เราไม่ได้กลัวการเติบโต
แต่เราเหนื่อย
เราท้อ เราผิดหวัง
ชีวิตของผู้ใหญ่มันยากจัง

เติบโตไปเป็นผู้ใหญ่ในแบบที่ชอบ
นั่นแหละเป้าหมายของเราในวัยเด็ก
ไม่ทำตามใคร เป็นตัวของตัวเอง
หัวเราะและร้องไห้แบบสุดหัวใจเหมือนตอนเด็กๆ
แค่อยากเป็นผู้ใหญ่ที่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในทุกๆ วัน (แต่ถ้ายังอยู่ในประเทศเฮงซวยนี่ก็คงยากหน่อยนะ)

เราเติบโต เรียนรู้
รู้จักความรับผิดชอบ รู้จักความมั่นคง รู้จักกับอีกหลากหลายสิ่งมากมายในการใช้ชีวิต
รู้ตัวอีกที ก็พ้นจากรั้วมหาลัย
กลายเป็นผู้ใหญ่ที่แบกอะไรไว้มากมายก็ไม่รู้

เราเริ่มเข้าใจความเป็นผู้ใหญ่ แต่แค่ไม่อยากยอมรับมัน
มันยังหนักหนาและถือเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเรามาก
ไม่อยากทิ้งความเป็นเด็กไปเลย

การเติบโตมันคงต้องใช้เวลา
คาดหวังว่าตัวเราในอนาคตจะรับมือกับความเปลี่ยนแปลงนี้ได้ดีขึ้นเรื่อยๆ นะ สู้เค้าล่ะ