Zephyrus bears his up to meet his fated match

            ทุกอย่างดูบ้าบอผิดทิศผิดทางไปเสียหมด

            ทั้งน้ำที่ซึมเข้ารองเท้าผ้าใบของจนชื้นแฉะ เสื้อผ้าเปียก ๆ เพราะฝนที่ตกอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ราวกับว่าฤดูใบไม้ผลิได้เข้ามาเยือนอย่างกะทันหันไม่ให้ทันตั้งตัว และอารมณ์อันไม่ใคร่จะดีเมื่อต้องออกจากที่พักมาเพราะนัดหมายที่ตัวเขาในอดีตตอบตกลงด้วยเหตุผลที่เขาลืมไปแล้ว -- หรืออันที่จริง ความรู้สึกที่ลืมไปแล้ว

            อีรอสรู้สึกเกลียดฮาร์โมเนียขึ้นมานิด ๆ บัตรละครเวทีเรื่อง ‘เลมิเซราบล์’ เบาหวิวแทบไร้น้ำหนักเก็บอยู่ในกระเป๋าเสื้อในสภาพเดียวกับตอนที่เขาได้รับมันมา ชายหนุ่มไม่ได้เหยียบย่างเข้าไปในโรงละครเพื่อฟังเพลงอกหักเศร้าจับใจของเอโปนีน ซึ่งขับร้องด้วยน้ำเสียงของฝาแฝดคนพี่ในส่วนท้ายขององก์แรก -- อันที่จริงเจ้าหล่อนตื้อชวนเขาให้มาดูตั้งแต่ละครรอบแรกที่เธอได้ออกแสดงขายบัตรและเขาก็บ่ายเบี่ยง เพราะการเอาตัวเองเขาไปอยู่ในที่ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนในเวลามากกว่าหลายชั่วโมงคงทำให้สติแตกนิดๆ

            และด้วยความรู้สึกส่วนตัว เขาไม่ค่อยซาบซึ้งกับความรักอันเกิดขึ้นโดยผิวเผินระหว่างมาริอุสและโคเซ็ตต์ในวินาทีแรกที่สาวเจ้าหย่อนเหรียญเงินให้ขอทานยากไร้ บางทีอีรอสอาจเป็นคนเดียวที่คิดว่า ‘ความเตะตาต้องใจของทั้งคู่ช่างเหมือนเจ้าหญิงเจ้าชายในการ์ตูนดิสนีย์ ที่พร้อมจะแต่งงานกันเพราะแค่สบตา’

            ความรู้สึกพิลึกกึกกือที่บอกไม่ได้ทำให้อีรอสเสียศูนย์ และพยายามตะโกนในใจให้ดังที่สุดเท่าที่จะดังได้ เขา-จะ-ไม่-มี-วัน-ยอม-ให้-ตัว-เอง-เป็น-แบบ-นั้น ในชีวิตจริงเสียงเขาคงค่อย ๆ อึกอักออกมาและใช้เวลาไปกับการติดอ่างอยู่หลายนาที แต่นี่เป็นความคิดของเขา และเขาจะตะโกนอีกครั้งว่า จะ-บ้า-เรอะ-มัน-จะ-ไม่-มี-วัน-เกิด-ขึ้น

            อันที่จริงอคติต่อตัวละครชื่อมาริอุสบังเกิดขึ้นในใจเขาได้ไม่นาน เพราะใบหน้าบนสูจิบัตรนั่นช่างตามหลอกหลอนตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็น อีรอสเริ่มคิดว่าสิ่งอันไม่มีตัวตนที่คนขนานนามให้ว่าพระเจ้าเล่นตลกร้ายมอบคำสาปให้เขาเล่นบทบาทกามเทพอย่างจริงจัง และมันจะไม่มีวันสลายจนกว่าหมอนั่นจะเข้าโบสถ์สาบาน ถึงไม่ยอมให้เขาลืมใบหน้านั่นเสียที

            ผมสีน้ำตาล หน้าตาดูดีกว่าปกติทั่วไปนิดหน่อย เข้าเกณฑ์แบบที่พอยอมรับได้ว่า ‘สาวกรี๊ด’ แต่ให้ตายเถอะคุณ ใช่ว่าเดินวนบนถนนเส้นเดิม ใช้เวลาสักสองสามชั่วโมงในการค่อย ๆ เดินทอดน่องจะเจอสักคนก็ใช่ว่าจะเป็นไม่ได้ และทั้งชีวิตอีรอสก็เคยเห็นมนุษย์หน้าตาดีที่มีผมสีน้ำตาล แต่ไม่ยักกะเป็นภาพติดตาอย่างกับเจออาการพีทีเอสดี ตื่นตระหนกต่อเหตุร้ายที่เพื่อนของฮาร์โมเนียคนนี้เป็นคนก่อ

            อีรอสขยับตัวเข้าไปปะปนกับแฟนคลับกลุ่มหนึ่งของนักแสดงสาวที่รับบทเด่นอย่างฟองทีน ฮู้ดคลุมอยู่บนศีรษะ แม้การขยับเขยื้อนตัวครั้งนี้จะทำให้เขามีชายคาคุ้มหัวจากฝนบ้า ๆ นี่แล้วก็ตาม สาววัยรุ่นคนหนึ่งข้างตัวเริ่มทำท่าไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด มือที่ถือสูจิบัตรเตรียมให้เซ็นสั่นนิด ๆ เธอรีบยื่นมันออกไป นักแสดงทำหน้าเหวออย่างลืมเก็บมาด เมื่อตวัดปากกาแล้วได้ยินเสียงหวาด ๆ ว่า ‘ระวังตัวด้วยนะคะ’ แทนคำชมกับการแสดงแสนวิเศษที่ทำให้เด็กสาวน้ำตาไหลยังไม่ทันแห้ง ก่อนจะแจ้นหนีไป พร้อมกับบุคคลที่ทำให้เกิดเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้น

            พระเจ้า ขอให้ร้านพิซซ่าไม่รับสายยายฝาแฝดของเขา ตอนที่เจ้าหล่อนต้องการเปปเปอร์โรนี่อย่างที่สุดด้วยเถอะ เวลาผ่านไปและฮาร์โมเนียยังคงไม่โทรมา อีรอสเข้าใจว่าหลังจากม่านละครปิดคงมีเรื่องต้องจัดการหลายอย่าง แต่ช่วยรับผิดชอบที่นัดกับเขาไว้ด้วยจะได้ไหม

            เพราะเสียงกรี๊ดกร๊าดที่เริ่มดังขึ้นใกล้ตัวทำให้อีรอสเริ่มกลัว

            แฟนคลับของไอ้หล่อปริศนานั่น -- เพื่อนผู้ต้องการความช่วยเหลือพิลึกของพี่สาวเขาคนนั้น และอีรอสยังไม่พร้อมเผชิญหน้า ถึงจะเป็นความคิดที่ฟังแล้วดูไม่ได้ใช้หัวคิดหน่อย ๆ ในเมือหมอนั่นไม่รู้จักเขา และคงคิดว่าเขาแค่มาดูละครแล้วก็บังเอิญหลบฝนอยู่ตรงนี้

            การแจกลายเซ็นยังคงต่อเนื่อง ทำท่าจะยืดเยื้อไม่จบเอาง่าย ๆ เพราะการพูดคุยเล็กน้อยอย่างเอาใจใส่ที่ทำให้นักแสดงยิ่งเป็นที่รักใคร่ ทุกครั้งที่หมอนั่นเซ็นเสร็จ อีรอสจะติ๊กขีดหลังชื่อฮาร์โมเนียหนึ่งครั้งในใจ แทนจำนวนครั้งที่จะเอาไว้แก้แค้น หรือถ้าว่างตอนที่มีเว้นช่วงจังหวะพูดคุย ก็แช่งให้ปากกาในมือนั่นหมึกหมด

            อีรอสทันเห็นเรือนผมสีบลอนด์ขยับไหว ๆ อยู่ใกล้ ๆ ชายหนุ่มผมน้ำตาลที่กำลังก้มหน้าก้มตาแจกลายเซ็น รอยยิ้มหวานกับเสียงเรียบเรื่อยทำให้ทุกคนสลายตัวไปอย่างสงบได้อย่างน่ามหัศจรรย์ แม้จะมีแววอาวรณ์ 

            ไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน พี่สาวของเขา – คนที่เขาพร้อมจะถลาใส่แล้วบอกว่า ‘มาเสียทีนะ ยายบ้า’

            “รอสต์!”

            เสียงเรียกใสกังวานเหมือนกำลังร้องเพลงอยู่กลางโรงละครออกจะเอิกเกริกเกินควร แถมไม่มีการส่งสัญญาณเตือนกันเลยสักนิด ไอ้การโบกมือไหว ๆ นั่นยิ่งแล้วใหญ่ อีรอสรีบตลบฮู้ดลง ควานหาหน้ากากขาวในกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาใส่อย่างทุลักทุเล ของที่ระลึกจากปาร์ตี้ชมรมคนบ้าละครที่ฮาร์-โมเนียมัดมือชกให้เขาไปด้วย จะมีอะไรเหมาะเท่าหน้ากากแฟนธ่อมจาก ‘แฟนธ่อม ออฟ ดิ โอเปร่า’ ที่พอจะปิดใบหน้าเขาพอไม่ให้คนเห็นได้ และเขาก็ทำตัวลึกลับสมบทบาทปีศาจแห่งโรงอุปรากรในเวอร์ชั่นของตัวเองด้วยการไม่พูดไม่จาเก็บเสียงของเขาไว้ให้คริสทีนแต่เพียงผู้เดียว ทำเอาทุกคนงงไปหลายตลบ ในขณะที่อินเนอร์ในการร้องเพลงเซลล์บล็อกแทงโก้ของฮาร์โมเนียกำลังเต็มขีดสุด

            อีรอสยักไหล่ไม่ได้พูดอะไร เพื่อนของฮาร์โมเนียหันมายิ้มกว้างจนลักยิ้มบนแก้มบุ๋มลง ในขณะที่ทั้งคู่เดินเข้ามาใกล้ “ไม่ยักรู้ว่าแฝดของเธออินกับละครเหมือนกันนะโมน่า”

            “เขาคงจำผิดเรื่องน่ะ” ฮาร์โมเนียหัวเราะ แต่น้ำเสียงในประโยคถัดมาคาดคั้น “โอเค รอสต์ บอกมาว่ากระโปรงของเอโปนีนสีอะไร”

            “ได้” อยู่ดี ๆ เขาก็นึกอยากให้เสียงตัวเองไม่ดูตลกทั้งที่ไม่เคยแคร์ เพื่ออะไร -- เพื่อให้ตัวเองดูดีต่อหน้าหมอนี่งั้นเรอะ เพื่อนของฮาร์โมเนียทำหน้าตาฉงนสนเท่ห์เมื่ออีรอสแบมือซ้ายออกไปข้างหน้า ส่วนแฝดของเขาแบมือขวาแล้วเขาก็ใช้มือวาดตัวอักษรทีละตัวลงไปเร็ว ๆ เป็นคำว่า ‘น้ำตาล’ อย่างน้อยมันก็มีโอกาสถูกมากกว่าคำถามที่ว่าท่อนที่สามในเพลงร้องว่าอะไร

            “เสื้อคลุมของเธอต่างหาก! นี่นายเบี้ยวกันใช่ไหม นี่ฉันซ้อมมาแบบสุด-จะ-เพอร์-เฟ็กต์”

            “แปลกดี ฉันนึกว่าพวกแฝดจะคุยกันด้วยพลังจิตซะอีก” ไอ้บ้าผู้อยากมีส่วนร่วมกับบทสนทนากล่าว พร้อมกับที่อีรอสยักไหล่แบบไม่แคร์

            “ร้ายกาจ!” ฮาร์โมเนียทำน้ำเสียงเลียนแบบรอนวีสลีย์ “ฉันจะแช่งนายให้ช้ำรักแบบเอโปนีน”

            เขายักไหล่อีกที  

And then they met…

            “สวัสดีอีรอส ฉันชื่อไซลาส”