หนังเริ่มที่ชายหญิงนั่งดูวิว เหมือนหนังจะสปอยล์ ว่าแฮปปี้เอนดิ้งนะแต่ไม่เลย อย่าเพิ่งไว้ใจไปพอถึงจุดที่ทอมผู้ชายอกหักและฟูมฟายด้วยการทำลายข้าวของเขวี้ยงจานลงพื้น จนเพื่อนต้องโทรตามน้องสาวมาฮีลความรู้สึกของพี่ชาย และหนังก็เล่าสลับไปมาจนเราเข้าใจว่า อ่อ...ทอมคือผู้ชายติดลูปวังวนของอาการมูฟออนเริ่มใหม่ไม่ได้สักที ด้วยคติประจำใจ"ก็เขาเป็นคนเดียวในโลก" ทำนองนี้(เราก็เข้าใจนายดีนะ) คำพูดโขกกบาลของเรเชลที่เป็นน้องสาวตัวเองที่บอกประมาณว่า"ที่พี่เป็นแบบนี้อ่ะ ก็พี่จำแต่เรื่องดีๆของเขาไงล่ะ" พอการโคจรที่วนลูปมันหลุดวงออกมาเหมือนเสริมแรงเหวี่ยงให้ทอมมีชีวิตที่ขึ้นและไปต่อได้ในวันที่ห้าร้อย
.
พอกลับมาที่เราเองก็เคยมีอาการมูฟออนเป็นวงกลม แกะไม่ออกติดหนึบยิ่งกว่ากาวตราช้างเสียอีก ใครพูดไรก็ไม่ฟัง พูดเหมือนทอมในเรื่องเลยเขามีคนเดียวในโลกนะเหว่ยยยยยยยยย โคตรเสร่อและไม่เท่เลยว่ะมานึกๆดูทีหลังแล้วก็ขำตัวเอง ตอนนั้นบอกตัวเองทุกวันเดี๋ยวเขาก็กลับมา ไงล่ะมึง มึงพระเอกมั้ง ในหนังของเขามึงอาจจะเป็นชาวบ้านตัวประกอบคนหนึ่งก็ได้
.
เคยเห็นที่เขาแชร์ๆกันหน้าฟีดเฟซบุ๊คอ่ะ มีแต่คนสมหวังเท่านั้นเเหละที่บอกว่าการรอคอยมันคุ้มค่า พออ่านก็ขำดี จนวันหนึ่งเราเจอใครใหม่ก็ไม่ได้สมหวังอะไรหรอกนะ แต่ก็ดีใจที่เขาสร้างภูมิต้านทานให้เราอ่ะ อย่างน้อยก็เคยเจ็บมาแล้ว ขอบใจจริงๆ
.
ในการไปต่ออ่ะนะ คนบางคนที่เราเจ็บยังไง ไม่จำเป็นต้องลืมมันหรอก การจำไว้อาจจะดีกว่าก็ได้ เพราะบางทีการลืมคนบางคนเราอาจจะเสียเวลาทั้งชีวิตเลยก็ได้นะ ปล่อยให้เวลามันเยียวยาเถอะนะ