ใช่, ฉันไม่รู้จะเล่าเรื่องนี้ที่ไหน นอกจากไดอะรี่และเพื่อนพ้องจำนวนนับนิ้วได้ เลยมาเล่าไว้ในนี้

1 ปีก่อน ฉันประสบพายุทอร์นาโดในชีวิต ทั้งการงาน การเงิน ความสัมพันธ์รอบตัว จนฉันที่เคยเป็นฉันผู้ไม่แพ้ ฉันที่ร้องไห้เสียใจขนาดไหนเช้ามาก็จะตื่นมาทำงาน ฉันที่บอกตัวเองและทุกคนเสมอว่า ไม่ว่าจะยังไง มันต้องมีทางออกสิวะ

วันหนึ่ง ฉันตื่นมาแล้วพบว่า ฉันไม่สามารถเป็นคน ๆ เดิมได้อีกต่อไป

ตื่นมาร้องไห้ กินข้าวแล้วร้องไห้ ทำอะไรก็ร้องไห้

แม้แต่การเขียนที่เป็นสิ่งที่รักที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิต ก็ยังทำไม่ได้

เปิดโปรแกรมเขียนงานขึ้นมา แล้วน้ำตาไหลเป็นสาย

ฉันใช้แรงฮึดเฮือกสุดท้ายหอบตัวเองไปโรงพยาบาล

อันที่จริง ฉันเคยมีความคิดจะไปพบแพทย์หลายต่อหลายครั้ง แต่ถูกห้ามไว้เสมอ

ถูกบอกว่า "คิดไปเองว่ามีปัญหา" "คิดมากเกินไปเองหรือเปล่า"

ท่ามกลางความสงสัยว่าฉันเป็นอะไรสักอย่าง

ในรถแท็กซี่ที่ไปโรงพยาบาลวันนั้น แรงฮึดเฮือกนั้นบอกฉันว่า 

ในที่สุด ฉันก็เอาชนะคำบอกเหล่านั้นได้แล้ว

/

ในห้องตรวจ

แพทย์บอกฉันถึงผลข้างเคียงของยาต้านเศร้า 

หรือถ้าเรียกเจาะจง คือยากลุ่ม SSRI (สารยับยั้งการดูดซึมเซโรโทนินแบบเลือกสรร)

แพทย์บอกว่า ยาเหล่านี้จะไปกระตุ้นให้เซโรโทนินกลับมาพร้อมใช้งาน

แต่ก็อาจส่งผลกระทบต่อฮอร์โมนอื่น ๆ ในร่างกาย

แม้เรื่องผลข้างเคียงจะน่ากังวลสำหรับคนวัยยี่สิบต้น

แต่ใจหนึ่ง ก็โล่งอก ว่ากูเป็นอะไรสักอย่างเสียที

ทว่าไอ้คำว่า "กูเป็นอะไรสักอย่าง" มาพร้อมคำถามมากมาย

สงสัยว่าตัวเองดีพอไหม ดีแค่ไหน เป็นภาระใครหรือเปล่า

สมองเจ้ากรรมขุดเอาคำร้าย ๆ ที่คนเคยสบประมาทดูถูกขึ้นมาแทงซ้ำ

"คนอย่างมึงมันไม่มีวันประสบความสำเร็จหรอก"

"เธอเป็นภาระของทีม ทำให้คนอื่นลำบากใจ"

"คุณไม่เหมาะกับงานเขียนหรอก"

"นอกจากเรียนเก่งมึงก็ไม่มีเหี้ยอะไรดีเลยสักอย่าง"

รู้ตัวอีกที ฉันก็นอนคว้างอยู่บนที่นอน ไม่อาจทำอะไรได้สักอย่าง

จะลุกขึ้นมากินข้าวยังลำบากเลย

แต่ด้วยอะไรสักอย่างในใจ บอกฉันว่าเราไม่อาจเป็นเช่นนั้นได้ตลอดไป

ตัวฉันจึงลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่างอีกครั้ง

ด้วยแรงสนับสนุนจากคนรอบตัว ที่สุด สิ่งที่ทำมันก็ทำให้ฉันไม่ยอมหยุดนิ่ง

/

สิบเดือนนับแต่นั้น

ฉันเปลี่ยนโรงพยาบาลรักษา หาหมอคนใหม่

"ร่าเริงเกินกว่าจะเป็นคนไข้หมอแล้วน้า" หมอทักทาย

ฉันปรับเวลานอน เปลี่ยนชีวิตให้สมดุล

ความสงสัยในตัวเองค่อย ๆ ลดน้อยถอยลง

ฉันเริ่มค่อย ๆ ปลดโซ่พันธะบางอย่างลงไป 

เลิกคิดว่าจะต้องสมบูรณ์พร้อมแล้วจึงถูกรัก

เริ่มใช้แรงที่มีวิ่งไล่ตามความฝันแท้จริง

วินาทีที่หมอพูดคำว่า "ไม่ต้องกินยาแล้วนะ" 

คือวินาทีที่ฉันรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง เป็นอิสระอีกครั้ง

/

หนึ่งปีนับแต่นั้น

ฉันกลับมาทำงานสื่อสารเหมือนเดิม ยิ้มได้มากขึ้นหน่อย

ยา SSRI ไม่ใช่ของจำเป็นต่อชีวิต

ค่อย ๆ มีความสุขกับ Flow ของจังหวะเวลา

จดจำเพลงสุดท้ายของคาบเรียนปีสี่เทอมหนึ่งได้ว่า

หากอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องยอมจำนน หรือต้องลุกขึ้นสู้

I hope you dance

ขอบคุณทุกคนรอบตัวที่ทำให้รู้สึกว่าชีวิตมีคุณค่ามีความหมาย

ขอบคุณตัวเองที่ไม่รีบตายไปเสียก่อน