---

มนุษย์ถือกำเนิดขึ้น
งดงาม ถือขึ้นด้วยรัก
บ้างอาจคิด
ว่าตัวเองนั้นมาพร้อมคำสาป ฝังแน่นเข้ากับชีวิต
บางคนใช้เวลาทั้งชีวิต
เพื่อขจัดโชคร้ายนั้น
พร่ำกับตัวเองว่า
ฉันนี่ น่าเวทนาจริงหนอ
บ้างก้มหน้าใช้ชีวิต
และคิดว่านี่คือสิ่งที่ฉันต้องชดใช้จากชาติที่แล้วมา
ทำไมกันเล่า...ชีวิตที่งดงามและมีค่าเฉกเช่นเธอถึงได้ต้องเกิดมาเพื่อชดใช้บาปกรรมของชาติที่แล้ว
ที่อาจจะไม่มีจริง...
เธอเกิดมาเพื่องดงามอย่างที่เธอเป็นมิใช่หรือ ;
ฉันขอบอกอีกครั้งว่า
‘ สักวันเราอาจจะมีฤดูใบไม้ผลิเป็นของตัวเอง ’
และขอย้ำอีกครั้งเช่นกันว่า
เมื่อวันนั้นมาถึง
เราอาจจะพบว่า —
ตัวเองนั้นไม่ใช่ มิได้เป็น ดอกไม้สีสด เราอาจจะมิได้งดงามอย่างที่อยากเป็นดั่งใจต้องการ ดั่งที่ตาเรามองเห็นต้นไม้อื่น ... ใช่ เราอาจเป็นเพียงต้นไม้ธรรมดาปะปนกับฝูงต้นไม้อื่นในป่าทึบใหญ่ ทำหน้าที่เป็นเสี้ยวหนึ่งของระบบนิเวศน์ไปเท่านั้นเอง
หรืออาจจะเป็นต้นไม้เดียวดายท่ามกลางทะเลทราย
ที่ปราศจากซึ่งฤดูใดใด นอกเสียจากความแห้งแล้ง
แต่ทว่ากลับมีชีวิตยืนยาวอยู่ได้ โอบอุ้มความชุ่มชื้นท่ามกลางโลกที่เปล่าเปลี่ยวเช่นนั้น
เป็นคำสาปหรือ ?
ที่เธออาจจะเป็นต้นไม้แสนธรรมดา
หรือไม้อุ้มน้ำที่แปลกแยกจากทางทะเลทรายที่แห้งเหือด —
จะเป็นคำสาปหรือเป็นพร
มันอยู่ที่เธอ อยู่ที่เธอนั่นแหละ
มีความลับอยู่หนึ่งอย่าง
พระเจ้าสร้างชีวิตขึ้น ด้วยความรัก ใช่ด้วยความรัก
หากตอนนี้เธอกำลังยิ้มเยาะแล้วบอกว่า
ชีวิตที่น่าสมเพชนี้ ... เกิดขึ้นด้วยความรักเช่นนั้นหรือ?
อืม ด้วยความรัก ฉันที่น่าสมเพชคนนี้ขอยืนยันแบบนั้น
แต่ความลับที่จะบอกมิใช่เรื่องนี้
แต่เพราะสร้างขึ้นด้วยความรัก
ความลับคือ อิสระ อิสรภาพที่ให้พวกเธอได้ตัดสินใจ
อิสระให้ได้คิด ได้รู้สึก ได้ทำ ได้เป็น ...
เช่นนั้นแหละ อิสรภาพนี้คือกุญแจที่พวกเธอมีอยู่แล้ว
จะไขตัวเองไปสู่ประตูบานใด
... ประตูแห่งความเกลียดชัง ที่นำตัวเองไปสู่หลุมดำมืด
และโรคภัย หรือประตูแห่งความกลัว ที่นำเธอไปสู่เส้นทางคดเคี้ยวราวกับเขาวงกต
•••
อิสรภาพทั้งน่ากลัว
และหอมหวาน
•••
เป็นทั้งการเยียวยา
และอาจเป็นยาพิษ
•••
พระเจ้าสร้างชีวิต
แต่หาได้บังคับทางเลือกของมนุษย์เลย
มีแต่มนุษย์เท่านั้น
ที่นำพาตัวเอง
ไปสู่เส้นทาง 
มนุษย์คือผู้ตัดสินใจ จริง
แต่มนุษย์มิใช่พระเจ้า
เช่นนั้นแล้ว มนุษย์คือผู้เลือก
แต่ที่เหลือของเส้นทางเป็นสิ่งที่เกินกว่ามือของเธอจะทำได้ —
เหมือนที่เธออาจเป็นต้นไม้ธรรมดา ไร้ดอกสีสวยสด
แต่เธอมีอิสรภาพมากมายที่จะบอกกับตัวเองว่าอย่างไร
‘ ฉันนี่มันช่างไร้ค่าเสียจริง’
หรือ ‘ ขอบคุณที่ฉันได้เป็นต้นไม้ต้นเล็กๆที่ทำให้นิเวศน์นี้สมบูรณ์ งดงามขึ้น’
การเป็นต้นไม้ธรรมดา
ก็อาจจะดีกว่าเป็นต้นไม้ที่ยิ่งที่ต้องแบกรับ ดูแล ปกปักษ์ชีวิตมากมาย ก็ได้นะ — แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ
ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน
อย่าลืมว่า เธอมีกุญแจแห่งอิสรภาพเพื่อนำชีวิตไปสู่การเป็นซึ่งสิ่งที่เธอเป็น เป็นเธอเอง มิใช่เป็นคนอื่น เป็นสิ่งที่มีค่า แม้ธรรมดาที่สุด