เมื่อวาน (5 jan) ได้ออกแบบคาร์แรคเตอร์ตัวละครไปหนึ่งคน ค่อนข้างเซอร์ไพรส์ทีี่ตัวเองสามารถต่อยอดได้มากกว่าที่คิด และรู้สึกสนุกไปกับมันมากๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน - นานแล้วที่ไม่ได้เป็นแบบนี้ แต่มันก็แลกมาด้วยการเสียเวลาที่เราต้องใช้ทำอย่างอื่นไปกับมัน

เหมือนเป็นทั้งข่าวดีและข่าวร้ายในเวลาเดียวกันที่เรารู้สึกว่าเรากำลังจะมีลายเขียนหรือสำนวนเขียนเป็นของตัวเอง แบบที่มีเอกลักษณ์แล้วสามารถสัมผัสได้จากการอ่าน แต่ข่าวร้ายคือลายเขียนเรายังต้องพัฒนาอีกเยอะเลย และมันไม่ดีเท่าไรด้วย เราพยายามที่จะการแอบซ่อนตัวตนจากคนที่รู้จัก คนที่อ่านงานของเราเยอะๆ แต่กลายเป็นว่าโดนจับได้เฉย เพราะสำนวนเขียนมันคุ้นเคยสำหรับเขา

กลายเป็นว่ากำลังต้องการความหลากหลาย การหลากคำ หลากเทคนิค ซึ่งไม่ว่าต้องการอะไร ในสถานการณ์ไหนๆแล้ว สุดท้ายเรามักจะจบกับคำตอบที่ว่า "เราควรอ่านหนังสือให้มากขึ้น" ทุกครั้ง 

เราเป็นคนขี้ลืม และชอบทำนอกแผน พอเป็นแบบนั้น เลยเผลอเขียนอะไรที่นอกพลอต แล้วก็ทิ้งกลางอากาศ (คือเขียนแล้วลืมว่าเขียนอันนี้ไว้ด้วย) พอเราต่อเรื่องยาวไป ย้อนกลับมาอ่านอีกทีเลยเพิ่งนึกได้ นั่งช็อกอยู่กับตัวเองพักใหญ่ มันคือหลุมดำขนาดใหญ่ที่เห็นได้ชัดมากจนน่าอาย

รวมถึงอีกหนึ่งปัญหาคือคาร์แรคเตอร์ของเรานั้นมีความซ้อนทับกันหลายครั้ง เรารู้ตัวดีว่าตัวเองไม่สามารถเขียนคาร์แรคเตอร์ที่น่าชังได้ และนั่นเป็นการยืนยันไปในตัวว่าตัวละครของเรามีโอกาสเสี่ยงที่จะเป็น Flat Character ที่ไร้มิติจนเกินไป เราพยายามใส่อะไรมากมายลงไปในการสร้างตัวละครแต่ละครั้ง แต่สิ่งที่ไม่เคยทำได้คือการไม่เอาตัวเองเข้าไปแทนที่เขาหรือเธอ ทุกตัวละครที่เราสร้างผูกมัดเสมือนมีเสี้ยวหนึ่งในตัวเราอยู่กับเขา และมันมากไปเมื่อเราตีความออกมาแล้วพบว่าหลายครั้ง ตัวละครที่สร้างก็ดันเป็นไปในแนวเดียวกันหมด คำพูดคำจา ความคิด ซ้ำจำเจต่อกันไม่มากก็น้อย ไม่เคยตัดกันขาดอย่างสิ้นเชิงเลย 

และนั่นจะนำไปสู่ปัญหาที่สองสามสี่ในอนาคต

สิ่งที่กำลังแพลนในตอนนี้มีเยอะมาก แต่เพราะทุกอย่างมันต้องใช้เวลา เราเลยทำทุกอย่างที่อยากทำไม่ได้ ช่วงนี้รู้สึกแย่บ่อยมาก หนักมากๆ และดาวน์มากๆอยู่แทบจะตลอดเวลา การเขียนกลายเป็นคอมฟอร์ทโซนของเราไปแล้ว ขณะเดียวกันมันก็ทำให้เรายิ่งจมอยู่กับปมปัญหาที่แก้ไม่ได้ ตอนนี้เรามืดแปดด้านแบบสุดๆเลย

หวังว่าจะดีขึ้น, somehow, sometimes, idk