...หาดทราย...สีขาวทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ความเวิ้งว้างวิ่งวนตราบจนชนกับความมืดมนอนธกาล ณ ปลายฟ้า

บนฟากฟ้า ดาวดวงน้อยนับหมื่นนับล้านพราวระยับวับวาวราวอัญมณี

สองเท้าย่ำไปตามทางบนผืนทราย เสียงคลื่นซักสาดผะแผ่ว ราวเสียงกระชิบปลอบโยน

...สายลม...พัดผ่านโชยฉิว ไล้ผิวเนื้อละมุนละเมียดละไมในสัมผัส



แหงนหน้ามองฟ้า ซึมซับความสวยงามของธรรมชาติยามสงัด

ก่อนที่แสงแรกที่ขอบฟ้าจักขับไล่ความมืดมิดแห่งรัตติกาล



สัมผัสที่ปลายนิ้วปลุกฉันขึ้นจากภวังค์ ความอบอุ่นแผ่ซ่านจากอุ้งมือหนาที่เอื้อมมากุมมือฉันไว้

ตาสบตา ความอบอุ่นที่ปลายนิ้วครานี้แผ่ซ่านขึ้นมาถึงหัวใจ

เขาเบนสายตาสู่ขอบฟ้าไกล ชี้ชวนชมแสงทองของรุ่งอรุณที่ทาบทับลูบไล้ท้องนภา

ซึ่งบัดนี้ไล่สีกุหลาบอ่อนแก่แตะแต้มสีสันปลุกสรรพสิ่งขึ้นจากความหลับไหล



เขาบีบมือฉัน ถ่ายทอดความรู้สึกอัศจรรย์ใจเมื่อยามได้ยลความงามอันยากจะบรรยาย

...สองเรา... กับการเริ่มต้นวันใหม่



จากวันนี้ ไม่มีอีกแล้วความเหงา

บอกลา คำว่าอ้างว้างเดียวดาย

เพราะจากวันนี้ จะไม่มี "ฉัน" หรือ "เธอ" หากแต่จะมี "เรา" เสมอไป



มือใหญ่จับจูงมือเรียวบาง ชักชวนกันเดินเลียบริมหาดไปเงียบๆ

เสียงเดียวที่ได้ยิน คือเสียงคลื่นซัดสาดเป็นจังหวะสม่ำเสมอ พร้อมๆกับเสียงเต้นของหัวใจ

เกลียวคลื่นเล็กๆคืบคลานเคลื่อนขึ้นมาหยอกเย้าสองเท้าอันเปล่าเปลือย



มือใหญ่กระชับแน่น ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ แต่ความหมายของสัมผัสแจ้มแจ้งในความรู้สึก

ความรู้สึกเต็มตื้นเอ่อท้นใจของฉัน

สิ่งนี้มิใช่หรือที่เฝ้าไขว่คว้าฝันหามานาน



ใครสักคนที่เมื่ออยู่ด้วยกันแล้ว แม้ไม่มีคำพูดใด กลับเหมือนได้มีบทสนทนาที่สุดแสนพิเศษ

มือแข็งแรงที่กุมไว้ไม่ปล่อย เปรียบประดุจดั่งสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไปเมื่อยามทุกข์หรือยามสุข



ในความสงัด ณ หาดทราย มีสายลม และ หัวใจที่สื่อถึงกันของ สองเรา