เรื่องคือมนุษย์ยาแห่งหุบเขาซัมติง เสี่ยวชุน ออกไปตามหาศิษย์พี่และได้เจอกับท่านอ๋องคนงามผู้เย็นชาที่โดนพิษราคะ พอแตะกันไปมาท่านอ๋องก็ชอบเสี่ยวชุน เสี่ยวชุนก็ชอบท่านอ๋อง อะไรประมาณนั้น

คำเตือน: นิยายเรื่องนี้มีสลับ/ริบะ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

เอาจริงๆ เลยภาพรวมๆ ก็ไม่แย่ อ่านได้ มันพอมีเนื้อเรื่อง แต่แกนหลักไม่ชัด เรามองว่าเอเลเม้นต์ใดๆ ในเรื่องล้วนต้องพึ่งความรัก (ทั้งฉากแก้แค้นไม่แก้แค้น เชื่อไม่เชื่อ เสียสละสุดยิ่งใหญ่) พอต้นเรื่องที่ปูมาทำให้เราเชื่อในความรักไม่ได้ มันก็จบแล้วเนี่ย 

จริงๆ ของจริงๆ เลยส่วนสตอรี่ไม่แย่นะ มันมีเอเลเม้นต์ที่ดีหลายจุด แต่พอไม่รู้สึกถึงความผูกพันของตัวละครแล้วมันก็เลยลอยๆ หลายอีเว้นต์ก็เลยได้แค่เป็น "ฉากที่รู้ว่าต้องซึ้ง" ไม่ใช่ "ฉากที่อ่านแล้วร้องไห้ออกมาจริงๆ" 

ซึ่งมันไม่เหมือนกันนะ ฉากที่เราสะเทือนใจไปกับมัน ไม่ต้องให้สั่งน้ำตาก็ไหลเอง แต่เรื่องนี้ลักษณะการเขียนไม่ค่อยดี มันเลยเหมือนติดป้ายตัวโตๆ บอกเราว่า ตรงนี้ซึ้งนะ

...จ้ะ

ด้านคาแรกเตอร์ ตัวเสี่ยวชุนมีหลายจุดที่มันเหมือนจะดีนะ แต่พอเขียนไม่ดีแล้วฮีเลยมีแต่จุดไม่น่ารักอะ

ตัวอย่าง

คือตัวละครเรื่องนี้แทบทุกตัวคือลอยๆ จับต้องไม่ได้ คือเขาก็พยายามมีแบ็กกราวด์แล้วนะ (ซึ่งตรงนั้นมันมีเนื้อหาที่ดี แต่เอามาเล่าแล้วมันไม่ส่งอารมณ์) 

ที่ว่าทำดีสุดในเรื่องคือฉากซั่มกันเนี่ย โดยเฉพาะตอนสลับกัน 

ไม่ใช่ดีเพราะหื่น (เพราะตรงนั้นตูตายด้านนานละ) แต่แบบเขานำเรื่องเข้าฉากได้บันเทิงดี เป็นช่วงเวลาเดียวที่คาร์ไม่แกว่ง ชอบตอนเสี่ยวชุนเสียบมากกว่าด้วยเนี่ย เอาจริงๆ อ่านไปอ่านมารอฉากสลับเนี่ย อีฉากปกติคือธรรมดามาก พระเอกเอาแต่ใจเอะอะก็ทำไม่ค่อยบันยะบันยัง เบสิก 

คนเลยชมมั้งว่าเรื่องนี้รีเวิร์สดี ส่วนเรามองว่าแกควรกลับฝั่งกันไปเลยแต่แรกอะ ดีกว่า 

ทั้งเรื่องเลยโดนวางอยู่ในเลเวลที่ จบกันไปแบบไม่ประทับใจตรงไหนเป็นพิเศษ (ปกติจะมีอยู่บ้าง) อ่านได้ ไม่ถึงขนาดอ่านไปกัดฟันกรอดๆ ไปแบบตอนอีเซ็ตหมู่บ้านลับแล (อันนั้นโกรธว่าใครเลือกเรื่องมา) อาจจะเพราะว่าเรื่องนี้ไม่ตลกด้วยมั้ง 

ช่วงสัก 1/5 ของท้ายเล่มสองคือช่วงที่รู้สึกมีอารมณ์ร่วมที่สุดแล้ว หรือเพราะเลตอิตโกแล้วก็ไม่รู้

แต่นิดนึง คืออาจจะเพราะก่อนอ่านเห็นคนชมในกรุ๊ปผ่านตาหลายคนว่าดีไม่อยากให้พลาดเพราะปกเลยคาดหวังด้วยมั้ง​ เลยแทนที่จะอ่านได้เรื่อยๆ​ กลายเป็นแย่กว่าที่คิด​ O]--[

แต่ให้อ่านภาคสองต่อก็คงไม่ไหว เจ็บแล้วจำ เพราะมีโมเม้นต์แบบอีกสัก .5% เราจะโกรธคนเลือกเรื่องแล้วเนี่ย เอามาลองเชิงแล้วพอแค่นี้เถอะค่ะ /กราบ

เห็นคนกรีดร้อง (กะความพัง) ภาคสองแล้วก็ยิ้มเนือยๆ อา...มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ภาคแรกแล้ว ก่อนนี้โฟกัสอะไรกันล่ะคะเนี่ย ← เฬว คนเขียนหนึ่งคน ก็เขียนได้เท่านี้ของเขาแหละ

แต่เลวแค่ไหนก็สงสารที่ได้ปกหน้าตานั้น จริงๆ เอาตัวละครออกแล้วเหลือตะ BG เลยก็อาจจะดีกว่านะก๊ะ