ในวันที่ปัจจุบันเป็นแค่อดีต ตัวผู้เขียนเอง ก็มีเรื่องราวที่อยากจะมา เล่าให้ผู้อ่านฟัง เป็นเรื่องราวความรักครั้งแรกที่เปรี้ยวอมหวาน และเปี่ยมไปด้วยรสขม รสชาติของชีวิตที่ผู้เขียนได้ลิ้มรสเป็นครั้งแรก

ณ วันหนึ่งในฤดูร้อนระอุ ของวัยแรกแย้ม ผมได้ค้นพบสิ่งที่เรียกว่ารัก มันช่างตื่นเต้น เร้าใจเปี่ยมไปด้วยพลังงาน ในทุกคืนและวันผมเฝ้ารอมัน เฝ้ารอดูคนที่ทำให้ผมได้รู็จักกับคำนั้น ว่าจะมีสักวันไหมที่เขาจะได้มาลิ้มลองรสใหม่นี้กับผม ผมได้ฝันและเฝ้ารอ จนเข้าปีที่มีสาม ความรักที่ผมมีให้กับเขาคนนั้นก็ยังคงเปี่ยมล้นและหวานชื่น การได้รักใครสักคนหนึ่งมันช่างละมุนและกลมกล่อม มันทำให้ผมเสพติดและงมงายกับมัน ทำให้ผมไม่สามารถเลิกมันได้เหมือนกับยาสูบที่ สูบเท่าไรก็ไม่รู้จักเบื่อ โอ้นี้หรือความรัก ไร้คำสรรเสริญใดๆ และคำกลอนใดๆ มิอาจ มาบรรยายมันได้ และด้วยความเปี่ยมล้นที่เอยออกมาจากอกของผมทำให้ผมได้สารภาพรักและบอกคำในใจเป็นหมื่นแสนล้านคำให้กับเขาคนนั้นไป แต่สิ่งที่ผมได้กลับมา กลับเป็นแค่เศษขี้เถ้า ที่แม้ทำอย่างไรก็มีอาจทำให้ติดไฟได้ โอ้ละหนอความรักเจ้ากรรม ที่สุดแสนจะหอมหวานกว่ารสใดๆ

ผมได้กลับมาตั้งตัวและรวบรวมสติตนเองว่าความรักนั้นมิอาจเป็นสิ่งที่มอบให้อย่างเดียว ต้องเป็นสิ่งที่ต้องได้รับด้วยเช่นกันกระนั้นแล้วตัวกระผมจึงตั้งตารอ วันที่ผมจะได้ลิ้มรสมันอีกครั้งอย่างใจอดใจจ่อ เหมือนกับว่า ตนนั้นลงแดงจะเป็นจะตายคล้ายกับทารกหิวนมแม่ ที่โหยหาและครวญครายเมื่อไม่ได้รับมัน กระวนกระวายใจโหยหาความรักจนลืมตนเองไป เข้าสู่ปีที่ห้า พวกเราสองได้เติบโตกลายเป็นหนุ่มละอ่อน ผู็ยังอ่อนต่อโลก ผู้นึกฝันถึงอนาคตที่จะมาถึงและวิ่งไล่ตามมันกันอย่างใจจดใจจ่อ ตัวผู้เขียนนั้นมีความฝันจะเดินรอยตามฝันวัยเด็กของตนเองที่จะเป็นนักเขียนมือฉกาด ชื่อเสียงโด่งดัง ในอีกทางกลับกันเขาคนนั้นกลับอยาก เข้ารับราชการเป็นนายทหารรับใช้ชาติ และลมของโชคชะตาทำให้เรากลับมาพบกันในฤดูร้อนเช่นเคย แต่กลับกันฤดูร้อนที่เคยระอุดุเดือดกลับกลายเป็นแค่ลมไอร้อนที่พัดผ่านไป เขากลับกลายเป็นคนเย็นชาผู็ไร้ซึ้งชีวิตชีวาดังเดิม แต่สำหรับผมนั้นยังเป็นคนที่รอรักจากเขาดั่งเดิม ผมกลับเข้าไปในชีวิตเขาในฐานะเพื่อนไม่จริง เพื่อนที่ทรยศต่อเพื่อน เพื่อนที่คิดเกินเลย เพื่อนที่ไม่มีคำขอโทษใดๆ มายกความผิดที่ตัวเองได้ทำไป ผมได้สารภาพรักกับเขาอีกครั้งหนึ่งในตอนที่เขาได้พบรักกับหญิงสาวคนหนึ่งซึ่ง เขาไม่ได้รักตอบเช่นเดียวกับผม

ผมทำให้ทุกอย่างวนเวียนวุ่นวายอลเวงไปหมดดั่งคลื่นลูกใหญ่ที่เข้ามาธาโธมในชีวิตของเขา หญิงสาวที่เขารักกลับปัดรักเขาทิ้ง และบอกว่ามิตรภาพที่เขาและเธอมีนั้น สำคัญกว่าความรักที่เขามีให้เธอ ส่วนตัวผมนั้นก็ได้พบชะตาเดียวกับเขา เพราะด้วยเขาไม่สามารถให้ความรักให้ผมได้ดั่งหญิงสาวผู้นั้น และเขาเองก็ขอให้ พบกับเขาจบความสัมพันธ์ใดๆที่เคยมีต่อกันให้ไปกันคนละทาง ไปเติบโตในที่ที่ไม่มีกันและกัน

จนมาถึงในปัจจุบัน ปีที่หก ปีที่ผมได้เข้าใจความรักอย่างแท้จริง ปีที่ผมได้เติบโตออกจากเปลือกเก่า ผมได้เติบโตมากขึ้นและพร้อมที่จะไปข้างหน้าและได้แต่มองกลับหลังไปที่วันวานที่หวานอมขม มีนกน้อยตัวหนึ่งได้กระซิบบอกความลับเขาผู้นั้นได้พบรักกับสาวคนใหม่และกำลังทรมาณกับความทรมาณเดียวกับที่ผมรู้สึก มันทำให้ผมอยากจะหันหลังและวิ่งกลับไปหาเขาและกอดเขาไว้ให้แน่นและบอกเขาว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี แต่ผมกลับททำไม่ได้เนื่องจาก เขาได้ขอไว้ว่าให้เราสองนั้นอย่าได้ยุ่งเกี่ยวกันอีกเลย สิ่งที่ผมทำได้คือมองเขาจากที่ไกลไกล และ เฝ้าดูเขาก้าวผ่านสิ่งที่ผมข้ามผ่านมาแล้ว 

ผมยังอยากขอบคุณเขาที่ทำให้ผมเติบโตได้ถึงขนาดนี้ แต่ก็คงจะสายไปเสียแล้ว ผมที่เก็บเศษศากของตัวเองและประกอบเข้าด้วยกันใหม่พร้อมที่จะเดินต่อไป คงมิอาจกลับไปทางเดิม รถไฟชานชะลาต่อไปมารอให้ผมขึ้นและไปยังสถานีชีวิตแห่งต่อไป ตัวผมนั้นก็คงต้องจำยอมขึ้นและดำเนินชีวิตของตนต่อไป แม่น้ำมิเคยไหลย้อนกลับชีวิตเช่นกัน คงได้แต่หวังว่ากระแสชีวิตจะพัดผ่านมาให้เราได้พบกันอีกสักครั้งหนึ่งให้ผมได้กล่าวคำขอบคุณแก่เขา ให้ผมได้ลาจากเขาอย่างเป็นทางการและนิรันต์การณ์ โอ้ละหนอความรักที่หอมหวาน