เขายังจำได้ดี 

ในคราที่สายน้ำหลั่งไหลและพร้อมใจกันแทรกซึมเข้ามาภายในรถคันใหญ่ของพ่อ 

จำได้ว่าข้าวของภายในรถกระจัดกระจาย 

ทั้งโทรศัพท์ แก้วน้ำ ขวดน้ำ และของยิบย่อยอื่นๆค่อยๆลอยขึ้นไปติดบนเพดานรถ

ยังจำทุกวินาทีที่เสียงของเข็มนาฬิกาภายในร่างกายค่อยๆเดินได้ไม่ลืมเลือน

ตอนนั้นเองที่ความหนาวเย็นค่อยๆโอบล้อมทั่วทั้งร่างกาย

นั่นเป็นช่วงเวลาที่ความทรงจำทั้งหลายแหล่นับตั้งแต่จำความได้หลั่งไหลออกมาให้ระลึกถึง

พ่อกับแม่ควรจะอยู่ใกล้ๆกัน

แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงพวกท่านแม้แต่นิดเดียว

เสียงของเข็มนาฬิกาภายในร่างกายค่อยๆเดินอย่างช้าๆ 

จนนาทีที่เสียงนั้นค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นแผ่วเบา กลับมีเสียงที่คล้ายกันดังขึ้นอีก ณ ที่หนึ่ง 

ใจกลางความมืดมิด ไม่ใกล้ไม่ไกลไปจากตัวเขา


ไม่มีที่มาและไม่ทราบเช่นกันว่าทำไมจึงมีเพียงแค่เขาที่ได้ยิน 

เสียงนั้นทุ้มและถี่เร็วคล้ายเสียงหัวใจ แต่ก็อาจจะไม่ใช่เช่นกัน

เด็กชายพยายามลืมตาขึ้นสู้เป็นครั้งสุดท้าย

แต่เขาชักจะง่วงขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว

เด็กชายสะดุ้ง 

เขากระพริบตาถี่ด้วยความตกใจ

ในขณะที่ป้าถามซ้ำอีกครั้ง ซึ่งเจ้าของชื่อก็พยายามตอบกลับไปด้วยการพยักหน้า

"ก็ดีครับ"

แต่สายตาจากฝั่งตรงข้ามก็ยังเต็มไปด้วยความเป็นห่วง จึงต้องจำใจตอบกลับ พร้อมด้วยรอยยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย 

แสร้งทำเป็นอารมณ์ดีและมีความสุข เพื่อที่คนตรงหน้าจะได้สบายใจ

“ป้าเชื่อว่าหลานไม่มีปัญหาเรื่องการเรียนอยู่แล้ว”

เขาพยักหน้าเห็นด้วย

“แล้วเพื่อนล่ะ เป็นยังไง?”

“ก็ดีครับ”

จู่ๆก็มีเสียงจี๊ดๆดังขึ้นในหู 

แจฮยอนนิ่วหน้า มือเรียวดึงเครื่องช่วยฟังที่มีลักษณะเหมือนหูฟังปกติออกมา 

ทั้งเอียงซ้ายเอียงขวาเพื่อตรวจเช็ค ก่อนจะใส่มันเข้าไปอีกครั้ง

“แล้วชมรมล่ะ”

“ได้เข้าชมรมไหม?”

“ยังไม่มีอะไรที่สนใจเลยครับ” เขาตอบ จิ้มผลไม้ในจานเข้าปาก 

“จริงเหรอ? ที่นี่เด่นมากนะเรื่องกีฬา, แถมหลานก็ชอบว่า- ไม่สิ ชอบเล่นบาสด้วยนี่”

เสียงถอนหายใจของเขาดังขึ้นเบาๆ

อาจเป็นเสียงที่ดังขึ้นบ่อยกว่าคำว่าสวัสดีจากปากของเขาในช่วงนี้เสียอีก

“ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกป้าได้นะลูก” เธอเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังอีกครั้ง หลังเห็นท่าทีเหล่านั้นจากเขา

แจฮยอนพยักหน้า ก่อนจะถอดเครื่องช่วยฟังออกเพราะรำคาญเสียงจี๊ดๆข้างในนัั้น 

และป้าคงไม่สังเกตเห็น เพราะเธอเริ่มพูดเรื่องโรงเรียนอีกแล้ว

ดีนะที่ไม่ได้ยิน

.

เลิกเรียนนานแล้ว แต่ไม่มีใครรีบกลับ 

5โมงกว่าๆ เด็กนักเรียนจากหลากหลายชั้นปียังคงปักหลักกันอยู่ในสนามบอล

“สระว่ายน้ำไปทางไหนเหรอ?” เขาเอ่ยถามนักเรียนหญิงสองคนที่เดินผ่านมา เธอมองเขาแล้วหันไปยิ้มให้กัน ท่าทีเขินอาย แจฮยอนเกรงว่าพวกเธอจะไม่ได้ยิน จึงทวนคำถามให้อีกครั้ง

“อยู่ติดกับตึก2 ถ้าผ่านโถงตรงนั้นแล้วเลี้ยวซ้าย ออกไปก็เจอเลย”

ลีอา ,ตามชื่อที่ปักอยู่บนเสื้อนักเรียนเป็นคนตอบกลับเขาหลังจากยืนบิดไปมาอยู่นาน

“อ่า ขอบคุณ”

“ให้พวกเราพาไปส่งมั้ย?”

“ไม่ดีกว่า ขอบคุณอีกครั้งนะ” แจฮยอนยิ้มและโบกมือลา ซึ่งพวกเธอก็โบกตอบกลับมา ไม่กล้ายุ่งวุ่นวายอะไรอีก 

แต่กลับเป็นเขาเองที่ไม่รู้จักพอ

เด็กชายเดินไปข้างหน้าด้วยก้าวสม่ำเสมอ

เมื่อผ่านโถงใหญ่ใต้ตึก2 และเดินตามทางมาอีกนิดหน่อย

สระน้ำของโรงเรียนนี้เป็นแบบลู่9 มาตราฐานสำหรับโอลิมปิกที่ขนาดใหญ่เสียจนเขาแอบอิจฉาก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ที่โรงเรียนเก่าของเขาสระเล็กกว่านี้เยอะ 

เมื่อได้เห็นแบบนี้จึงรู้สึกเสียดายขึ้นมา

แจฮยอนถอดรองเท้าออกก่อนจะเดินเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

ข้างในนี้มืดนิดหน่อย และมีเพียงไฟในตัวสระ กับไฟแขวนใหญ่ด้านบนเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่เปิดอยู่

เขาเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ ได้ยินเสียงน้ำกระเพื่อม ที่บ่งบอกว่ายังมีคนใช้สระอยู่ 

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นในตอนนี้

สระน้ำสีฟ้าสดใสที่ภายในความมืดได้แปรเปลี่ยนเป็นฟ้าครามคล้ายท้องฟ้าตรงหน้าไม่เคยดูน่ากลัวสำหรับเขาสักนิด จนกระทั่งเมื่อหกเดือนก่อน

เขาถอนหายใจ

หางตาเหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งว่ายน้ำอยู่ไกลออกไป 

เพราะอยู่อีกฝั่ง แจฮยอนจึงไม่คิดว่าเราสองคนจะได้มีปฎิสัมพันธ์กันสักเท่าไหร่

ด้วยความดื้อรั้น หัวใจดวงน้อยกำลังสั่งการให้ร่างกายเดินต่อไปข้างหน้า

แค่จุ่มเท้าลงไป

ไม่สิ

แค่เดินไปนั่งที่ขอบสระ เขายังไม่กล้าเลย

ขาทั้งสองข้างของเขาสั่น ทุกย่างก้าวลำบากยิ่งว่าเดินบนโคลนตม 

มือและเท้าชาจนแทบไม่รู้สึกใดใด

เป็นจิตใต้สำนึกของเขาเองที่รั้งไว้ไม่ให้เดินต่อ

เขายังคงฝังใจ

แม้เหตุการณ์วันนั้นจะผ่านมาหลายเดือนแล้วก็ตาม

“ทำอะไร”

เขาสะดุ้ง

“จะลงมาเหรอ ถ้าจะลงไปล้างตัวก่อนตรงนู้น” 

โครงจมูกโด่ง ,หน้าตาที่ดูฉลาด แต่ก็แอบเจ้าเล่ห์อยู่ไม่เบา

"เกะกะเปล่าๆ"

ยืนกอดอก ทำหน้ายุ่ง 

แถมยังเลิกคิ้วสงสัยในตัวเขาเสียเต็มประดา

แจฮยอนเริ่มอารมณ์เสีย

แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงบางอย่าง

เสียงอะไรกัน

"โอ๊ย"

เขาเจ็บหู

"เป็นอะไร"

และเด็กชายคนนั้นก้าวเข้ามาใกล้

"ขอโทษครับ"

แต่แจฮยอนก้าวถอยหลัง ผงกหัวขอโทษอีกหลายๆครั้ง

ก่อนที่เท้าทั้งสองจะรีบพาตัวเองออกไปให้พ้นๆจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

"เดี๋ยว!"