ผมรีบวิ่งเพราะผมไม่อยากที่จะให้เสื้อผมมันเปียกไปมากกว่านี้ ไอ้ฝน! จะตกลงมาทำไม ผมวิ่งเข้าร้านหนังสือเพราะผมจะไปหาซื้อหนังสือเเละจะขอถุงมาใส่เสื้อโค้ทผมด้วย ผมเป็นหวัดได้เเต่เสื้อผมจะต้องไม่เป็นอะไรทั้งนั้น!

กรี๊ง 

เสียงกระดิ่งดังขึ้น ผมก้าวขาเข้าไปในร้านที่สงบ ข้างในเย็นมากทั้งเเอร์ ทั้งฝนที่ผมพึ่งจะวิ่งผ่ามันมาเมื่อสักครู่ ผมเดินตรงไปยังสุดร้านเพื่อค้นหาหนังสือที่ผมต้องการ ซ้ายที ขวาที ก้มเเล้วก้มอีก ผมคาดว่ามันต้องอยู่เเถวๆนี้ ใช่ ถูกต้อง มันอยู่ เเต่ไม่ใช่หนังสือหรอกนะ เเต่เป็น 

ทำไมวันนี้ต้องเป็นวันโชคร้ายของผมด้วย ทั้งฝนตกทั้งหาหนังสือไม่เจอ ทั้งเสื้อเปียก เเละที่เเย่ที่สุดคือเจอ เขา ทำไมอะทำไมผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ปกติเขาไม่เข้าร้านหนังสือไม่ใช่หรอ เเต่ทำไมวันนี้อยู่นี่นั่น เเถม หนังสือในมือ คือหนังสือที่ผมต้องการที่จะซื้อด้วย หลังจากที่เขาทักผม อย่าหวังหรอกว่าผมจะคุยด้วย ผมรีบเดินไปหาคุณป้าคนขายเเต่สิ่งที่ผมได้คือคำว่า หมด  ไม่มีในสต๊อกเเล้ว มันยิ่งกว่าอกหักอีกนะ เจ็บกว่าโดนบอกเลิกเสียอีก 

ผมรีบวิ่งขึ้นรถประจำทางเพราะเส้นทางนี้ค่อนข้างที่จะใกล้กับคอนโดที่ผมอยู่ เเละอีกใจก็คือในระหว่างทางผมจะได้อ่านหนังสือในขณะอยู่บนรถไง เเต่สิ่งที่ได้มาคืออะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่กาเเฟเเก้วสวยที่อยู่ในมือ อย่างน้อยรสชาติของมันก็คือสิ่งที่ดีที่ผมได้รับในวันนี้ละกัน 

. 

ทันทีที่รถโดยสายหยุดผมรีบเดินตรงไปยังร้านดอกไม้ประจำที่คุณอาของผมเป็นเจ้าของร้าน ร้านนี้สวยไม่เบาเลยนะ ข้างในมีคาเฟ่ด้วย เเต่ผมไม่ค่อยชอบไปคาเฟ่ในตอนกลางวันสักเท่าไหร่ ผมชอบอยู่ในห้องของผมเเล้วค่อยออกไปข้างนอกในตอนกลางคืน 

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เบอร์ที่โชว์ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน 'เเรซอง ' 

บทสนทนาของผมกับเขามันก็บทสนทนาทั่วไปตามภาษาเเหล่ะครับ ไม่มีอะไรมากมาย ผมวางสายจากปลายทางเเละเดินเข้าไปในร้าน ข้างในมีกลิ่นกาเเฟที่ชัดเจนมาก คุณอายิ้มต้อนรับเหมือนเดิม รอยยิ้มไม่กว่ากี่ปีของคุณอาก็ยังสวยเหมือนเดิม ผมมักมาที่นี่เพราะมันเป็นช่วงฤดูเปลี่ยน ผมก็เลยจะเปลี่ยนดอกไม้ที่ผมจัดไว้ในห้องให้เข้ากับฤดูกาลเสมอ