มีหลายครั้งที่รู้สึก การกระทำแรกที่ร่างการสั่งให้ทำคือการร้องไห้ ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากจะร้องแต่เหมือนมันเป็นกลไกอัตโนมัติที่ตั้งระบบไว้ว่าเมื่อไหร่ที่เจอเหตุการณ์เหล่านี้อย่างแรกคือการระบายมันออกมาในรูปแบบของน้ำตา

ชีวิตช่างตลกร้ายในเรื่องที่สมควรที่จะเกิดขึ้นแต่กลับไม่เกิดขึ้น

ความรู้สึกก็เป็นเพียงหมอกบางๆเท่านั้นต่อให้ลมมาพัดผ่านมากแค่ไหนแต่สิ่งเหลือไว้คือความเบาบาง สีเทาจางๆ แต่พอเวลาผ่านไปนานขึ้นมันก็กลับหายไป เวลาผ่านไปเนิ่นนานเรากลับจำมันยังได้ดีว่าสถานที่แห่งนี้คือสถานที่ที่มันเคยมีหมอกลอยมาให้เราเห็นเป็นรูปเป็นร่างของทะเลหมอก

และการวิ่งหนีปัญหาสุดท้ายแล้วไม่ใช่การแก้ไขปัญหา กลับกันปมด้ายที่เราคิดว่าเราคลายมันออกแล้วมันก็ยังเป็นปมของมันต่อไป สุดท้ายแล้วใครจะสามารถหนีปัญหาตัวเองพ้นกันล่ะ? คนที่หาวิธีแก้ปมเชือกได้กับคนที่ตัดสินใจตัดเชือกที่เป็นปมออก จากที่ยาวกลับทำให้มันสั้นลง มันเป็นวิธีที่ง่ายแต่สุดท้ายแล้วมันต่างกับการหนีปัญหาตรงไหนกัน?