบ

แต่ก็ชอบหันมาเขวี้ยงชอล์กใส่หัวเราจัง เสียงดังแค่ป๊อกเดียวแต่มันร้าวไปนานนะ เราหลับก็ใช่จะไม่รู้ว่าตัวดีชอบปาชอล์กใส่หัวคนอื่นคือเธอ เราเป็นเพื่อนสนิทกันใช่ไหม บางครั้งเรานั่งมองเธอเอียงคอจากข้างหลังก็รู้สึกเหมือนเธอเป็นนักบัลเล่ต์ที่ชอบห่อไหล่ ผมรวบตึงแต่มีปลายเท้าเหมือนปะการัง ตอนเดินไปเก็บลูกบาสในโรงยิมด้วยกัน เราก็เห็นเธอเต้นบัลเล่ต์

คือความจริงเธอไม่ได้เต้น แต่เราเห็นเธอเต้น

20/12/12
พวกกลุ่มจัดบอร์ดมองเรากันใหญ่ตอนที่ถือรองเท้าผ้าใบตามเธอ พวกนั้นรู้สึกอีกอย่าง แต่มันไม่มีความหวาน หรือหยดน้ำผึ้งอะไรทั้งนั้นเลย มันรบกวนคนอื่นนะเวลาที่เธอชอบถอดรองเท้าเรื่อยเปื่อยเพราะคิดว่ามันไม่สำคัญ เราไม่ลำบาก แค่มันประหลาดที่ต้องคอยเก็บรองเท้าให้ ทำอะไร 'โคตรแป๋วใจ'อยู่เรื่อย

1/ 1/13
หายหาย

5/1/13
เราขัดคราบกาแฟอยู่ที่ห้องคหกรรม ดื่มน้ำเปล่าจากถ้วยพลาสติกแล้วรู้สึกว่าดื่มสารเคลือบปากแก้วเข้าไปด้วย เราทำหน้าขื่นพร้อมกับที่เธอโผล่ขึ้นมาจากขอบหน้าต่าง อากาศเผาไหม้อยู่ข้างนอก นกร้องประหลาดๆ พ้องกับเสียงโดเรมีจากปากเธอ เรางง ทำไมเธอไม่ไปเรียนดนตรีสากลกับพวกเพื่อนผู้หญิง เธอบอกว่าเรียนอยู่ ตบแปะมือกับขอบหน้าต่างแล้วฮัมเพลงต่างดาว ร่ำให้เอาขนมอบในตู้ของรุ่นน้องออกมากินกัน ทำตาทรงเหี่ยว ไม่มีทาง ใครจะไปทำแบบนั้นกัน

6/9/13
เชือกรองเท้าของใครไม่รู้ตวัดอยู่บนขอบบันได

7/9/13
มันมีคนอยู่หนึ่งประเภทในห้องของเรา ห้องที่เราเป็นเจ้าของ แต่สิทธิทุกอย่างเป็นของคนที่อยู่ เขาไม่ใช่เพื่อนและไม่ใช่คนรัก แต่เป็นคนที่รู้สึกปลอดภัยและไม่อยากให้หายไปไหน เป็นคนที่อยากปอกแอปเปิ้ลให้โดยไม่หวังอะไรตอบแทน

เราไม่ได้เขียนถึงเธอนานเกินไปทั้งๆ ที่อยู่กับเธอตลอดเวลา มันแทบไม่มีอะไรให้เขียน เรื่องเล่าก็มากมาย แต่บางครั้งก็เหมือนเราตายจากกันในขณะที่เรายังอยู่ด้วยกัน

เธอทำตัวเหมือนบาร์รอลที่หนีเสือดาวหิมะ เธอหนีตายได้ดีแม้จะต้องวิ่งในพื้นที่ลาดเอียงเกือบ 90 องศา เราไม่รู้ว่าเธอหนีไปง่ายๆ แบบนั้นได้ยังไง แต่สำหรับเธอมันคงไม่ใช่การหนีตาย เป็นช่วงจังหวะก้าวขาง่ายๆ ที่ไม่ได้หวังให้ใครเดินตามทัน

18/6/15
หลังจากที่เธอชี้ให้เราดูบร๊อคโคลีบนภูเขา เธอก็หายไปเหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าไม่ได้เป็นคนของโลกใบนี้

หรือเธอโกรธเราที่เราบอกว่ามันคือต้นไม้ ไม่ใช่ผัก

5/8/15
เราไปส่งเธอที่ท่าเรือ ที่เคยไปทะเลแล้วล้อว่าเธอเป็นปะการังชอบแผ่สยายผม ตอนนี้มันไม่ตลกเหมือนตอนนั้น เธอกำมือเขาแน่นมาก หัวเราะให้เขาแน่นมากพร้อมดวงตาที่แน่นไปด้วยความแป๋วใจ เรายิ้มให้ ขอโทษที่มันไม่แน่นไปด้วยอะไรเลย

เราคงคิดถึงเธอ เหมือนเจ้าของห้องย้ายออกไปและไม่มีใครมาอยู่ใหม่ได้เป็นห้องเท่า ถ้าเธอคิดถึงเราก็ไม่ต้องบอกเราก็ได้ เราว่าการมีพื้นที่ชั่ววูบในหัวของเธอเป็นคอนเทนต์ที่ดี

56/12/45
มันคือวันตลกๆ ที่เรายังเขียนถึงเธออยู่ เราเขียนเพราะเราแป๋วใจ เธอเลยไม่เคยหายไปในคอนเทนต์ของเรา