พี่เค้าเป็นผู้ชายที่ดูอารมณ์ดี คิดว่าน่าจะเป็นหนอนหนังสือเลยแหละ หรือบางทีพี่เค้าอาจจะอยู่ร้านหนังสือนี้มานานจนจำได้หมดว่าหนังสืออะไรอยู่ตรงไหน

บางทีเราก็อยากได้บางเล่มที่ไม่มีในเชลฟ์ พอไปถามพี่เค้าก็จะบอกว่า เดี๋ยวพี่เช็คให้นะ รอแป๊บนึง เอ..สำนักพิมพ์นี้ใช่ไหมนะ ซึ่งพี่เค้าก็จำชื่อสำนักพิมพ์ได้ ชื่อหนังสือยังจำได้เลย

ในใจเรายังคิดเลย เชร้ดเข้ คนเราต้องจำอะไรได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ 

ซึ่งผิดกับร้านอื่นๆที่เราเคยไปเดินในห้าง ร้านอื่นกว่าจะเช็คให้ บางทีก็ไม่ค่อยอยากจะหาให้ มีแต่ถามว่าจองไหมๆ จองบางทีเราก็ไม่สะดวกมาอ่ะ แอบหัวร้อนหน่อยๆที่แบบกว่าจะเช็คให้เราก็เดินยุรยาตรหาให้ บางทีก็บอกปัดๆ ไม่เห็นหัวกูเลยจ้า นี่ลูกค้าเด้อไม่ใช่สัมภเวสีเด้อ มาซื้อหนังสือเด้อ 55555555

แต่ผิดแปลกมากเวลาที่พี่พนักงานคนนี้บอกว่าไม่มีครับ เรากลับไม่ได้รู้สึกหัวร้อนอะไร ไม่ใช่เกี่ยวกับว่าหน้าพี่เค้าหล่อ เพราะพี่เค้าก็ไม่ได้หล่อ แค่ดูเป็นคนใจดีแล้วเราถูกชะตา

ระหว่างคิดตังค์ทุกครั้ง พี่เค้าก็จะถามว่า เราอ่านเล่มนี้ไปหรือยังอ่ะ เคยอ่านอันนี้มั้ย พี่ลองอ่านแล้วสนุกดีนะ แม้กระทั่งบางครั้งเราซื้อนิยายโรแมนซ์น้ำเน่า พี่เค้าก็ยังชวนเราคุยได้ 

ดูเป็นคนที่อ่านหนังสือกว้างมากๆ เราประทับใจอะ เพราะบางทีที่เราเจอก็สักแต่จะขายอย่างเดียว กับยืนจ้องเราแล้วก็กดดันอยู่เวลาเราจะซื้อว่า สอบถามได้นะคะ สอบถามได้นะคะ เออ อยากได้เดี๋ยวถามเองจ๊ะที่รัก ขอเดินหาเองก่อนเนาะ 

จนเราแอบคิดว่า เออ การที่คนชอบหนังสือ เค้าได้มาทำงานในที่ที่เต็มไปด้วยสิ่งที่เค้าชอบ มันคงจะน่าสนุกและดูน่ารักไม่น้อยเลยนะ

จริงๆที่อยากเขียนถึงพี่เค้าก็ไม่รู้ทำไม อยากให้พี่เค้าขายหนังสืออยู่ร้านสีน้ำเงินสาขามหาสารคามต่อไปแบบนี้เรื่อยๆนะ บางทีพี่คนอื่นมาขาย ก็ไม่ได้ใส่ใจกับงานที่ทำขนาดนี้ 

ขอบคุณมากนะคะ ที่ยังเป็นพนักงานร้านขายหนังสือที่ยังชวนลูกค้าที่ไม่มีเพื่อนเมาท์เรื่องหนังสือด้วย 

ค่ะ ดิชั้นมันเป็นคนไม่มีเพื่อนจริงๆ แค่พนักงานคุยด้วยก็มาเขียนเป็นตุเป็นตะลงบล็อก

ขอให้พี่ได้เงินเดือนเยอะๆขึ้นไปค่ะ อย่าเพิ่งลาออกนะ ไม่งั้นไม่รู้จะไปซื้อร้านไหนแล้วววววว 55555