เมื่อไม่กี่วันมานี้ ฉันนัดเจอเพื่อนที่สนิทตั้งแต่เรียนมหาลัย

นี่คงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่สำหรับฉันที่งานยุ่งและเวลาไม่เคยตรงกับเพื่อนเลยนั้น

นี่ถือเป็นโอกาสดีสุดๆ เลย

เราตกลงไปกินปิ้งย่างเกาหลีกันที่ร้านอาหารหนึ่งย่านโคเรียนทาวน์

ปิ้งย่างเกาหลียังคงเป็นตัวเลือกแรกๆ เสมอ

เหมือนเดิมแทบไม่เปลี่ยน

จะเปลี่ยนก็แค่เครื่องดื่ม จากโค้กกลายเป็นโซจูก็เท่านั้น

อ้อ  อีกอย่างที่เปลี่ยนไปคงเป็นเรื่องที่เราคุยกัน

ชีวิตการทำงานแสนเฮงซวย 

แต่ทำไงได้ โลกทุนนิยมไม่ได้ให้ทางเลือกเราขนาดนั้น

แต่ความอดทนของคนเราก็มีขีดจำกัด อีกไม่นานเราทั้งคู่คงบอกลาบริษัทเก่า

ชีวิตรักแสนขม

แน่ล่ะ ประเด็นนี้ไม่ใช่เรื่องของฉันอยู่แล้ว

การรับฟังและคอยให้ความเห็นเป็นสิ่งที่ฉันสามารถทำได้

แต่เป็นในมุมของคนไม่เคยมีประสบการณ์ความรักคนนึงล่ะนะ

ในฐานะเพื่อนที่เห็นเพื่อนของเราผ่านความรักแย่ๆ มามาก ก็ได้แต่หวังว่าสักวันเพื่อนของฉันจะเจอความรักที่ดีและคู่ควร

เรายังพูดถึงเรื่องทั่วไปอีกเยอะ ชีวิตเพื่อนๆ คนอื่นๆ, ทำยังไงเราถึงจะรวย, ประเด็นร้อนที่กำลังเป็นที่พูดถึง, รัฐบาลและการเมือง, สังคมไทยที่น่าเศร้าเพราะมันเกินเยียวยา 

ฉันและเพื่อนตัดสินใจหาคาเฟ่นั่งต่ออีกสักพักก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน

ก็เมืองนี้มันไม่ได้มีพื้นที่สาธารณะมากนัก บวกกับอากาศที่ร้อนเหมือนพระอาทิตย์อยู่บนหัวแบบนี้ 

คาเฟ่ที่มีแอร์เย็นๆและเครื่องดื่มรสชาติดี จึงเป็นตัวเลือกที่เข้าท่าที่สุด

แม้ไม่ได้เจอกันนาน แต่เราสองคนก็ยังคุยกันและหัวเราะในเรื่องบ้าๆ ด้วยกันได้เหมือนเดิม 

ฉันกับเพื่อนค่อนข้างมีไลฟ์สไตล์การใช้ชีวิตที่ต่างกันมาก แต่มันไม่เคยเป็นปัญหา ซึ่งฉันชอบที่กลุ่มเพื่อนของฉันเป็นแบบนี้ คาดหวังว่าจะได้นัดเจอกันครบๆ ในเร็ววันนะ

วันนี้ที่มนุษย์ติดบ้านแบบฉันเลือกออกมาข้างนอก ถือเป็นความคิดที่ถูกต้องเลย

เป็นวันแสนธรรมดาวันนึงที่ดีมาก.