เอาที่เราเคยกล่าวไว้ใหม่ๆ หลังจากอ่านจบคือ
"แม่งเหมือนคนเขียนหนังสือไม่เป็นมาเขียน"
คือ ทั้งพล็อต ตัวละคร การดำเนินเรื่อง ความสมเหตุสมผล ตอนจบ บทเฉลย แม่งไม่มีตรงไหนได้เรื่อง
อ่านแล้วโกรธเกรี้ยวจนต้องหลุดทวิตแบบข้างบนออกมา
อาจจะเพราะว่าเห็นโปรยเหมือนจะดูดี แบบนี้:
ไทเฮาที่หนีการตามล่าของคนร้าย จับพลัดจับผลูไปเป็นอนุของคุณชายอมโรคผู้หนึ่ง
พล็อตเบสแบบนี้เขียนดีๆ จะน่าสนใจมากๆ
แต่สิ่งที่ได้รับคือเนื้อเรื่อกระฉึกกระฉักอุดมไปด้วยชะนีแผดเสียงแว้ดใส่กัน ข่มกันไปมาด้วยข้อความง่อว์ๆ
แบ็กกราวนด์ตัวละครสะเปะสะปะมาก แล้วเส้นเรื่องอยู่ไหนไม่รู้
นางเอกคือยัดอะไรได้ยัดมา ไม่มีความสมดุลในสกิลเลย เป็นไทเฮามาทำไมก็ไม่รู้
พระเอกก็โผล่มาไอค่อกแค่ก ทำตัวจะไบโพลาร์ก็ไม่ใช่ อะไรก็ไม่เชิง
แล้วพอเฉลยตัวจริงนี่ก็เงิบ อ้าปากค้างร้องว่า 'นี่มันคือเชี่ยอัลไลวะเนี่ย'
ยืนงงในดงกาว ทั้งหมดที่อ่านมาคืออะไร
ที่บอกว่าเหมือนคนเขียนไม่เป็นคือว่า จะเขียนเป็นเรื่องย่อละครน้ำเน่ายุงชุม ไม่มีแกนเรื่องก็แล้วไปเถอะ อย่างน้อยก็ยัดฉากเน้นฟินก็ได้ แนวนั้นก็ยังนับว่าประคองเรื่องได้
นี่คือแบบไม่มีเชี่ยไรทั้งสิ้น เคว้งคว้างมาก
มาถึงตอนนี้จำเนื้อเรื่องไม่ได้แล้ว แต่จำความโกรธได้อยู่
ปกสวยด้วย เสียใจ
สิบหยิบหนึ่งนี่ไม่ได้เรียกเล่นๆ นี่คือหนังสือจำพวกเก้าเรื่องที่หยิบแล้วเจ็บปวดใจ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in