“คิดว่าให้ข้าวห้าถังแล้ว

ฉันเปียนเสียคนนี้

จะยอมก้มหัวละทิ้งหลักการ

ของตัวเองได้งั้นเหรอ”

เปียนเสีย หรือ ‘เทพเปียน’ นักเขียนใหญ่

ผู้อยู่บนจุดสูงสุดแห่งวงการ

กล่าวถึง ‘เฉิงไป๋’

ทนายเพื่อเศษสวะโดยเฉพาะ

หญิงสาวผู้มีอีกฉายาว่าเครื่องปั๊มเงิน

สองเดือนก่อนเปียนเสียทิ้งคำพูดไว้ว่า

“ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันจ้าง

ให้เธอเป็นที่ปรึกษาเด็ดขาด”

สองเดือนต่อมา เพื่อเก็บข้อมูลเขียนนิยาย

เขาก็ต้องมาร้องไห้อ้อนวอนเธอ

“ได้โปรดแนะนำผมด้วยเถอะครับ!”

“ข้าวห้าถังทำให้ฉันทิ้งหลักการไม่ได้

แต่ถ้าหกถังละก็โอเคนะ!”

เรื่องนี้ขออนุญาตรีวิวเป็นรายเล่มอีกแล้ว ก็คือจริงๆเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในขอบเขตความสนใจของเราเท่าไหร่ค่ะในตอนแรก แต่มีคนโฆษณาให้ฟังว่าสนุกมากๆ เลยลองอ่านดูบ้าง ปรากฏว่าก็น่าสนใจจริงๆ แบบที่ค่อนข้างแตกต่างกับเรื่องอื่นๆในตลาดแปลไทยตอนนี้ เป็นแนวที่ค่อนข้างเน้นอาชีพนะ

นางเอกเฉิงไป๋เป็นทนายความชื่อดัง พระเอกเปียนเสียเป็นนักเขียนชื่อดัง เรื่องนี้ยังค่อนข้างดำเนินเรื่องผ่านตัวพระเอกด้วย ซึ่งเราคิดว่านิยายที่เจาะกลุ่มคนอ่านผู้หญิงที่ดำเนินเรื่องผ่านตัวละครพระเอกนั้นมีไม่มากจริงๆ 

ตัวพลอตเองก็น่าสนใจไม่แพ้กัน ตัวเปียนเสียเป็นนักเขียนชื่อดัง ที่นิสัยเสียอยู่บ้าง แต่จริงๆเป็นคนอ่อนโยนมาก แล้วก็เขียนเรื่องเกี่ยวกับทนายเรื่องนึงโดยตัวร้ายในเรื่องมีต้นแบบมาจากนางเอกอย่างเฉิงไป๋นั่นเอง พอพระเอกได้มารู้จักกับนางเอกจริงๆก็รู้ว่านางเอกไม่ใช่คนแบบที่ตัวเองเขียน

ในเล่มแรกจะมีว่าความคดีหนึ่งคือ คดีประกันภัยรถเครน ซึ่งสารภาพตามตรงว่าเราเองด้วยอาชีพแล้วก็นับว่าวนเวียนกับกฎหมายอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุกเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกฏหมายประกันภัย แต่เรื่องก็ทำออกมาให้สนุกได้ มีการฟาดฟันแบบน่าติดตาม

สรุปว่าอ่านไปเล่ม 1 แล้วชอบมากค่ะ

“เมื่อคืนผมดื่มหนักไปหน่อยผมไม่ได้...ไม่ได้ทำเรื่องอะไรแปลก ๆ ลงไปใช่ไหมครับ?”

“คุณลองเดาดูสิ”

เปียนเสีย หรือ ‘เทพเปียน’ นักเขียนใหญ่ผู้อยู่บนจุดสูงสุดแห่งวงการถูกทนายสาว ‘เฉิงไป๋’ พูดแบบนี้ใส่หลังจากผ่านคืนที่เขาเมามายจนภาพตัด

หน็อย ยัยผู้หญิงร้ายกาจ!

ตอนนี้เขากลายมาเป็นผู้ช่วยเฉพาะกิจของเธอเต็มตัวแล้ว และพบว่าคดีใหญ่วิ่งเข้ามาหาเธออีกจนได้

‘คดีภาพวาดที่หายไปจากพิพิธภัณฑ์ประเทศอังกฤษ’

ไอ้คนที่มาว่าจ้างเป็นสวะแท้ 100% แถมยังเป็นแฟนคลับเก๊ของเขาอีก

ทนายเฉิงไม่มีวัน... อะไรนะ...รับทำงั้นเรอะ!?

เล่มนี้เราแทบจะอ่านต่อกันกับเล่ม 1 เลยค่ะ จบภายในวันเดียวกันเลยด้วยซ้ำ เรียกว่ากำลังติดลมสุดๆ 55555 ก็คิดว่าความสัมพันธ์พระนางไปอย่างไม่รีบไม่ร้อนเท่าไหร่ แต่อย่างที่โจวอวี้บอกว่า ทนายเฉิงเป็นพวกถนัดขุดหลุมแล้วรอให้เหยื่อตกลงไป เหยื่อในที่นี่ดูเหมือนจะเป็นเปียนเสียแล้วนะ ยังดูไม่ค่อยออกเท่าไหร่ว่าทนายเฉิงที่เป็นสายรุกน่ะ รุกยังไง เพราะตอนนี้ดูเหมือนเทพเปียนจะรุกมากกว่า ถึงจะรุกแบบงกๆเงิ่นๆ มีจังหวะให้อับอายขายหน้าเป็นระยะๆก็เถอะ

ส่วนพลอตเรื่องในเล่มนี้มีคดีหนึ่งคือคดีภาพวาดที่หายไปจากพิพิธภัณฑ์อังกฤษ ภาพวาดนี้ซ่อนอยู่ในรูปปั้นที่ประมูลมาจากอิตาลี กฏหมายเป็นแนวคดีแบบทวงคืนวัตถุโบราณระหว่างประเทศอะไรทำนองนี้ ซึ่งเราก็ไม่ม่ความรู้อะไรเท่าไหร่ อ่านเอาเพลินๆ แต่คดีนี้ยังไม่จบในเล่มนี้ค่ะไปต่อในเล่มสาม

ส่วนในเล่มนี้ก็มีการเฉลยตัวละครอื่นๆอย่างความในใจของโจวอวี้หรือฟางปู้รั่ง ที่จริงๆเราแอบเดาแต่แรกแล้วว่าคนนี้น่าจะเป็นคนที่เคยมีซัมติงกับเฉิงไป๋มา อย่างไรก็ลุ้นให้เทพเปียนได้สุดๆค่ะ บุคลิกอย่างเปียนเสียนี่ทั้งชวนถีบ ทั้งชวนให้ชอบในเวลาเดียวกัน อ่านแล้วนึกถึงเทพเยี่ยเป็นพักๆ 555555

“เจียงหมิงไหวเป็นนักเขียนบทเรื่อง ‘มือสังหาร’ ค่ะ

พอดีละครซีรีส์เรื่องถัดไปจะเป็นเรื่องแนวกฎหมาย...

ตอนนี้เขาเลยขอมาเก็บข้อมูลอยู่ที่บริษัทเรา”

จู่ ๆ เฉิงไป๋ก็มีผู้ช่วยกิตติมศักดิ์เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง

แถม ‘เจียงหมิงไหว’ ยังเป็นคนที่ท่านนักเขียนใหญ่ไม่ชอบหน้า

เล่นเอาเปัียนเสียหัวเสียเลยทีเดียว

ขณะเดียวกัน

การรื้อคดี ‘คดีคนกินคน’ ได้เริ่มร้อนระอุขึ้น

กระแสมหาชนหลากหลายความคิด

คำก่นด่า สาปแช่ง

แท้จริงแล้วใครคือผู้ผิด

ผู้พิพากษา...? อัยการ...? จำเลย...?

หรือแท้จริงแล้วเป็นมติมหาชนที่ทำลายชีวิตคน?

รู้สึกว่าเนื้อเรื่องในชั้นศาลของตอนนี้ดูไม่ฟาดฟันเท่าไหร่ แต่ก็มีเนื้อหาด้านเลิฟไลน์เข้ามา เรียกว่าพระนางก็มีซีนร่วมกันเยอะทีเดียวค่ะ ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ได้ตกลงปลงใจกันแล้ว แต่ก็นับว่าต่างคนต่างมีใจ มีซีนน่ารักๆเยอะ คือเรียกว่าเราเห็นภาพเรื่องนี้ทำเป็นซีรีส์ได้ไม่ยากเลยค่ะ

เล่มนี้มีตัวละครใหม่อย่างจางหมิงไหวที่เป็นคนเขียนบทเรื่อง มือสังหาร ไม่รู้ว่าตัวละครนี้มาเพื่อแค่ทำหน้าที่ในพลอตให้พระเอกเขียนเรื่องเกี่ยวกับทนายอาสาหรือกฎหมายอะไรทำนองนี้ หรือว่ามีบทบาทอื่นด้วย 

ส่วนในเรื่องของพลอตก็มีคดีคนกินคนที่เป็นคดีเก่าของอาจารย์นางเอก ถูกรื้อฟื้นกลับมาใหม่ แล้วก็คิดว่าพลอตเรื่องน่าจะเริ่มขมวดถึงเรื่องคดีที่ทำให้นางเอกกับฟางรั่งต้องปิดบริษัทแล้ว รวมถึงอดีตของเฉิงไป๋กับฟางรั่งด้วย 

ถึงช่วงแรกๆเราจะบอกว่าเป็นเรื่องที่ดำเนินเรื่องโดยฝั่งเทพเปียน แต่ต้องบอกว่าจริงๆก็ไม่เชิงล่ะมั้งคะ ดำเนินเรื่องโดยทั้งนางเอกพระเอกนั่นแหละ ลุ้นให้สองคนนี้ได้ลงเอยกันไวๆค่ะ

เรื่องนี้มี name drop หนังสือค่อนข้างเยอะที่คนรู้จักกันมากก็เช่น republic, วัยเยาว์อันสิ้นสูญ, ดาวซานถี่ จริงๆทั้งสามเล่มเราเคยจับมาแล้ว แต่ดันเป็นเรื่องที่เราไม่เคยอ่านจนจบทั้งหมดเลยค่ะ โดยเฉพาะดาวซานถี่ที่จะอ่านๆหลายรอบมากๆ แต่สุดท้ายก็ไปได้ไม่เกินห้าสิบหน้าแรก เรียกว่ายังไม่ได้เข้าเนื้อหาส่วนไซไฟเลยด้วยซ้ำไป ส่วน republic เรายังหาจังหวะเหมาะๆอ่านเล่มนี้ไม่ได้สักที ส่วนวัยเยาว์อันสิ้นสูญก็ดูเหมือนเป็นหนังสือสูบพลังงานที่ต้องมีสติและสมาธิในการอ่าน แต่คิดว่าคงจะอ่านในสักวันหนึ่งนั่นแหละค่ะ

"ไซเบอร์บุลลี่เรอะ? ตอนแกทำให้ครอบครัวเหยื่อต้องโดนคนรุมจวกค่า ทำไมไม่คิดล่ะว่าตัวเองจะมีวันนี้บ้าง? ถุย!"

ความเห็นในโลกออนไลน์เรื่องคดีคนกินคนร้อนระอุขึ้นทุกขณะ จ้าวผิงจางต้องรับศึกหนักจนบ่าแก่ชรางองุ้น

พร้อมกันนั้นทางเฉิงไป๋เองก็กำลังโต้คืน "เหล่าอัศวินแห่งคุณธรรม" อย่างเงียบเชียบภายใต้เงามืด

หากกล้าที่จะพูดว่าร้ายในสิ่งที่ตนเองไม่รู้จริงและอยากโหนกระแสเพื่อเป็น "อัศวินแห่งความยุติธรรมบนโลกโซเชียล" ก็ต้องกล้าพอที่จะรับผลที่ตามมา เพราะเฉิงไป๋ไม่มีวันยอมอีกแล้ว...

"ความยุติธรรมอาจมาช้า แต่ต้องมาแน่นอน" ทว่าบางครั้งเฉิงไป๋ก็คิดว่าความยุติธรรมที่มาช้ายังจะเรียกว่าความยุติธรรมอยู่อีกหรือ?

เล่มนี้ปิดคดีคนกินคนค่ะ แอบคลี่คลายไปในทางที่เราไม่คาดคิดนิดหน่อย แบบไม่คิดว่าจะเอาวิธีนีมารับมือ จริงๆเปียนเสียที่เป็นเจ้าของเรื่องก็คงไม่คิดเหมือนกันว่าเฉิงไป๋จะใช้ไอเดียนี้จริงๆเลย ส่วนเฉิงไป๋เองก็ฟ้องร้องคนในเนตเหมือนกัน

เล่มนี้เลิฟไลน์ของพระนางตกลงปลงใจกันเรียบร้อยค่ะ เป็นแฟนกันแล้ว ต้องเรียกว่าเราก็รู้สึกช็อคพอๆกับเปียนเสีย ตอนที่เฉิงไป๋บอกว่าเปียนเสียเป็นแฟนเธอ แถมยังจูบก่อนด้วย แบบว่า ที่บอกว่าทนายเฉิงเป็นสายรุกนี่จริงสินะ ส่วนเปียนเสียก็เป็นเจ้าหมาเปียนที่มาตกลงในหลุมกับดักนี้

เล่มนี้ปิดท้ายด้วยการเริ่มต้นของคดีหย่าร้างของฟางปู้รั่ง เห็นว่าอีกเล่มเดียวจะจบ ก็คิดว่าในเล่มสุดท้ายยังมีเหลือปมอีกเยอะเลย ไหนจะฟางปู้รั่ง ฟางรั่ง แล้วก็คดีฆาตกรรมเพื่อนบ้านอีก

ก็ไม่รู้ว่าจะขมวดจบได้ในเล่มเดียวมั้ย บางทีเรื่องนี้ก็จบแต่ละเรื่องแบบไม่ค่อยเต็มอิ่มเท่าไหร่ จบแบบไม่รู้สึกว่าจบขนาดนั้น แต่คดีนี้สำหรับเฉิงไป๋ก็ถือว่าผ่านไปแล้วอะไรทำนองนี้

‘ไม่ใช่ทุกคนที่จะแต่งงานมีลูกด้วยอารมณ์ความรู้สึกกับความรักนั้นยิ่งแล้วใหญ่’

เฉิงไป๋เป็นคนมีเหตุผลมารองรับการกระทำของตนเองเสมออย่างน้อยเธอก็เชื่อว่าตนเองเป็นเช่นนั้น

กำแพงแห่งเหตุผลอันสูงใหญ่ปิดกั้นอารมณ์ความรู้สึกของเธอไม่ให้เหนือกว่าเหตุผล

มันแข็งแกร่งและไม่มีวันพังทลาย

"ศีลธรรมนั้นไม่เคยมีมาตรฐานเด็ดขาดชัดเจน"

"แต่กฎหมายมี"

เธอเชื่อเสมอว่าหากมองโลกด้วยเหตุผล เธอก็จะไม่ต้องเจ็บปวดอีก

จนวันหนึ่งมีชายคนหนึ่งทำลายมันเข้ามา และโอบกอดตัวตนของเธอ ที่อ่อนแอและแตกสลายเอาไว้

เราว่าคดีของฟางปู้รั่งสนุกดีค่ะ แต่คิดว่าฉากในศาลที่สนุกที่สุดยังให้คดีแรกนะคะ เรื่องฟางปู้รั่งนี่แอบรู้สึกว่าเป็นแบบที่จางหมิงไหวเคยพูดเอาไว้จริงๆ รู้สึกว่าคนแบบนี้จะต้องเป็นตัวเอกที่เท่มากแน่ ยิ่งถ้าได้คู่กับเฉิงไป๋น่าจะทำให้เรื่องราวมีสีสันมาก

แต่ถึงอย่างนั้นก็ตาม เราก็รู้สึกว่าเปียนเสียเข้ากันกับเฉิงไป๋มาก เปียนเสียเป็นผู้ชายที่ดีมาก เอาใจใส่ อ่อนโยน รู้ได้โดยไม่ต้องพูดอะไร ฉลาด และบางทีก็ฉลาดเกินไป สุดท้ายแหวนวงนั้นของเปียนเสียก็ไม่ได้ใช้เลยใช่ไหมล่ะ ในเมื่อสองคนนั้นตัดสินใจแต่งงานกันแบบปัจจุบันทันด่วยขนาดนั้น

เรารู้สึกว่าเฉิงไป๋โชคดีมากที่ได้เจอเปียนเสีย เปียนเสียก็คงคิดแบบเดียวกัน

ส่วนในเรื่องของพลอต เรารู้สึกว่ามันไม่เต็มอิ่มเท่าไหร่ ตัวละครที่ปูมานานอย่างฟางรั่ง ก็กลับมาให้เห็นสองสามบรรทัด แล้วก็ไม่ได้มีบอกว่าหลังจากนั้นเหตุการณ์เป็นไงต่อ ถึงสุดท้ายจะมีฉากไปเยี่ยมหลุมศพผู้ต้องหาก็เถอะ คือรู้สึกว่าคดีที่เป็นปูมหลังของเรื่อง เป็นแผลในใจของนางเอก อย่างคดีของพ่อนางเอก หรือคดีฆาตกรรมเพื่อนบ้าน คนอ่านน่าจะได้รู้รายละเอียดมากกว่านี้อีกหน่อย อันนี้รู้สึกว่าเฝ้ารอแต่กลับไม่มาถึงน่ะ เล่มสุดท้ายนี่เป็นเรื่องของฟางปู้รั่งไปแล้วค่อนนึง

ก็สรุปว่า โดยรวมๆก็ชอบนะคะ มีจุดที่เรารู้สึกไม่เต็มอิ่มอยู่บ้าง แต่ก็ยังคิดว่าสนุกเลยล่ะ ชอบพระนางมากๆ เข้ากันสุดๆ ตัวละครอย่างเปียนเสียสร้างมาได้น่าเอ็นดูมากๆ ทั้งน่าหมั่นไส้ทั้งน่ารักในเวลาเดียวกัน พลอตเรื่องค่อนข้างเน้นอาชีพ แต่ก็พาให้คนอ่านลุ้นไปด้วยไม่ยากเลยค่ะ