ทีไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบตัว หรือแม้แต่กับเพื่อนๆ ถ้าไม่มีใครถามอะไร มันก็จะทำตัวเป็นพร็อพประกอบฉาก นั่งสังเคราะห์แสงของมันไปเงียบๆ

ต่างจากเวลาที่เจอต้นไม้ใบหญ้าข้างทาง อยู่ๆ มันก็เดินไปชวนต้นไม้พูดคุยได้อย่างลื่นไหล โต้ตอบได้เป็นธรรมชาติราวกับเจอเพื่อนสนิทมิตรสหายสมัยประถม...

“เฟื่องฟ้าาาา…” (ลากเสียงอ้อนต้นไม้ทำไม)

“เป็นยังไงบ้าง ทำไมช่วงนี้ถึงไม่ค่อยมีดอก ดินไม่ดีเหรอ หรืออากาศเปลี่ยน... อ๋อ เหรอ อย่างนี้

นี่เอง”

เดี๋ยวนะ…

เอ็งอ๋อเหรอกับอะไร? นี่ไม่เห็นได้ยินต้นไม้มันอ๋อเหรอกับเอ็งเลยนะ!?

หรือเวลาเพื่อนๆ ไปเดินซื้อของด้วยกัน ทีก็ไม่เคยสนใจการมีอยู่ของสิ่งของหรือกิจกรรมอื่นๆ บนโลก ถ้าเป็นในห้างฯ ทีก็มักจะหายตัวไปอย่างเงียบๆ ระหว่างที่เพื่อนคนอื่นกำลังลั้ลลาพูดคุยเฮฮา พวกเราก็รู้แหละว่าที่เดียวที่ทีจะไปก็คือแผนกที่ขายของเกี่ยวกับต้นไม้เท่านั้น กลับมาอีกทีก็ถือเครื่องมืออุปกรณ์การปลูกต้นไม้เต็มสองมือแล้วบอกว่า

“กลับก่อนนะ”

ใจคอทำด้วยอะไร...

แรกๆ เพื่อนก็น้อยใจว่าทำไมถึงไม่สนใจกันบ้าง คือถ้าจะมาแค่นี้ ก็มาคนเดียวมั้ย นี่เพื่อนไงจำไม่ได้เหรอ แต่พอนานไปก็เริ่มชิน เพราะทุกครั้งที่ไปไหนด้วยกัน มันก็หาที่ซื้อต้นไม้กลับบ้านได้ตลอด

ทุกวันนี้ก็ยังนึกไม่ออกเลยว่า บ้านที่เป็นตึกแถวห้องเล็กๆ ของที มันจะยัดต้นไม้ทั้งหมดที่มีเข้าไปได้ยังไง...